Το καφενείο στον Άγιο Δημήτρη τον ΛουμπαρδιάρηΗ εκκλησία του Αγίου Δημήτρη του Λουμπαρδιάρη, είναι ένα κτίσμα του 16 ου αιώνα που βρίσκεται κοντά στην Ακρόπολη, στη συμβολή  των οδών Διονυσίου Αρεοπαγίτου και Αποστόλου Παύλου. Είναι κτισμένη μέσα σ’ ένα κατάφυτο πάρκο, κατά τη γνώμη μου, στην πιο όμορφη περιοχή της Αθήνας .

Σύμφωνα με την παράδοση το όνομα Λουμπαρδιάρης προέρχεται από ένα περιστατικό του 17ου αιώνα. Την παραμονή της 26ης Οκτωβρίου, ένας κεραυνός χτύπησε τον Τούρκο Φρούραρχο Γιουσούφ Αγά και την οικογένειά του ο οποίος είχε στήσει μια λουμπάρδα (= μεγάλο κανόνι) στα Προπύλαια της Ακρόπολης και σχεδίαζε να χτυπήσει τους χριστιανούς την ημέρα που θα έσπευδαν να προσκυνήσουν τη χάρη του Αγίου Δημητρίου, την ημέρα της ονομαστικής του εορτής, αλλά δεν ολοκλήρωσε το χτύπημα και σώθηκε ο ναός.

Πριν από 40 χρόνια  ο μεγάλος αρχιτέκτονας Δημήτρης Πικιώνης δημιούργησε κοντά  στην εκκλησία το  αναπαυτήριο, γνωστό και σαν καφενείο Λουμπαρδιάρη, που αποτέλεσε σημείο συνάντησης και αναφοράς  και ερώτων της γενιάς μας  στη δεκαετία του 60-70. Τις δεκαετίες αυτές άλλαξε πολλούς επιχειρηματίες  και άντεξε μέχρι τον Αύγουστο του 2005, οπότε και έκλεισε.  Όλα αυτά τα χρόνια λειτουργούσε χωρίς καμιά ειδική συντήρηση εκτός από τα μικρομερεμέτια που έκαναν τα γκαρσόνια για να εξυπηρετούν τη δουλειά τους.

Το έργο αυτό έχει κηρυχτεί μνημείο σύγχρονης αρχιτεκτονικής και το προστατεύει η UNESCO.

Κι εδώ συναντάμε και πάλι τον κανόνα, και δυστυχώς  όχι την εξαίρεση!

Το Υπουργείο Πολιτισμού, που έχει την ευθύνη του οικοδομήματος αυτού  το αφήνει στην τύχη του  να ρημάζει και να  μετατραπεί σε ένα σκουπιδότοπο με πεταμένες πλαστικές σακούλες, σπασμένα τζάμια  ντενεκεδάκια, μπουκάλια, αδέσποτα σκυλιά που αράζουν  και κοντά τους και κάποιοι έρημοι άστεγοι. 
 
Το αποτέλεσμα γνωστό και ελληνικό, δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από την κακομοιριά μας  και δυστυχώς έρχομαι να συμφωνήσω με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης για τον χαρακτηρισμό που δίνει στους δημόσιους υπαλλήλους. Γιατί στο σύνολο αυτό  ένα υποσύνολο είναι και οι αρχαιολόγοι που ανέχονται ο χώρος αυτός να έχει μετατραπεί  σε  εστία μόλυνσης.
 
Που;  Στο μνημείο της σύγχρονης αρχιτεκτονικής, του Δημήτρη Πικιώνη που το προστατεύει η UNESCO  και πιστεύω ότι πολλοί αξιωματούχοι της UNESCO που ξαναεπισκέπτονται τον χώρο θα τραβάνε τα μαλλιά τους και θα ντρέπονται για την συγκατάθεσή τους . Διότι αν το είχαν φανταστεί αυτό το αποτέλεσμα θα το είχαν τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί και θα το έπαιρναν μαζί τους για να το προστατεύσουν, γιατί εμείς είμαστε άχρηστοι, ανίκανοι και αδιάφοροι.

Οι κάτοικοι της περιοχής στην οποία και εγώ ζω, πήραν την απόφαση να συγκεντρωθούν χθες Κυριακή,  να μαζέψουν τις δυνάμεις τους και να προσπαθήσουν να καθαρίσουν λίγο αυτό το χώρο που τον αγαπούν και τον σέβονται, πάντα με τον κίνδυνο να δεχθούν την επίσκεψη της αστυνομίας, μετά από πρόσκληση της εφορείας αρχαιοτήτων.

Σ’ αυτό τον τόπο ο καθένας έχει δημιουργήσει το δοβλέτι του και φοβάται να μη του το πάρουν, όπως φαίνεται και οι αγαπητοί αρχαιολόγοι  της Εφορίας Νεοτέρων Μνημείων – ΕΝΜΑ -  που φοβούνται  να μην χάσουν τα σκουπίδια τους.