Γράφει η Μαρίνα Κουρμπέλα

Εκεί στα δωμάτια του πόνου, στα διάφορα νοσοκομεία, πολύ σπάνια συναντάς ασθενείς να χαμογελούν. Δεν περισσεύει χαρά, ούτε αισιοδοξία.

Αν συναντήσεις, όμως , τότε, μπορεί εσύ να γεμίσεις χαρά, όπως μου συνέβη εκείνη την ημέρα.

Μας είπαν να βγούμε από το θάλαμο, γιατί θα έρχονταν οι γιατροί..

Πιο κάτω, στην άκρη του διαδρόμου ήταν ένα δίκλινο δωμάτιο, με μια ασθενή.

Καλησπέρα σας!

Καλησπέρα!

Μπορώ να καθίσω, ώσπου να φύγουν οι γιατροί;

Βέβαια! Θα μου κάνετε και παρέα. Ο άντρας μου μόλις γύρισε στο σπίτι. Αύριο θα πάω και εγώ. Βγαίνω, ξέρετε, είπε, και γέμισε χαμόγελο το πρόσωπό της.

Ωραία! Είσαστε πολλές ημέρες εδώ;

Οχι και πολλές, αλλά ο ίδιος μου είπε πως πέρασε ένας αιώνας. Έτσι ένοιωσε, μόνος.

Παιδιά;

Ου, παιδιά και εγγόνια, αλλά τώρα ζουν σε άλλη χώρα. Έφυγαν με την κρίση. Θα γυρίσουν σε κάνα χρόνο, με το καλό.

Μού λείπουν, αλλά δεν παραπονιέμαι. Έχω πολύ καλό σύντροφο! Μάλαμα!

Γέλασα!

Αν σας πω πόσα χρόνια είμαστε μαζί, και πόσο αγαπημένοι, θα γελάσετε περισσότερο.

Πλησίασα την καρέκλα πιο κοντά στο κρεββάτι της, να ακούω καλυτερα. Να σας φέρω κάτι; Νερό, χυμό, κάτι1

Όχι, όχι! Καθίστε να σας πω! Είμαστε μαζί 67 χρόνια, και κάθε ημέρα, μου έλεγε και μου λέει την ίδια φράση: Είσαι ότι καλύτερο μου έτυχε στη ζωή μου! Κάθε ημέρα. Μετά με κοιτάζει. Αν δε χαμογελάσω, το ξαναλέει!

Μία ημέρα τον είδα να δακρύζει. Τρόμαξα! Μήπως έκανα κάτι, που χωρίς να καταλάβω, τον στενοχώρησα; Τί έχεις, του λέω. Δε μου απάντησε. Τι έχεις, πες μου! Επέμεινα.

Θυμήθηκα, τότε που μου ζήτησες να πάμε εκδρομή και εγώ αρνήθηκα Σού είπα πως δεν μου το επέτρεπε η δουλειά μου.

Αυτό ήταν πριν παντρευτούμε. Το θυμάσαι ακόμη;

Να, μου λέει. Οπως μου είπες μετά, ήθελες να γνωριστούμε καλύτερα. Δεν το κατάλαβα τότε. Μετά στενοχωρήθηκα πολύ.

Αν βλέπατε το πρόσωπό του, σαν παιδί. Με κοιτούσε συνέχεια στα μάτια, σαν να έψαχνε να δει, να διαπιστώσει, λες, αν έχει μείνει κάτι σε μένα. Δε θα ξεχάσω αυτί την εικόνα! Αναρωτιόμουν, που λέτε, τι να κάνω για να μη λυπάται. Από αυτό το περιστατικό δε μου έχει μείνει τίποτα, που να με κάνει να λυπάμαι. Θυμήθηκα, όμως κάτι άλλο. Ηταν η πρώτη ημέρα, που μου είπε αυτή τη φράση.

Θυμάσαι, του λέω, πως εκείνη την ημέρα μου είπες για πρώτη φορά, “Είσαι ότι καλύτερο μου έτυχε στη ζωή μου;