Μοίρασε τις δουλειές και έφυγε Φορτηγατζήδες στους δρόμους, συνταξιούχοι στην πείνα, μισθωτοί στην ανασφάλεια, φόροι που πέφτουν σε απύθμενα πηγάδια, υπουργεία που ψάχνουν για τις αρμοδιότητές τους, ψηφοφόροι που αναζητούν τις χαμένες υποσχέσεις.
Αυτός είναι σίγουρα ένας διαφορετικός κόσμος. Ο κόσμος από τον οποίο ο πρωθυπουργός έχει εδώ και μέρες αποδράσει, αφού προηγουμένως φρόντισε να μεταβιβάσει τις αρμοδιότητές του στους παραδυναστεύοντες.
Μετέτρεψε τον κ. Ραγκούση σε πρωθυπουργεύοντα, άφησε τον κ. Παπακωνσταντίνου να κουβεντιάζει με την τρόικα, ανέθεσε στον κ. Βενιζέλο την Αμυνα, μετακίνησε τον κ. Λοβέρδο από την ηλεκτρική καρέκλα του υπουργείου Εργασίας σε αυτήν του υπουργείου Υγείας, εμπιστεύθηκε στον κ. Παμπούκη τις πολυπόθητες επενδύσεις και… έφυγε.
Βρίσκεται στη Νέα Υόρκη για να ασχοληθεί με τον ΟΗΕ και την Σύνοδο Κορυφής για τους Αναπτυξιακούς Στόχους της Χιλιετίας (τέτοιες φιλοδοξίες έχει ο Οργανισμός) και να λάβει μέρος σε συζητήσεις για την φτώχεια, την πείνα και την… ισότητα των δύο φύλων.
Παράλληλα, έκανε και ένα (σοσιαλιστικό) πέρασμα από το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης και τον «ναό» της Γουόλ Στριτ και ενίσχυσε τα «σοσιαλιστικά αντανακλαστικά» του προεδρεύοντας σε συνεδρίαση του Προεδρείου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.
Σε όλες αυτές τις επαφές του, ο πρωθυπουργός δεν έπαψε να βεβαιώνει τους συνομιλητές του ότι η Ελλάδα εφαρμόζει τις πιο φιλόδοξες μεταρρυθμίσεις στην Ιστορία της ευρωζώνης. Και πως έχει αλλάξει δραματικά.
Αυτό είναι αλήθεια. Ίσως η μόνη που ο κ. Παπανδρέου έχει πει τα τελευταία χρόνια. Αυτό που δεν μας έχει πει, είναι ποιο επιτέλους είναι το ταμειακό πρόγραμμα της χώρας. Πόσο θα κρατήσει «αυτό». Τι έχουμε να πληρώσουμε και πού θα βρεθούν τα χρήματα.
Το πιο προκλητικό – που μάλιστα προβάλλεται πομπωδώς – είναι ότι στη συζήτηση για την φτώχεια στην οποία ο κ Παπανδρέου έλαβε μέρος, εξέφρασε την απογοήτευσή του για την έλλειψη προόδου σε ό, τι αφορά στους αναπτυξιακούς στόχους της Χιλιετίας για την βελτίωση των συνθηκών ζωής στον πλανήτη.
Αλλά στον πλανήτη που λέγεται Ελλάς η απογοήτευση είναι ακόμη πιο βαθιά. Κυρίως επειδή μας κυβερνούν «απογοητευμένοι» που αν και βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης για τριάντα σχεδόν χρόνια, παριστάνουν ότι τώρα θέλουν να δώσουν τη «μάχη του αυτονόητου»…