Γράφει ο
Κώστας Ε. Παδουβάς

Σε καμιά χώρα της Ε.Ε., πλην της Ελλάδας, εφαρμόστηκαν μνημόνια 8 χρόνια και μάλιστα χωρίς βεβαιότητα για την ημερομηνία εξόδου από αυτά  και απαλλαγή της χώρας από τον υποτιμητικό  Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (επιτήρηση). Παρόμοιος έλεγ­χος εφαρ­μόστηκε επί πολλές δεκαετίες (1898-1981) για την αποπληρωμή του επαχθούς και δυσβάσταχτου, για την εποχή εκείνη και τις δυνατότητες της χώρας, δανείου των πολεμικών και άλλων αποζημιώσεων, ύστερα από την ταπεινωτική ήττα της Ελλάδας κατά τον απροετοίμαστο Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, που από πλευράς Τουρκίας προετοιμάστηκε καλά και διεξάχθηκε με τις οδηγίες Γερμανών Συμβούλων...

Ωστόσο, η σημερινή Διεθνής επιτήρηση της Ελλάδας δια των μνημονίων, με συσσώρευση επαχθούς και πάλιν δημόσιου χρέους χωρίς πολεμικές ενέργειες και ήττα, που καταρρακώνουν εκ νέου το ηθικό και την εθνική αξιοπρέπεια των σημερινών Ελλήνων όπως το 1897, παραπέμπει  σε εύλογα ερωτήματα, εάν και κατά πόσον υπάρχει πραγματικό “δούλεμα (σκώμα)” των Ελλήνων, προερχόμε­νο από διεθνείς “κομπογιαννίτες” (εκμεταλλευτές) εκ του εσωτερικού είτε του εξωτερικού της Ε.Ε.

Οι διεθνείς  αυτοί εκμεταλλευτές των αδυναμιών της χώρας, όπως είναι το  “σαράκι”  του άκρατου κομμα­τικού εθνικισμού των Ελλήνων, εισάγουν τα αλλεπάλληλα μνημόνια πάντοτε με συνοδεία εκβιαστικών δι­λημμάτων επικείμενης χρεοκοπίας. Με την έγκριση των Κοινοβουλίων  των χωρών της Ε.Ε. και τους άλ­λους αρμόδιους φορείς, τα περιεχόμενα των μνημονίων περιέχουν κρυφούς και φανερούς στόχους ασφαλούς απορρόφησης μέρους των υπέγγυων και  δημόσιων προσόδων του Ελληνικού κράτους,  προερχομένους από τη βαριά φορολογία  και την εκποίηση των περιουσιών των Ελλήνων πολιτών (δημοσίων και ιδιωτικών).

Επιτυγχάνοντας τους ληστρικούς οικονομικούς στόχους τους -οι δανειστές-επαίρονται για την ακραία φιλελεύθερη (όχι συνετή) σύγχρονη οικονομία της Ε.Ε. και καμαρώνουν που ο άλλοτε ιμπεριαλιστικός εθνι­κισμός, που οδήγησε στους 2 καταστρεπτικούς Παγκόσμιους Πολέμους (ΠΠ) του περασμένου αιώνα, επα­νήλθε σήμερα με άλλη πιο ανθρώπινη μορφή με το όνομα “οικονομικός εθνικισμός”. Αυτό κι αν είναι “δού­λεμα”! Στη ση­μερινή  χώρα μας (των μνημονίων), οι θάνατοι και οι λοιπές μειώσεις του πληθυσμού, οι δια­λύσεις επιχειρή­σεων, η ανεργία, η φτώχεια, οι απώλειες δημόσιας και ιδιωτικής κινητής και ακίνητης πε­ριουσίας, οι καταρ­ρεύσεις του τραπεζικού μας συστήματος και των τραπεζικών συναλλαγών εσωτερικού-ε­ξωτερικού, η σύγχυ­ση στις ενημερώσεις του πληθυσμού (ιδιαίτερα πριν από τις εκλογικές διαδικασίες) οι ολόπλευ­ρες γενικότερα οπισθοδρομήσεις στην ανάπτυξη της χώρας κ.ά., όχι μόνο αντέχουν σε συγκρίσεις με τα αντίστοιχα επακόλουθα των 2 Π.Π. αλλά σε μερικές περιπτώσεις τα υπερβαίνουν! Άρα, για ποια πιο ανθρώπινη μορφή μας παραμυ­θιάζουν, όσοι εμπλέκονται (εντός και εκτός της Ε.Ε.) στη διατήρηση των επα­χθών μνημονίων επί 8ετία, προς το παρόν;

Το χειρότερο σκέλος του όλου αυτού “δουλέματος” είναι ο υποτιμητικός ισχυρισμός, για τη δική μας νοημοσύνη, ότι δεν μπορεί να υπάρξει εναλλακτική λύση με ταυτόχρονη παραμονή της Ελλάδας στην Ευ­ρωζώνη και στην Ε.Ε., υπονοώντας έξοδο  (το λεγόμενο Grexit).

Ε, βέβαια, η διατήρηση του στέρεου (μπετόν!) ελληνικού κομματικού εθνοκεντρισμού διευκολύνει τις σχετικές τελικές συμφωνίες κατόπιν διλημμάτων, χωρίς επεκτάσεις σε συζητήσεις επί προτάσεων βιώσιμων εναλλακτικών λύσεων. Οι “κομπογιαννίτες” ξένοι διαπραγματευτές των δανειστών  θέτουν ευθέως διλήμματα, διότι γνωρί­ζουν ότι οι ομοτράπεζοι τους κομματικοί Έλληνες διαπραγματευτές κινδυνεύουν πολιτικά στην Ελλάδα, εάν αποδεχτούν επαχθείς μεταρρυθμίσεις για ολόκληρο τον Ελληνικό λαό. Έτσι η έξοδος από τα μνημόνια συνε­χώς απομακρύνεται. Όμως, είναι προφανές ότι εάν υποτεθεί ότι αποφορτίζονταν τα κόμματα από τις πολιτι­κές ψηφοθηρικές αντιπαλότητες και φορτίζονταν από καθαρό εθνικό  εθνοκεντρισμό, ώστε  οι Έλληνες πο­λίτες να “ματώσουν” μεν για λίγους μήνες αλλά η έξοδος από τα μνημόνια θα είχε χρονικό πρόσημο, δε θα υπήρχαν σήμερα μνημόνια στην Ελλάδα. Με άλλους λόγους εάν είχε ψηφιστεί στη Βουλή των Ελλήνων ένας νόμος  που να καθορίζει τα προαπαιτούμενα ποσοστά, των Ελλήνων ψηφοφόρων, προκειμένου να ενεργήσουν διαπραγματεύσεις και να υπογράψουν οι εθνικοί μας εκπρόσωποι τα μνημόνια, θα φτάναμε ποτέ σε 8 χρόνια μνημόνια; Αν π.χ. χρειαζόταν 66% ή 2/3 των ψήφων για να συμμετέχουν ως διαπραγματευτές οι εθνικοί μας εκπρόσωποι (μη περιλαμβανομένων των 50 εδρών -μπόνους στο πρώτο κόμμα), θα μπορούσαν οι δανειστές να εκ­μεταλλευτούν τον ελληνικό κομματικό εθνοκεντρισμό; Έπειτα, η χώρα μας, που γέννησε και διέδωσε τη δη­μοκρατία, πότε ζήτησε από τους ξένους διαπραγματευτές ανάλογα ποσοστά εκπροσώπησης των χωρών ή φορέων τους, ως προϋπόθεση έναρξης-συνέχισης των διαπραγματεύσεων στο ίδιο τραπέζι , για να τους προ­σγειώσουν και επιτύχουν τις βέλτιστες πρακτικές εναλλακτικές λύσεις;

Πέραν των παραπάνω εύλογων ελλείψεων κατά τις διαπραγματεύσεις και τις συμφωνίες της χώρας με τους δανειστές, δεν θα έπρεπε να είχαν μελετηθεί εξονυχιστικά οι παρενέργειες των μνημονίων στα κυριαρ­χικά μας δικαιώματα και στα λοιπά εθνικά θέματα, στα προβλήματα που ανέκυψαν όπως το μεταναστευτικό και το δημογραφικό, για να προκαθοριστούν οι αντίστοιχες πολιτικές που θα συνόδευαν τα μνημόνια; Ακόμη παραπέρα, τέθηκε ποτέ στα αρμόδια όργανα της Ε.Ε. ως απαράδεκτο και καταστρεπτικό θέμα η χα­λαρότητα , αν όχι αβελτηρία, ειδικά για το μεταναστευτικό και το δημογραφικό που απειλούν μαζικές ανα­κατατάξεις εθνικών και εθνολογικών πληθυσμών της Ε.Ε. και αποτελούν το όνειδος της Ευρώπης, όταν οι αντίστοιχες πολιτικές στις ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία κ.α. δεν επιτρέπουν τέτοιες ανακατατάξεις πληθυσμών από χαλαρές πολιτικές επί των προβλημάτων αυτών και ενταφιασμούς χιλιάδων απελπισμένων μεταναστών;

Εάν φαντασθούμε ότι παραβλεπόταν προς στιγμήν ο ελληνικός κομματικός εθνικισμός, είναι βέβαιο ότι η χώρα μας θα γινόταν το αγαπημένο μέλος της Ε.Ε. (σήμερα πολλοί Ευρωπαίοι μας κουνούν το δάκτυ­λο διότι είμαστε στην ασθενέστερη οικονομικά θέση μεταξύ των χωρών της Ε.Ε.). Οι τρεις συγκροτημένες Ελληνικές εξουσίες (Νομοθετική, Εκτελεστική, Δικαστική) έχουν τεράστιες δυνατότητες να διερευνήσουν από κοινού εκ βάθρων το δημόσιο πολιτικοοικονομικό μας σύστημα και να καθορίσουν τους τρόπους εφαρ­μογής ενωτικών για την Ε.Ε. κανόνων λειτουργίας του Δημοκρατικού πολιτεύματος, όχι μόνο στο εσωτερικό αλλά σε ολόκληρη την έκταση της Ε.Ε. στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού κεκτημένου. Τούτο θα εξασφάλιζε την ακεραιότητα της εθνικής κυριαρχίας στις εσχατιές της Ε.Ε., όπου βρισκόμαστε, από κάθε εξωτερική απειλή και όλες οι λοιπές ευρωπαϊκές χώρες θα συναγωνίζονταν να είναι αλληλέγγυες στην πράξη σε κάθε δυσκο­λία της χώρας, για τον απλό λόγο ότι  θα ήταν ο προαγωγός και φύλακας του ενωτικού ευρωπαϊκού κλίματος και υπερασπιστής του  Ευρωπαϊκού προσανατολισμού.

Αντίθετα, εάν παραμείνει η χώρα στις σημερινές πολιτικοοικονομικές πρακτικές, εγκλωβισμένη   στους θύλακες του αυτοδημιούργητου κομματικού εθνικισμού, θα φουντώνει όλο και περισσότερο στην Ευρώπη ο αλλοε­θνής οικονομικός εθνικισμός,  με πρωτοπόρο την πανίσχυρη οικονομικά Γερμανία των μεγάλων κυβερνητι­κών σχηματισμών (CDU+CSU+SPD) και τους δορυφόρους της από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες της Ευ­ρωζώνης (Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Σλοβενία κ.ά.) και την Σκανδιναβική Φιλανδία. Νεότερες χώρες στην Ε.Ε. από την Ελλάδα, οι δορυφόροι αυτοί μας επικρίνουν διαρκώς και απαξιωτικά (συγκρατημένα ή μη), όταν παρακαλούμε για τις μνημονικές δανειοδοτήσεις, ως να βιώνουμε κάθε φορά ένα είδος μεταπολεμικής περιόδου στην οποία ηττηθήκαμε κατά κράτος...

Οι καιροί ου μενετοί! Οφείλουμε να τα σκεφτούμε όλα αυτά και όσα σκόπιμα παραλείπονται ώστε να τα αντιμετωπίσουμε άμεσα, μακριά από συζητήσεις για πρόωρες παραπειστικές και εθνικά άσκοπες ΕΘΝΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ!