Γράφει ο
Δημήτρης Τόμπρας

Δεν υπάρχει τίποτα το πιο άνισο από την ίση μεταχείριση των άνισων-Αριστοτέλης.

Η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων και των υπαλλήλων των ΔΕΚΟ γενικότερα στην έκταση και την προνομιούχο μορφή που πήρε με το ΠΑΣΟΚ από το 1981 και εντεύθεν, είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο απουσίας κοινωνικής δικαιοσύνης και η βασικότερη αιτία της ηθικής, πολιτιστικής και οικονομικής απαξίωσης των Ελλήνων, της «κατάντιας» τους που θα έλεγε ο λαός.

Είναι τουλάχιστον προκλητικό να προσλαμβάνονται ως μόνιμοι υπάλληλοι, μετά μάλιστα από πολυετείς κομματικές «αιχμαλωσίες», αγράμματοι άνθρωποι ή χειρώνακτες προκειμένου να απολαμβάνουν των ιδιαιτέρων προνομίων της μονιμότητας, της μισθολογικής ωρίμανσης, των ειδικών αδειών και κυρίως της παγιοποιημένης «λούφας».

Στην καλύτερη περίπτωση, αυτές οι κατηγορίες εργαζομένων, προϊόντος του χρόνου, απολαμβάνουν μεγαλύτερες αμοιβές λόγω ωρίμανσης, παράγοντας μικρότερο από το αρχικά προβλεφθέν έργο λόγω γήρατος, δηλαδή έχουμε μία σκανδαλώδη εύνοια που απέχει «παρασάγγας» από τους αναλόγων προσόντων συναδέλφων τους στον ιδιωτικό τομέα, διαφορά που πληρώνουν άδικα όλοι οι φορολογούμενοι.

Η, εις βάρος των πολλών και η υπέρ των κομματικών πελατών, αδικία επεκτείνεται με σκανδαλώδη τρόπο στην ασφάλιση και στο συνταξιοδοτικό, όπου σε πολλές περιπτώσεις, η σύνταξη ενός οδηγού ή μίας καθαρίστριας της ΔΕΗ ή ΟΤΕ, στα ίδια χρόνια είναι τριπλάσιος ενός Δ/ντού πωλήσεων, ενός ιδιώτη ιατρού, πιλότου ή ελεύθερου αρχιτέκτονα.

Ένας άλλος λόγος νωχελούς υπολειτουργίας του δημοσίου τομέα είναι η υπερπροστασία του ανεπαρκούς, δύστροπου ή διεφθαρμένου εργαζομένου και η αδυναμία ενός προϊσταμένου Δ/ντή να επιβάλει την δέουσα πειθαρχία, την διαφάνεια, την συνέπεια και την παραγωγικότητα στους υφισταμένους του .

Οι διαδικασίες αξιολόγησης, επίπληξης ή επιβολής πειθαρχικών ποινών, πόσο μάλλον της άμεσης απόλυσης, λόγω του Δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα, του συνδικαλισμού και της κακώς εννοούμενης συναδελφικής αλληλεγγύης είναι και ατελέσφορες και απαγορευτικές. 

Λόγω αυτών των συνθηκών που επικρατούν στον ευρύτερο Δημόσιο τομέα, εκκολάπτονται διαρκώς οι διεφθαρμένοι επίορκοι υπάλληλοι, που με κυνική δολιότητα, καταχρώνται τις εξουσίες τους, εκβιάζοντας τους ιδιώτες, προκειμένου να πλουτίσουν.

Το πιο τραγικό είναι, ότι αναρριχώνται φυσιολογικά στην ιεραρχία, και σε σημαντικές κρατικές θέσεις ευθύνης, πολλοί άσχετοι, ακατάλληλοι και ανεπαρκείς υπάλληλοι, που είτε είναι ανυπόφορα ευθυνόφοβοι, είτε δόλια καταπιεστικοί, με ότι αυτό συνεπάγεται για την αποτελεσματικότητα και το μέγεθος της κρατικής μηχανής.

Μία καλοκουρδισμένη κρατική μηχανή, είναι η απαραίτητη προϋπόθεση, για κάθε πρόοδο του Έθνους, η οποία όμως, δεν μπορεί να έχει ρόλο, ούτε του ασύλου αναξιοπαθούντων, ούτε μέσου άσκησής κοινωνικής πολιτικής, ούτε χώρο κομματικής αιχμαλωσίας, και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να αποτελέσει το ηττοπαθές όραμα κάποιας δειλής και ευνουχισμένης νεολαίας.

Για τους λόγους αυτούς, και με την λογική της «εγχείρησης και όχι της ασπιρίνης» και φυσικά χωρίς ιδεολογικές ή ιδεοληπτικές αγκυρώσεις προτείνονται τα ακόλουθα μάλλον τολμηρά σχετικά με τους Δημόσιους υπαλλήλους:

Προκειμένου να επιτύχουμε την αναγκαία και πολυπόθητη προϋπόθεση ανάπτυξης δηλαδή τη συνεχή εύρυθμη και αποτελεσματική λειτουργία της Δημόσιας Διοίκησης, ανεξαρτήτως των πολιτικών εξελίξεων και ανακατατάξεων, απαιτείται οι δημόσιοι λειτουργοί να είναι εξαιρετικά καταρτισμένοι, έμπειροι και επαρκείς, να καλύπτονται από θεσμοθετημένη μονιμότητα, και να απολαμβάνουν ειδικών ελκυστικών μισθών και προνομίων, ώστε να προσελκύονται οι άριστοι.

Κατά συνέπεια οι σύγχρονοι δημόσιοι λειτουργοί, πρέπει να είναι:

Μόνο γλωσσομαθείς απόφοιτοι τουλάχιστον ΑΕΙ, με 15ετή ελάχιστη εμπειρία σε πιστοποιημένες θέσεις ευθύνης του δημόσιου ή ιδιωτικού τομέα, αρτιμελείς και υγιείς, οι οποίοι θα καλύπτουν αποκλειστικά τις σχετικά λίγες αλλά αναγκαίες  διευθυντικές θέσεις στην Δημόσια Διοίκηση.

Προφανώς θα υπάρχουν ιδιώτες εργατοϋπάλληλοι του δημοσίου και όχι πλέον δημόσιοι υπάλληλοι που θα στελεχώνουν και πλαισιώνουν μόνιμα, ευκαιριακά ή εποχικά τις αναγκαίες Δημόσιες υπηρεσίες όμως με όρους και σχέσεις εργασίας ιδιωτικού τομέα.

Κατά συνέπεια προς αποκατάσταση της συνταγματικής επιταγής για ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη το σώμα των κακομαθημένων εργαζομένων του ευρύτερου δημόσιου τομέα θα πρέπει να χάσει τα «εκβιαστικώς κεκτημένα προνόμια ανεμελιάς » και να ενσωματωθεί ισότιμα και ισόμοιρα στους υπόλοιπους Έλληνες εργαζόμενους.

Η προσαρμογή βεβαίως θα γίνει σταδιακά με τους λιγότερους δυνατούς κραδασμούς, με αποφασιστικά μέτρα περίπου ως εξής:

• Οι άνω των 45 ετών δημόσιοι υπάλληλοι πάσης κατηγορίας, θα αφυπηρετήσουν και συνταξιοδοτηθούν κανονικά σύμφωνα με τα ισχύοντα.
• Το καθεστώς εργασίας όλων των δημοσίων υπαλλήλων ηλικίας 35-45 ετών και των πτυχιούχων ΑΕΙ-ΤΕΙ, θα μεταβληθεί σε σχέση εργασίας αορίστου χρόνου ιδιωτικού Δικαίου.
• Όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι, κάτω των 35 ετών θα απολυθούν και θα επαναπροσληφθούν μόνον οι απαραίτητοι με σχέση παροχής έργου ιδιωτικού δικαίου.

Υπάρχει άραγε κάποιος κομματικός μηχανισμός ή πολιτικός ηγέτης που να τολμήσει να ξεστομίσει τις αλήθειες  και τα αυτονόητα που πιστεύει; Δεν ξέρω.