Γράφει ο
Αθανάσιος Μπουρούνης

Είναι γεγονός ότι η ταύτιση με το «αντισύστημα» των κοινωνικών διαμαρτυριών που αποδεσμεύονται ορμητικά, αποτελεί μια τεράστια πολιτική παγίδα στην οποίαν αιχμαλωτίζονται εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι.

Η διάλυση των θεσμών γίνεται έργο όλο και περισσοτέρων, η συνωμοσιολογία έλλειμα ανοχής και η εκβαρβάρωση της καθημερινότητας, τρόπος ζωής.

Ό,τι παράνομο (βανδαλισμοί, καταστροφές κ.λπ.), βαφτίζεται αντισυστημικό, άρα καθαγιασμένο και ορθό.

Λογικές απαιτήσεις, εκπίπτουν σε κατεδαφιστικά συνθήματα.

Η οργίλη περιφρόνηση των θεσμών, όχι μόνο βλάπτει τον υγιή αντίλογο που αναπτύσσεται, αλλά κατασυκοφαντεί και ακυρώνει κάθε δίκαιη διεκδίκηση.

Είναι γνωστό ότι η δύναμη και η κυριαρχία της Αριστεράς, στηρίζεται στη δυστυχία της κοινωνίας. Και τούτο διότι ιστορικά, ο απόλυτος εχθρός του μαρξισμού ήταν η ανάπτυξη και η ευημερία του λαού.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως ο ΣΥΡΙΖΑ αναρριχήθηκε στην εξουσία την εποχή της κρίσης. Στην περίοδο της ανάπτυξης, ο λαός τους είχε καθηλωμένους στο 4% .

Τα τελευταία χρόνια, ως έθνος, ως οικονομία και ως κοινωνία, πορευόμαστε από τη μια κρίσιμη καμπή στην άλλη.

Γι’ αυτό, αντί ο κ. Τσίπρας  να μιλάει «εκ των άνω» για δίκαιη, βιώσιμη και δημιουργική ανάπτυξη, ας προσγειωθεί στην πραγματικότητα, προκειμένου να μη μιλάμε σε λίγο καιρό για αυταπάτες.

Η πολιτική και κοινωνική πίεση αυξάνεται και οι πολιτικές της ελπίδας, υποκαθίστανται από τις πολιτικές της οργής.

Οι πολίτες βιώνουν τραυματικά την αβεβαιότητα, την οικονομική στασιμότητα, την ανάγκη για συνεχή προσαρμογή και είναι σίγουρο ότι θα αντιδράσουν με τον μόνο τρόπο που διαθέτουν, δηλαδή με την ψήφο τους.

Για έβδομο διαδοχικό χρόνο η χώρα βρίσκεται εγκλωβισμένη μεταξύ των θετικών εξελίξεων που περιμένει από το εξωτερικό και των σκληρών μέτρων που «στριμώχνουν» την πραγματική οικονομία, οδηγώντας σε μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος και της ζήτησης.

Μπορεί να αντέξει η οικονομία μέχρι την ολοκλήρωση της αξιολόγησης, την μακροπρόθεσμη ελάφρυνση του χρέους και την αξιοποίηση του φθηνού χρήματος της ΕΚΤ, χωρίς να … παρασυρθεί σε ένα τέταρτο μνημόνιο και μόνιμα μέτρα λιτότητας;

Το τέταρτο μνημόνιο δεν είναι φανταστικό ενδεχόμενο. Πιθανολογείται ότι θα είναι το αντάλλαγμα για την οριστική διευθέτηση του χρέους μετά το 2018. Μέχρι τότε οι δανειστές απαιτούν την άμεση εφαρμογή των συμφωνηθέντων.

Σχεδόν από τις αρχές του 2016, όλοι θυμόμαστε ότι στελέχη της κυβέρνησης, με πρώτο τον πρωθυπουργό, προέβλεπαν ότι μέσα στο έτος η οικονομία «θα απογειωνόταν».

Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας είχε δηλώσει ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να καταπλήξει την παγκόσμια οικονομική κοινότητα.

Όμως τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν  έτσι όπως ήλπιζε ο κ. Τσίπρας.

Γι’ αυτό τώρα πρέπει να ενισχυθεί η αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης προκειμένου, αν είναι δυνατόν, να ολοκληρωθεί γρήγορα η δεύτερη αξιολόγηση, να επιτευχθεί μια κατ’ αρχήν συμφωνία για το χρέος (έστω και μετά το 2018) και να αποφασιστεί η ένταξη της χώρας στην πολιτική ποσοτικής  χαλάρωσης της ΕΚΤ.

Έχει όμως η κυβέρνηση την ικανότητα, τη θέληση και τη δύναμη να φέρει σε πέρας την αποστολή αυτή; Περιμένουμε να δούμε.

Ωστόσο, οι πολιτικές της αδράνειας, του κυνισμού και της αδιαφορίας για την επίλυση των πραγματικών προβλημάτων, δεν είναι πολιτικά βιώσιμες.

Μόνο οι δυνάμεις που πιστεύουν ειλικρινά (και όχι με πόνο ψυχής και δάκρυα) στις ιδιωτικοποιήσεις, στη προώθηση των δομικών μεταρρυθμίσεων, σε μια φορολογική πολιτική που αποσκοπεί στην προσέλκυση επενδύσεων, στη μείωση της ανεργίας με τη δημιουργία θέσεων εργασίας καθώς και στην ελάφρυνση των υπέρ -φορολογούμενων πολιτών, έχουν μέλλον και αποτελούν την ελπίδα για την ανάκαμψη του τόπου.

-Ο κ. Αθανάσιος Μπουρούνης είναι Επίτιμος Δ/ντής Σχολικής Μονάδας Δ.Ε