Γράφει ο
Τάσος Παπαδόπουλος

Διαβάζω ότι σύσσωμοι οι φορείς της Πάτρας συγκεντρώθηκαν ως νέοι επαναστάτες του ’21, προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για την κατάργηση από τη νέα υπουργό Παιδείας της επιτροπής για την κατάρτιση του προγράμματος σπουδών της υπό ίδρυση νομικής σχολής της Πάτρας.

Όπλα δεν πήραν οι οργισμένοι φορείς, αλλά έδωσαν όρκο παρόμοιο με των Φιλικών, ότι θα αγωνιστούν μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματός τους, για την κατάργηση αυτής της κατάπτυστης απόφασης.

Τι κι αν το υπουργείο και η νέα κυβέρνηση τους είπαν ότι πολλοί νέοι που αποφοιτούν από τις τρεις νομικές σχολές, που υπάρχουν στη χώρα μας είναι άνεργοι, τι κι αν τους είπαν ότι η αγορά εργασίας δεν μπορεί να απορροφήσει αυτό τον υπερπληθυσμό πτυχιούχων, οι επαναστάτες του γλυκού  νερού δεν πείσθηκαν από τα λογικά αυτά επιχειρήματα και επιμένουν στο νυν υπέρ της νέας νομικής ο αγών.

Όλα αυτά αποδεικνύονται και με στατιστικά στοιχεία που πρόσφατα παρουσίασε η Dianeosis. Σύμφωνα με αυτά ανά 100.000 κατοίκους στην Ελλάδα υπάρχουν 390 δικηγόροι, στην Γαλλία 98, στην Ελβετία 142 και στο Βέλγιο 164. Οι αμείλικτοι αυτοί αριθμοί φαίνεται όμως ότι δεν πείθουν. 

Τα ποιο «σοβαρά’ επιχειρήματα έθεσε τα η κυρία Πρύτανης, λέγοντας ότι το Πανεπιστήμιο Πατρών είναι περίπου κολοβό, χωρίς την ύπαρξη μιας νομικής σχολής υπό την σκέπη του. Για να προσθέσει, ότι το θέμα δεν είναι η επαγγελματική πορεία του καθενός μετά την αποφοίτησή του, από μια τέτοια σχολή, αλλά άκουσον – άκουσον η γνώση.

Τι καταπληκτικά  πράγματα λένε κάποιοι περισπούδαστοι καθηγητάδες. Δηλ. ως νέοι αρχαίοι Έλληνες, που έχουν τους δούλους στη δούλεψή τους και άπειρα χρήματα από άλλες δραστηριότητες, θα στείλουμε τους γόνους μας στην Πάτρα να αποκτήσουν γνώση στην νομική σχολή της περιοχής.

Κάτι σαν την εποχή των μαθητών του Σωκράτη που θήτευαν δίπλα στον μεγάλο φιλόσοφο της αρχαιότητας. Η γνώση λοιπόν και μόνο κατά την κυρία Πρύτανη είναι το μοναδικό  ζητούμενο, και όχι μια ακαδημαϊκή εκπαίδευση, που θα οδηγεί το νέο σε κάποιο χώρο επαγγελματικής σταδιοδρομίας.

Το λεγόμενο campus δηλ. την συνύπαρξη σε ενιαίο χώρο ενός κύκλου σπουδών, το θυμήθηκε η κυρία Πρύτανης στην περίπτωση της Πάτρας. Το ξέχασε όμως στα πρυτανικά συμβούλια, όταν οι κυβερνήσεις έσπερναν και στο τελευταίο χωριό ένα ΤΕΙ, που τους άλλαξαν βαθμίδα και από Ανώτερα τα έκαναν Ανώτατα Ιδρύματα και τώρα  χωρίς καμιά δεύτερη σκέψη   ονόμασαν Πανεπιστήμια.

Έτσι έχουμε ήδη μια πληθώρα αποφοίτων Πανεπιστημίων και κανένα τεχνικό να μας φτιάξει μια βλάβη  στο ηλεκτρικό του σπιτιού μας. Βεβαίως οι επαγγελματικοί φορείς εκ του πονηρού ζητούν μια νέα Πανεπιστημιακή σχολή στην Πάτρα.

Υπολογίζουν τον δόλιο το νέο, που για τέσσερα χρόνια θα κοιμάται θα τρώει και θα πίνει στην περιοχή τους, αυξάνοντας τα έσοδα ιδιοκτητών  σπιτιών προς ενοικίαση, των εστιατόρων και των μπαρ της περιοχής τους. Τζίρος να γίνεται που λένε.

Δεν σκέπτονται τον γονιό, που θα καταξοδευτεί για να σπουδάσει το παιδί του πληρώνοντας την αξία ενός διαμερίσματος στην διάρκεια των σπουδών του. Και το κυριότερο δεν τους αφορά ο νέος άνεργος πτυχιούχος, που στην απελπισία του θα κοιτάξει να βρει μια δουλεία του ποδαριού για να πάψει να ζει από το χαρτζιλίκι του πατέρα του ή του παππού του.

Οι απελπισμένοι αυτοί νέοι είναι επιρρεπείς σε αυτοκαταστροφικές δραστηριότητες, όπως τα ναρκωτικά ή η ένταξή τους σε κάθε λογής ομάδες μπαχαλάκιδων. Κι αυτό, γιατί στην πορεία του χρόνου των σπουδών τους διαπιστώνουν τα αδιέξοδα στα οποία οδηγούνται, ακολουθώντας το μοντέλο της σημερινής οικογένειας, που λέει στα παιδιά της να πάρουν σώνει και καλά ένα κάποιο πτυχίο.

Πρόσφατα, και αυτή δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία διαπίστωση ταξιδεύοντας με το αεροπλάνο, από την Μήλο στην Αθήνα έπιασα συζήτηση με την αεροσυνοδό μια και καθόμουνα στο τελευταίο ο κάθισμα κι αυτή δίπλα μου, την ώρα της απογείωσης και της προσγείωσης.

Μια κοπέλα, που παρά τις έντονες αναταράξεις, κινήθηκε μεθοδικά και φρόντισε να προσφέρει ένα αναψυκτικό σε αυτή, την κατά τα άλλα ιδιαίτερα σύντομη πτήση, προς το Ελευθέριος Βενιζέλος.

Παρά την επιδεξιότητα της και την ευγένεια που παρατήρησα με πληροφόρησε στη σύντομη συνομιλία μας, ότι είχε σπουδάσει φιλολογία και νομικά. Παρ όλα αυτά ο εργασιακός της χώρος δεν είχε καμία σχέση με τις σπουδές της.

Μπορεί οι συντεχνίες συμφερόντων καθηγητών και επαγγελματιών να θέλουν να διευρύνουν τις δραστηριότητες τους, αλλά υπάρχει και μια κοινωνία που έχει άλλες ανάγκες και άλλα προβλήματα.

Και το ζητούμενο της απασχόλησης, πρέπει συνδέεται άμεσα με ένα κύκλο σπουδών που οδηγεί σε ένα κάποιο επάγγελμα. Μια δραστηριότατα που να ζητάει η αγορά και όχι ένα ακόμη πτυχιούχο, θα κυρίως των θεωρητικών σπουδών, που θα απασχοληθεί τελικά ως σερβιτόρος περιστασιακά σε κάποιο νησί στην περίοδο του καλοκαιριού.

Για να μην αναφέρω την επίσπευση τρεις μέρες πριν από τις εκλογές της τοποθέτησης της επιτροπής κατάρτισης προγράμματος σπουδών, από το απελθόντα οριστικά εκ της πολιτικής, τέως υπουργό διάλυσης της Παιδείας  Κ. Γαβρόγλου.

Και το κερασάκι. Τα Συριζόπουλα έσπευσαν να μιλήσουν για εκδικητική πολιτική της νέας κυβέρνησης που τιμώρησε την Πάτρα, επειδή δεν πρώτευσε στην περιοχή η ΝΔ στις πρόσφατες εκλογές. Δεν αφήνουν τίποτα να πέσει κάτω. Έλεος…