«… Γιατί η Κύπρος ακόμη πονά;…»«Χωρίς ελευθερία η ζωή γίνεται αναγκαιότητα, αιώνια σειρά από αδιάφορα συμβάντα, σημασία αποκτά άμα τη στοχαστούμε σαν αγώνα για να φτάσουμε στην ελευθερία   τούτο είναι το έσχατο νόημά της». (Κ. Τσάτσος).

Ένα έσχατο νόημα που το έχουν νιώσει πλήρως οι κάτοικοι της μαρτυρικής Κύπρου όλα αυτά τα χρόνια που παλεύουν, τις περισσότερες φορές μόνοι τους,  ενάντια σ΄ αυτούς που «στηρίζουν» τη διχοτόμηση του νησιού.

«Δίνω τη διαβεβαίωση στους Κύπριους αδελφούς μας πως ο αγώνας τους είναι και αγώνας της Ελληνικής κυβέρνησης. Μαζί θα ξεπεράσουμε τη νέα δοκιμασία και μαζί θα αποτρέψουμε το θανάσιμο κίνδυνο της διχοτόμησης». 

Με τις υποσχέσεις αυτές 37 ολόκληρα χρόνια οι περισσότερες ελληνικές κυβερνήσεις προσπάθησαν να «χρυσώσουν το χάπι» της ουσιαστικής αδιαφορίας των τότε υπευθύνων για την απόβαση του Αττίλα στην Κύπρο αλλά και να αποποιηθούν το μερίδιο των δικών τους ευθυνών.

37 ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει και όλα μοιάζουν ίδια. Μπορεί η Κύπρος να αποτελεί μέλος πλέον της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά τίποτε δεν έχει αλλάξει για τη ζωή αυτών των ανθρώπων. Βουβός πόνος, «χαμένες πατρίδες», αγνοούμενοι, «φρούδες» υποσχέσεις.

37 ολόκληρα χρόνια ανούσιων προσπαθειών από όλους αυτούς που δήθεν μάχονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Όλα αυτά τα χρόνια βαρεθήκαμε να ακούμε ότι ήρθε η ώρα επίλυσης του Κυπριακού, καθώς κάθε προσπάθεια «σκόνταφτε» στα συμφέροντα των ισχυρών,  που σε αρκετές περιπτώσεις έμοιαζαν να υποκύπτουν στην τουρκική βούληση και αναλγησία.  Όλοι αυτοί που τόσο εύκολα παρουσιάζονται θεματοφύλακες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αδυνατούν όλα αυτά τα χρόνια να τιμωρήσουν τις βιαιότητες των Τούρκων και να δικαιώσουν τους Ελληνοκύπριους,  που παλεύουν με όλες τους τις δυνάμεις για να επανακτήσουν την ανεξαρτησία τους.

Η δύναμη της μνήμης

«Λαός ανιστόρητος είναι καταδικασμένος στην απομόνωση και στην αφάνεια», υποστηρίζει ο λαός μας, αλλά κάποιοι σκόπιμα αποκρύπτουν την αλήθεια και συντηρούν την ιστορική άγνοια. Ή σε κάποιες περιπτώσεις απλά τροφοδοτούν επιλεκτικά την ιστορική μας μνήμη μέσα από  επετειακούς εορτασμούς που υποβιβάζουν τη νοημοσύνη  μας και βέβαια αλλοιώνουν την αξία της ίδιας της ιστορίας.

Όσο, όμως και αν προσπαθούν κάποιοι να προσδώσουν απλά επετειακό χαρακτήρα στο Κυπριακό είναι οικτρά γελασμένοι, γιατί η Κύπρος αποτελεί «ανοιχτή πληγή», που συνεχίζει να πονά όσα χρόνια κι αν περάσουν. Ειδικά,  όταν διαπιστώνουμε ότι οι Κύπριοι παλεύουν μόνοι τους, τις περισσότερες φορές, ενάντια σε σχέδια στήριξης και επιβολής της διχοτόμησης του μαρτυρικού νησιού τους. Έχουν ήδη περάσει 37 ολόκληρα χρόνια από την απόβαση του Αττίλα και όλες οι προσπάθειες για δίκαιη και βιώσιμη επίλυση του Κυπριακού, έχουν πέσει στο κενό,  αποδεικνύοντας ότι τελικά το δίκαιο της πυγμής είναι αυτό που «καπελώνει» το δίκαιο των πολιτών της μαρτυρικής νήσου. 

Είναι  βέβαια έντονη και η πίκρα που νιώθουμε, όταν διαπιστώνουμε ότι οι περισσότερες ελληνικές κυβερνήσεις προσπαθούν να απαγκιστρωθούν από κάθε ευθύνη, χρησιμοποιώντας ως άλλοθι τους την αδιαλλαξία των Τούρκων αλλά και μένοντας ικανοποιημένοι με  τις απλές υποσχέσεις τους  ότι στέκονται στο πλευρό των κυπριακών κυβερνήσεων και του κυπριακού λαού.  

Κλείνοντας τα μάτια ουσιαστικά μπροστά στις δικές τους ευθύνες και αδυνατώντας να ασκήσουν τις πιέσεις,  που απαιτούνται αλλά και να λάβουν πρωτοβουλίες για την έναρξη ενός ουσιαστικού διαλόγου ανάμεσα στις ενδιαφερόμενες πλευρές. 

Μνήμες δυσάρεστες που προκαλούν πόνο όχι μόνο στους Κυπρίους αλλά και σε όλους τους απλούς Έλληνες που τότε επιστρατεύτηκαν για να βοηθήσουν τα «αδέλφια τους». Μνήμες που κάθε 20η Ιουλίου γίνονται εντονότερες,  «πονώντας» περισσότερο όλους αυτούς που «βίωσαν» αυτήν την απόβαση και που βιώνουν ακόμη και τώρα την παγκόσμια αδιαφορία και υποκρισία, νιώθοντας  ότι μετά από τόσα χρόνια τίποτε δεν μπορεί να τους κάνει να νιώσουν ελεύθεροι στην ίδια τους την πατρίδα.

Μνήμες, όμως,  που φέτος με την φονική έκρηξη στη ναυτική βάση «Ευάγγελος Φλωράκης» έγιναν ακόμη πιο έντονες, ξαναζωντανεύοντας τον μαύρο Ιούλη του 1974. Αυτή τη φορά ήταν  η 11η Ιουλίου 2011 και μιλάμε για μία μαύρη Δευτέρα του Ιούλη, που «ο ήλιος διάλεξε να ανατείλει από τη Δύση και να σκορπίσει παντού τον πόνο, τη θλίψη, την απορία, την αγανάκτηση, τη βουβαμάρα, και να ντύσει στα μαύρα και πάλι την ήδη επί χρόνια μαυροφορούσα, πονεμένη, θλιμμένη και βιασμένη Κύπρο μας…».

Και αιτία το εγκληματικό φορτίο-θηρίο, που μετατράπηκε σε νέο ηφαίστειο, γιατί τόσο απλά κάποιοι δεν άκουσαν τους φόβους και την αγωνία των αρμοδίων αλλά επέλεξαν να τηρήσουν σιγή ιχθύος και να υποκύψουν και πάλι στα συμφέροντα των ισχυρών. Η ίσως επειδή κάποιοι δεν ήθελαν να δουν την Κύπρο να μετατρέπεται σε ενεργειακό κόμβο. Το έχει η μοίρα αυτού του νησιού να μαυροφορεί τις γυναίκες και να γεννά ήρωες…

Και μετά την Ευρωπαϊκή Ένωση τι;

Τίποτε δεν έχει φυσικά αλλάξει στη ζωή αυτών των ανθρώπων. Ακόμη και τώρα που η Κύπρος ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ακόμη και τώρα που όλα φαίνονται τόσο εύκολα… !

Κι ας τους υποσχέθηκαν κάποιοι ότι η είσοδος τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα αποτελέσει και τη λύση στο μακροχρόνιο πρόβλημά τους. Κι ας θέτουν κάποιοι στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων διάφορα σχέδια απλά και μόνο για να λένε ότι θέλουν να λυθεί το Κυπριακό. Ακόμη και σήμερα, όμως,  χάνονται ανθρώπινες ζωές, γιατί τόσο απλά κάποιοι αδυνατούν να αντιδράσουν και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους.

Τα 37 αυτά χρόνια τουρκικής κατοχής και διαρκών βανδαλισμών φαίνεται ότι δεν έχουν καταφέρει να συγκινήσουν όλους αυτούς που πατρονάρουν και κατευθύνουν τις τύχες των λαών του πλανήτη μας. Και σίγουρα δεν τους έχουν πείσει για το τι εστί Αττίλας.

Άλλωστε η Κύπρος αποτελεί το φτωχό συγγενή και δεν είναι σε θέση να τους προσφέρει πετρέλαιο η δολάρια. Δεν είναι σε θέση να ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες των ηγετών τους και το μόνο που «προσφέρει»  είναι διαρκή προβλήματα από τις θυσίες των κατοίκων της.

37 χρόνια ανάλγητης σιωπής αλλά και ανοχής της τουρκικής στάσης από όλους αυτούς που θέλουν να παρουσιάζονται ως προστάτες των αδυνάμων. Από όλους αυτούς που υποκριτικά κόπτονται για το σεβασμό και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Άλλωστε η θέση ισχύος δεν τους επιτρέπει να συνειδητοποιήσουν τι σημαίνει για την Κύπρο η τουρκική κατοχή. Τι σημαίνει για τους κατοίκους της  να ζουν με τον ακαθόριστο φόβο ενός νέου Αττίλα. Τι σημαίνει να ζουν μακριά από την πατρίδα τους, μακριά από τις περιουσίες τους.

Η ουσιαστική άρνηση εύρεσης τρόπων επίλυσης του Κυπριακού αποδεικνύει έμπρακτα τη συνειδητή προσπάθεια συντήρησης του υπάρχοντος καθεστώτος. Αποδεικνύει την προσπάθεια κάποιων που λειτουργούν ουσιαστικά ως προστάτες του Αττίλα να αποδεχτούν τους βανδαλισμούς και τις βαρβαρότητες των εκπροσώπων του τουρκικού ψευδοκράτους.

Και η συνεχής παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Ελληνοκυπρίων μπορεί σίγουρα να συγκινεί αλλά  και δεν ενεργοποιεί τους εταίρους μας αλλά και όλους αυτούς που  επιλέγουν να μένουν απαθείς μπροστά στις συνεχείς προκλήσεις. Όλους αυτούς που δήθεν προβληματίστηκαν στο παρελθόν από  τις δολοφονίες - θυσίες των Ισαάκ και Σολωμού και του Πέτρου Κακουλή αλλά «μυαλό δεν έβαλαν».

Η αλαζονική συμπεριφορά των Τούρκων θα πρέπει σίγουρα να σημάνει  την εγρήγορση των Ελλήνων και Κυπρίων αρχηγών και παράλληλα να οδηγήσει σε  διαρκείς κινητοποιήσεις,  που θα έχουν ως στόχο τους την ενημέρωση των υπολοίπων λαών. Μακριά από εθνικιστικές εξάρσεις και φανατισμούς είναι απαραίτητο να απαιτήσουμε και να πιέσουμε προς κάθε κατεύθυνση για διεθνή απομόνωση των Τούρκων του ψευδοκράτους αλλά και για ουσιαστική επίλυση του Κυπριακού, που άλλωστε η ίδια η πραγματικότητα επιβάλλει.

Και δεν θα κουραστούμε να επαναλαμβάνουμε ότι απέναντι σε όλα αυτά βουβός πόνος, χαμένες πατρίδες, αγνοούμενοι, άνθρωποι που θυσίασαν τη ζωή τους, αληθινοί ήρωες μα κυρίως φρούδες υποσχέσεις. Ποιοι είναι  αλήθεια αυτοί που έχουν το δικαίωμα να στερούν από έναν λαό την ελευθερία, τη ζωντάνια, το χαμόγελο; Ποιοι είναι αυτοί που έχουν το δικαίωμα  να «βιάζουν» την ίδια την ιστορία; Πού είναι οι Διεθνείς Οργανισμοί; Γιατί σιωπούν;

Απλά γιατί κυριαρχούν κάποια συμφέροντα που τόσο εύκολα υποκύπτουν στην τουρκική βούληση,  αδυνατώντας να δικαιώσουν τους Ελληνοκυπρίους που τόσα  χρόνια παλεύουν να επανακτήσουν την ανεξαρτησία τους.  Αλλά δυστυχώς,  την ανεξαρτησία τους θυσιάζουν σχέδια επί σχεδίων που «συνθλίβονται» μπροστά  στην τουρκική αδιαλλαξία αλλά και στην ελληνοκυπριακή αβουλία και ανοχή.    

Η αυτοκρατορική και προκλητική επίσκεψη Ερντογάν στην κατεχόμενη βόρεια Κύπρο.

Με δύο χιλιάδες άνδρες των σωμάτων ασφαλείας, δεκάδες ελεύθερους σκοπευτές ακροβολισμένους σε όλη την διαδρομή που περνούσε, και με συνοδεία τους Αχμέτ Νταβούτογλου και Εγκεμέν Μπαγίς, έφθασε στα κατεχόμενα ο Τούρκος πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν, μαζί με τη σύζυγό του,  ενδεδυμένη με τον φερετζέ των ισλαμιστών για να παραστεί στις εκδηλώσεις εορτασμούτ ης τουρκικής απόβασης στο νησί.  Και οι ακροβολιστές που είχαν τοποθετηθεί σε στρατηγικά σημεία είχαν  τη ρητή εντολή να καταπνίξουν κάθε εκδήλωση διαμαρτυρίας εναντίον του Ερντογάν.

Στην κατεχόμενη Λευκωσία σημειώθηκαν κάποια επεισόδια μεταξύ της «αστυνομίας» του παράνομου καθεστώτος και διαδηλωτών, που διαμαρτύρονταν για τις προκλητικές δηλώσεις του Τούρκου πρωθυπουργού κατά των τουρκοκυπρίων. Διαδηλώσεις, όμως, που πέρασαν στα βουβά στη χώρα μας, γιατί, βλέπετε,  είχαμε να προετοιμάσουμε το έδαφος για το νέο «σχέδιο Μάρσαλ». Και ο φόβος της επιλεκτικής χρεοκοπίας μας έκανε απλά να παρακολουθούμε την επίσκεψη του τούρκου πρωθυπουργού στην βόρεια Κύπρο, χωρίς να  αντιδράσουμε. Κι ας γνωρίζουμε όλοι ότι η επίσκεψη αυτή σε μια περιοχή, που είναι κατεχόμενη από το 1974 και στην οποία η Τουρκία παραβιάζει τις αρχές του διεθνούς δικαίου και το Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών είναι παράνομη και καταδικαστέα.

Κι όμως με  προκλητικό τρόπο και αδιαφορώντας για το κοινό αίσθημα δικαίου ο Ερντογάν κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του επανέλαβε τις θέσεις του για «δύο ιδρυτικά κράτη, ελληνοκυπριακή διοίκηση και ανυπαρξία οποιουδήποτε κυπριακού κράτους». Και δεν παρέλειψε να επικροτήσει για μία κόμη φορά  την στάση των τουρκοκυπρίων στο δημοψήφισμα του 2004,  δείχνοντας ότι είχαν δίκαιο, ενώ για να τους «ανταμείψει» ανήγγειλε μάλιστα και νέες επενδύσεις στο ψευδοκράτος, ώστε, κατά τα λεγόμενά του, να γίνει πιο δυνατό. Και η επίσκεψή του ολοκληρώθηκε με το «λογύδριο του» για  «κατάντια των Ελληνοκυπρίων, οι οποίοι αναγκάστηκαν να πάρουν ρεύμα από τη βόρεια Κύπρο».

Η κατάντια, όμως, είναι  για την ίδια την δύση και τα «παιδάκια», που μας διοικούν. Για όλους αυτούς που τον ανέχονται μετά από 37 ολόκληρα χρόνια κατάφωρης παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αδυναμίας εύρεσης λύσης για τους  αγνοουμένους  να προκαλεί και να επισκέπτεται ως αυτοκράτορας την βόρεια Κύπρο. Η κατάντια είναι για τους κυβερνητικούς ιθύνοντες της Κύπρου και της χώρας μας, που δεν αντιδρούν και δεν ορθώνουν το ανάστημα τους, όπως έκαναν στο παρελθόν κάποια παλικάρια. Άλλωστε αυτή τη στιγμή αυτό που μετράει είναι να γλιτώσουμε την επιλεκτική χρεοκοπία, κάνοντας τα στραβά μάτια για μία ακόμη φορά μπροστά στο μαρτύριο της Κύπρου.

Δεν είναι βέβαια δυνατόν έν έτει 2011 και με τις εικόνες των μαυροφορεμένων γυναικών της Κύπρου και με την τύχη των  αγνοουμένων ακόμη να αιωρείται να ακούμε τον Ταγίπ Ερντογάν να δηλώνει ότι  η εισβολή του 1974 «διασφάλισε την υπόσταση, την ασφάλεια, τα δικαιώματα και την ελευθερία του τουρκοκυπριακού λαού, έφερε ειρήνη, δημοκρατία και σταθερότητα στην Κύπρο και στην Ανατολική Μεσόγειο».

Είναι τραγελαφικό να μας συμβουλεύει τονίζοντας ότι «σε περίπτωση που και η ελληνοκυπριακή πλευρά επιδείξει την αναγκαία πολιτική βούληση, δεν είναι καθόλου δύσκολο να βρεθεί, σε σύντομο διάστημα, μία λύση στη βάση της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας που θα στηρίζεται στα δύο ιδρυτικά κράτη». Και φυσικά δεν είναι δυνατόν να σιωπούμε μπροστά  στην άρνησή του να αποδεχτεί την ελληνοκυπριακή διοίκηση, επισημαίνοντας ότι «δεν υπάρχει ανεξάρτητο κράτος με το όνομα Κύπρος. Στο Βορρά υπάρχει το τουρκικό κράτος και στο Νότο εκείνοι. Υπάρχει μία Κύπρος που έχει χωριστεί στα δύο. Συνεπώς, σε περίπτωση που δώσουν στη Νότια Κύπρο την προεδρία, εμείς δεν τους αναγνωρίζουμε. Ποτέ δεν πρόκειται να καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι μαζί τους».

Μα δεν τον ακούει κανείς; Γιατί αλήθεια δεν προβλήθηκαν οι προκλητικές του δηλώσεις; Κανείς δεν κατανοεί ότι προκαλεί την κοινή λογική και το κοινό αίσθημα; Δεν βλέπουν άραγε το πόσο επικίνδυνη είναι η πολιτική που με τόση μαεστρία και ανεμπόδιστα ασκεί;

Ώρα ευθύνης και αγώνα για όλους

«Η ζωή τραβά την ανηφόρα με σημαίες και με ταμπούρλα…». Και αν κάποιοι είχαν βιαστεί στο παρελθόν να πανηγυρίζουν για πιθανή επίλυση του Κυπριακού είτε με το σχέδιο Ανάν είτε με άλλα σχέδια, από ό, τι φαίνεται καμία προσπάθεια μέχρι τώρα δεν είναι αρκετή για  να φρενάρει την ανηφόρα και το Γολγοθά του Κυπριακού λαού!

Μία ανηφόρα, όμως, που μπορεί να μην είναι γεμάτη ροδοπέταλα, σίγουρα, όμως, γίνεται λιγότερο επώδυνη χάρη στις «σημαίες» και στα «ταμπούρλα». Χάρη στην προσπάθεια αλλά και το διαρκή αγώνα όλων αυτών που αγωνιούν με απόλυτη ανιδιοτέλεια για την Κύπρο και δε σταματούν να φωνάζουν και να απαιτούν να δικαιωθεί επιτέλους αυτός ο δύσμοιρος λαός.

Χαμογελαστοί ήταν και είναι μόνο αυτοί που θέλουν να «εξαφανίσουν» το αγκάθι του Κυπριακού,  χωρίς να ενδιαφέρονται για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων! Ευχαριστημένοι είναι όλοι αυτοί που τόσα χρόνια σιωπούν μπροστά στον πόνο και το σταυρό που κουβαλούν οι Ελληνοκύπριοι. Σιωπούν όλοι αυτοί που «εξαφάνισαν» τους αγνοούμενους, που μαυροφόρεσαν τις Κύπριες γυναίκες, που «σκότωσαν» τον  Ισαάκ, τον Σολωμού, τον Κακουλή  την Κυπριακή αξιοπρέπεια, την Κυπριακή ανεξαρτησία. Όλοι αυτοί που φυλάκισαν τους Ελληνοκυπρίους στο ίδιο τους το νησί. Όλοι αυτοί που φυλάκισαν την ελπίδα, το χαμόγελο, την ίδια τη ζωή…

Δεν νομίζω να υπήρξε κανείς Έλληνας που να χαμογέλασε με όλα αυτά τα σχέδια! Δεν νομίζω να υπάρχει σήμερα κανείς Έλληνας, που να μην οργίζεται με τα παιχνίδια που παίζουν οι  «μεγάλοι» στις πλάτες των Κυπρίων και βέβαια με το χαμόγελο του Ερντογάν.

Δεν νομίζω να υπάρχει κανείς Έλληνας που να μην κατανοεί ότι όλο αυτό το διάστημα Ευρωπαίοι και Αμερικανοί «χαϊδεύουν» απροκάλυπτα την Τουρκία. Μα δε χρειάζεται και μεγάλη προσπάθεια για να κατανοήσουμε ότι όλες οι μέχρι τώρα προσπάθειες αποτελούν  ταφόπλακα κυριολεκτικά στα όνειρα και στις αγωνίες όλων αυτών των ανθρώπων που επί 37 ολόκληρα χρόνια «βιάζονται» καθημερινά!

Άνθρωποι που έχασαν τις περιουσίες τους, τα σπίτια τους, τους δικούς τους ανθρώπους! Άνθρωποι που είδαν τους Τούρκους να μαυρίζουν την καρδιά τους και να «γκρεμίζουν» την ίδια τους τη ζωή! Και τώρα οι Ελληνοκύπριοι υφίστανται το βιασμό της ίδιας της συνείδησης τους μετά από τις πιέσεις που δέχονται για να αποδεχτούν τα διάφορα σχέδια και τις κατευθυνόμενες διαπραγματεύσεις. Φτωχός συγγενής η Κύπρος και λίγα τα δώρα που της δίνουν. Αντίθετα η Τουρκία παίρνει πολλά αλλά σίγουρα δεν καταφέρνει το πιο σημαντικό : Να κερδίσει μία θέση στην καρδιά των απλών ανθρώπων όλης της υφηλίου.

Μπορεί κάποιοι να μιλούν για την ανάγκη να σκεφτούμε το μέλλον της Κύπρου.  Δεν πρέπει να ξεχνούμε, όμως,  ότι το μέλλον δε θα μας κάνει ποτέ να ξεχάσουνε τον πόνο, το θάνατο, την απόβαση. Δε θα «αναγκάσει» ποτέ κανέναν Κύπριο να ξεχάσει την Κυρήνεια, την Αμμόχωστο, τη Μόρφου!  Είμαστε βέβαιοι ότι αυτή τη στιγμή δεν πρέπει να θυσιαστούν τα δικαιώματα του Κυπριακού λαού στο βωμό των διαφόρων πιέσεων και σκοπιμοτήτων! Ο κυπριακός λαός είναι καιρός να δικαιωθεί. Χωρίς μεσοβέζικες λύσεις αλλά με βιώσιμο σχέδιο,  που θα αποτελεί τον καλύτερο φόρο τιμής σε όλους αυτούς θυσιάστηκαν για την Κύπρο.
   
37 χρόνια έχουν περάσει από την αιματηρή απόβαση του Αττίλα στην Κύπρο κι ακόμη δεν έχει επιτευχθεί η πολυπόθητη επίλυση του Κυπριακού. Σκληρές σελίδες διαφόρων σχεδίων που δεν τολμούν να αγγίξουν την ουσία του προβλήματος, που δεν τολμούν να μιλήσουν για τους αγνοούμενους, για τους ξεριζωμένους, για τους νεκρούς.

Άλλωστε πολλοί είναι αυτοί που στηρίζουν τη «στασιμότητα» του Κυπριακού ζητήματος, καθώς ποικίλα είναι τα συμφέροντα που διακυβεύονται πίσω από αυτήν. Και η Τουρκική κυβέρνηση μπορεί να «χαϊδεύει» τα αυτιά των εκπροσώπων  του ΟΗΕ ή των Ευρωπαίων εταίρων αλλά, όπως όλα δείχνουν, δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να αδειάσει τους υποστηρικτές του ψευδοκράτους.

Τα κάθε είδους σχέδια που έρχονται στο προσκήνιο απέχουν, λοιπόν,  πολύ από μία δίκαιη λύση του Κυπριακού και βέβαια συγκρούονται με την ίδια την ιστορία. Άλλωστε τα περισσότερα από αυτά καθοδηγούνται από διάφορα συμφέροντα χωρίς στον ορίζοντα να διαφαίνεται έστω και αμυδρά καμία διάθεση επίλυσης του Κυπριακού και  επούλωσης των πληγών. Φαίνεται ότι είναι η μοίρα των Κυπρίων ηγετών να παλεύουν μόνοι τους για την ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων του Κυπριακού λαού. Κυπριανού, Βασιλείου, Κληρίδης, Παπαδόπουλος και τώρα ο Δ. Χριστόφιας αποδείχτηκαν και αποδεικνύονται τόσο μόνοι και ανήμποροι να αντιδράσουν.

Και οι θυσίες των χιλιάδων Ελληνοκυπρίων στο βωμό της τουρκικής αλαζονείας και του φανατισμού, οι άδικοι θάνατοι των νεαρών Ισαάκ, Σολωμού και Κακουλή (δεν θα τους ξεχάσουμε ποτέ και ούτε θα κουραστούμε να τους αναφέρουμε) αλλά και ο πόνος των Κυπρίων για τους αγνοουμένους δεν φαίνονται να μπορούν να υπερπηδήσουν τα διάφορα εμπόδια και να προωθήσουν την οριστική λύση .

Ο αγώνας για την επίλυση του Κυπριακού ζητήματος δεν μπορεί να περιοριστεί σε επετειακές εκδηλώσεις ή φανφαρονισμούς. Άλλωστε με τέτοιου είδους κινήσεις απλά επιδεικνύεται ένα υποκριτικό ενδιαφέρον,  που δύσκολα μπορεί να αποδειχτεί ειλικρινές και αποτελεσματικό.

Αυτό που απαιτείται και οφείλουν όλοι οι «εμπλεκόμενοι» να κατανοήσουν είναι η ανάγκη παροχής της εγγύησης μίας δίκαιης και βιώσιμης λύσης, μακριά από κάθε είδους διχοτομικές λογικές των δύο κρατών και βέβαια μακριά από «εκπτώσεις» σε θέματα αρχών,  που μπορούν να «υποκινηθούν» από αδιέξοδες πολιτικές και επικίνδυνες υποχωρητικότητες. Και όλα αυτά βέβαια με βάση το συμφωνημένο πλαίσιο της λύσης μίας διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας που θα διασφαλίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ελευθερίες όλων των πολιτών, χωρίς βέβαια να αγνοείται και το αναφαίρετο δικαίωμα των προσφύγων για επιστροφή στην πατρίδα τους.

Απαιτείται και πρέπει όλοι να το κατανοήσουν ότι αναγκαία είναι η  επίτευξη λύσης,  βασισμένης στο διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο και στις σχετικές αποφάσεις και τα ανάλογα ψηφίσματα του ΟΗΕ, στις Συμφωνίες Υψηλού επιπέδου και στις Διεθνείς Συμβάσεις για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Η Κύπρος έχει για αυτό το λόγο ανάγκη από την ανάπτυξη μιας πειστικής, διεκδικητικής και ευέλικτης εξωτερικής πολιτικής, με αξιόπιστο πολιτικό λόγο,  χωρίς παλινδρομήσεις και με σταθερότητα θέσεων. για να μπορέσει η Κύπρος να πετύχει την οικονομική, κοινωνική και πολιτική της ανόρθωση.

Η διαιώνιση του προβλήματος και η εδραίωση των τετελεσμένων της εισβολής και της κατοχής εγκυμονούν σοβαρούς κινδύνους για το μέλλον της Κυπριακής Δημοκρατίας και του λαού του μαρτυρικού νησιού. Το Κυπριακό είναι πρόβλημα κατάφωρης παραβίασης βασικών αρχών του διεθνούς δικαίου και του Χάρτη του ΟΗΕ. Είναι θέμα παραβίασης της κυριαρχίας, της ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής, καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και βασικών ελευθεριών τόσο των Ελληνοκυπρίων όσο και των Τουρκοκυπρίων. Για αυτό είναι αναγκαία η αφύπνιση όλων μας . Και υποχρέωση μας είναι η άσκηση πίεσης για να μπορέσει επιτέλους  η Κύπρος να κερδίσει όλα όσα της ανήκουν.

Αναμφισβήτητα έχουν γίνει ποικίλα λάθη από όλες τις πλευρές. Αναντίρρητα έχουν σημειωθεί παραλείψεις από όλους τους υπευθύνους. Τα λάθη αυτά, όμως, είτε έγιναν από την ελλαδική είτε από την κυπριακή πλευρά, ανήκουν τώρα στην ιστορία και πρέπει να αποτελέσουν εφαλτήριο για αλλαγή τακτικής. Γιατί στο παρόν και στο μέλλον ανήκει η συναίσθηση της ευθύνης  που έχουν όλοι αυτοί που διαχειρίζονται την επίλυση του Κυπριακού και τις τύχες του Κυπριακού λαού. Όλοι αυτοί που χρειάζεται πλέον να σεβασθούν τους αγνοουμένους, τους νεκρούς, τις μαυροφορεμένες γυναίκες, τους απλούς Ελληνοκυπρίους.

Γιατί ήρθε η ώρα να μη μείνουμε σε επετειακούς εορτασμούς και σε δακρύβρεχτους λόγους,  γεμάτους ψεύτικες υποσχέσεις. Γιατί ήρθε η ώρα όλοι αυτοί που μας βαυκαλίζουν με την «ξύλινη» γλώσσα τους να πολιτευτούν με σωφροσύνη και με πλήρη συναίσθηση του χρέους τους,  για να δικαιωθούν οι αγώνες όλων αυτών που  αγαπούν το μαρτυρικό νησί.

Γιατί βέβαια υπάρχουν ακόμη οι προϋποθέσεις για μία ουσιαστική και ειρηνική λύση, που θα εξασφαλίσει το μέλλον του κυπριακού ελληνισμού μέσα στο ίδιο του το νησί.  Γιατί μακριά από κάθε είδους δουλικούς συμβιβασμούς απαιτείται να  γίνουμε όλοι σταυροφόροι για την οριστική επίλυση του Κυπριακού, ειδικά τώρα που άρχισαν οι διαπραγματεύσεις μεταξύ των Δ. Χριστόφια και Ν. Έρογλου.  Γιατί αν η Κύπρος δεν μπορεί να πετύχει ακόμα την απελευθέρωσή της, αξίζει τουλάχιστον να ζει κάθε στιγμή της μακριά από αίμα.

Ποιος άλλωστε μπορεί να αμφισβητήσει ότι μετά από 37 ολόκληρα μαρτυρικά χρόνια είναι ώρα να ανθίσει το χαμόγελο στα χείλη των Ελληνοκυπρίων και να βρει επιτέλους η ελπίδα καταφύγιο στο νησί τους; Φυσικά ουδείς…