Γράφει ο
Ηλίας Καραβόλιας

Δημοσιεύτηκε  το σχέδιο για την προσέλκυση νέων πολιτικών στελεχών από τη Νέα Δημοκρατία. Ο Κ. Μητσοτάκης μέσω casting θέλει να δημιουργήσει 'μητρώο' στελεχών, ικανών να επανδρώσουν την κρατική μηχανή όταν με το καλό κυβερνήσει την χώρα.

Πρόκειται για ένα ακόμα άνοιγμα προς την κοινωνία- το έκανε και ο Σαμαράς πριν γίνει πρωθυπουργός- ώστε δυνατά βιογραφικά να 'εγκριθούν' από επιτροπή (;) ή από κάποιο άλλο κομματικό όργανο.
Η πρωτοβουλία είναι σαφώς ευπρόσδεκτη και αναγκαία στην παρούσα κατάσταση του τόπου. Δεν παίζει ρόλο αν αναφερόμαστε σε κόμμα που ζητάει στελέχη. Άλλωστε πώς αλλιώς θα μπουν σε υπεύθυνες κρατικές θέσεις υπεύθυνοι άνθρωποι;

Με αφορμή λοιπόν αυτό το γεγονός αναρωτιέται κανείς κατά πόσο 'γνωρίζει΄ ο κόσμος ποιούς ψηφίζει. Ποιές ικανότητες επιβραβεύει και ποιά πρόσωπα επιλέγει για να διαχειριστούν δύσκολες καταστάσεις. Π.χ: Αν μέχρι το τέλος του χρόνου οι δημοσιονομικοί δείκτες δεν βελτιωθούν και αν το ΔΝΤ δεν παραμείνει τελικά ως συγχρηματοδότης μας για το 2017, δεν είναι καθόλου απίθανο ένα πιστωτικό γεγονός για την Ελλάδα, ειδικά αν δημιουργηθούν συνθήκες πιστωτικής ασφυξίας (υστέρηση εσόδων στο εσωτερικό, περιορισμός ρευστότητας από την ΕΚΤ).

Εάν πάλι καταφέρει η κυβέρνηση να γράψει οριακούς ρυθμούς ανάπτυξης και τους διατηρήσει στις αρχές του νέου έτους, τότε δεν αποκλείεται να δούμε έξοδο στις αγορές γύρω στα μέσα του 2017.
Ακούω ήδη πολλούς αναγνώστες να λένε τί είναι αυτά που γράφω, περί...θετικών δεικτών. Μην βιάζεστε: Αυτή είναι η δουλειά της μακροοικονομικής λογιστικής εντός των μνημονιακών περιορισμών.

Η κοινωνία να αγκομαχάει και η οικονομία να μοιάζει με μακιγιαρισμένη νύφη. Και φυσικά αυτό δεν προϋποθέτει το ποιός κυβερνά! Στην παρούσα ιστορική περίοδο την ευθύνη της αναποτελεσματικής οικονομικής πολιτικής και της βίαιης νέας υποτίμησης της ζωής μας την έχει αποκλειστικά η κυβέρνηση Τσίπρα, παγιδευμένη πλέον μέσα στο βαθύ και ατέλειωτο τούνελ της πραγματικής ύφεσης. Λέω πραγματικής αφού ακόμη και η κατανάλωση τροφίμων από τα νοικοκυριά, έπεσε 20% σε σχέση με το 2015.

Γιατί αναλώνομαι στην περιγραφή των αυτονόητων; Μα για έναν και μοναδικό λόγο. Αυτά δεν είναι αυτονόητα για όλους, ειδικά για πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που χωρίς να έχουν την παραμικρή ιδέα σχετικά με τις αποφάσεις που παίρνονται στον κλειστό κύκλο του Μαξίμου, αναγκάζονται να υποστηρίζουν πράγματα που αγνοούν και να επιμένουν ότι είναι τα σωστά και τα αναγκαία. Ειδικά οι βουλευτές που θέλουν να διατηρήσουν τις παχυλές αμοιβές τους, ξεσκονίζουν τα non papers φορώντας την πανοπλία της εξουσίας και δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα στους εξοργισμένους ψηφοφόρους τους.

Αν κάτι μας διδάσκει η εποχή ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι ενίοτε εισέρχονται στην πολιτική(δια της ψήφου πάντα) και άτομα που δεν γνωρίζουν από Πολιτική επιστήμη, δεν την διδάχθηκαν και δεν μπορούν να διαχειριστούν τα βάρη της όποιας εξουσίας τους ανατίθεται. Ο αέρας του νικητή δεν κάνει έναν βουλευτή επαρχίας π.χ, ικανό να κατανοήσει τί ψηφίζει, τί υποστηρίζει και ποια ανάλυση κόστους/ οφέλους χρειάζεται να κάνει.

Στην Αριστερά πιστεύουν ότι η Πολιτική επικρατεί των πάντων. Ότι οι αγορές, η οικονομία, οι δημοσιονομικές παράμετροι και οι μακροοικονομικοί δείκτες αποτελούν δευτερεύοντα και όχι κύρια ζητούμενα. Οπότε όσο και να πέσουν οι συντάξεις, όσο και αν αυξηθούν οι φόροι, η επινόηση της Κοινωνικής Πολιτικής θα τα διορθώσει... κάποτε!

Η χώρα έχει άμεση ανάγκη να κυβερνηθεί από καταρτισμένους στην οικονομική πολιτική. Να στελεχωθεί από διαχειριστές που δεν είναι απλά ψυχροί τεχνοκράτες των αριθμών και ανθρωποφάγοι, αλλά γνώστες της ανισορροπίας στην σχέση κοινωνίας- οικονομίας.

Να κάνουν καλά το αυτονόητο που λέει ότι χωρίς να πείσουμε Βερολίνο και Βρυξέλλες, δεν ζούμε σαν οικονομία. Αυτή η πειθώ απαιτεί επαγγελματίες του είδους. Ναι, δεν φοβάμαι να το πω: απαιτεί άτομα που ανήκουν στο χρηματοπιστωτικο σύστημα και που ξέρουν το παιχνίδι με τα δημόσια χρέη και τους μηχανισμούς διάσωσης.

Όλοι μπορούμε να ονειρευτούμε, όλοι μπορούμε να βάλουμε την φαντασία στην εξουσία και τα οράματα στις προτεραιότητες μας. Όμως εδώ κινδυνεύουμε να μην έχουμε μέλλον για τα παιδιά μας.

Ήδη μετατρέψαμε ανάγκες σε επιθυμίες πολυτελείας και περιοριζόμαστε στα βασικά. Το ρευστό εξαφανίζεται από την αγορά που ζει με τα 840 ευρώ κατά άτομο κάθε 15 ημέρες.

Χρειαζόμαστε διαχειριστές της μίζερης οικονομίας και της καταρρέουσας αγοράς. Να προλάβουμε ξένους κερδοσκόπους και προκλητικούς ξένους ηγέτες που αμφισβητούν την εθνική μας κυριαρχία. Χρειαζόμαστε ικανούς, όχι απλά εκλεγμένους πολιτικούς.

Ας κλείσει για λίγο καιρό το επάγγελμα, χωρίς να δημιουργηθούν εξουσίες αρίστων και πεφωτισμένων. Όχι, δεν μιλάω για μια ελιτίστικη άποψη περί Πολιτικής. Μιλάω για το αναξιοποίητο ελληνικό ανθρώπινο κεφάλαιο εντός της χώρας αλλά και αυτό που ζει στο εξωτερικό και δεν έχουμε καν τη δύναμη και τα επιχειρήματα να το φέρουμε πίσω στην πατρίδα...