Γράφει ο
Θανάσης Παπανδρόπουλος

Διαβάζοντας πάρα πολλά άρθρα και αναλύσεις-ρεπορτάζ στις μεγάλες εφημερίδες του Σαββατοκύριακου και σε σημαντικούς, κατά την εκτίμησή μας, ιστότοπους, η αίσθηση που είχα ήταν αυτή μιας Ελλάδας που κυβερνάται από μία πολιτική παράταξη που σέβεται και εφαρμόζει τους κανόνες της φιλελεύθερης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, κάνοντας όμως κάποια σοβαρά λάθη. Πολλοί αρθρογράφοι, έτσι, παρακινούσαν τον πρωθυπουργό κ. Αλέξη Τσίπρα να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και, για το καλό της χώρας, να προσπαθήσει να κρατήσει την ελληνική οικονομία στην ευρωζώνη και γενικότερα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο στο οποίο λειτουργεί 34 χρόνια τώρα. 

Ελάχιστοι, ωστόσο, ήσαν οι αρθρογράφοι που προβληματίζονταν, πρώτον, γιατί ενώ η ελληνική οικονομία καταρρέει η κυβέρνηση συνεχίζει να διαπραγματεύεται τα αδιαπραγμάτευτα και, δεύτερον, για ποιον λόγο «κερδίζει χρόνο» την στιγμή που θεωρητικά αυτός είναι εναντίον της.

Στο πλαίσιο αυτό, αρκετοί αρθρογράφοι εγκαλούν την κυβέρνηση ότι δεν έχει σχέδιο απέναντι στους δανειστές, ότι δεν είχε προετοιμασθεί για την άνοδό της στην εξουσία και ότι εφαρμόζει μία διγλωσσία που μόνον ζημιές προκαλεί στην χώρα.

Στις πιο πάνω συμπεριφορές και πρακτικές, η απάντηση είναι σχετικά εύκολη. Οι δε ερμηνείες για τις συμπεριφορές, ενέργειες και δράσεις των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ ακόμα ευκολότερες. Αρκεί να έχει εντρυφήσει κανείς στην παραδοσιακή μαρξιστική λενινιστική φιλολογία και οι απαντήσεις είναι ετοιμοπαράδοτες.

Πρώτο και κύριο μέλημα του κυβερνώντος κόμματος δεν είναι ούτε η ανάπτυξη της χώρας, ούτε οι 1.300.000 άνεργοι, ούτε βέβαια η μεταρρύθμιση της ελληνικής οικονομίας. Κυρίαρχος στόχος του είναι η εδραίωση στην εξουσία και η άλωση όλων των αρθρώσεών της. Ας μην ξεχνάμε ότι ο κ. Παν. Λαφαζάνης ήταν αυτός που είπε «είμαστε κυβέρνηση, δεν έχουμε όμως την εξουσία». Αυτή η τελευταία, λοιπόν, πρέπει να αποκτηθεί –και με τρόπο διατηρήσιμο. 

Προς την κατεύθυνση αυτή, όχημα της κυβέρνησης και κάποιων στελεχών της, όπως πολύ εύστοχα έγραψε ο συγγραφέας κ. Σάκης Μουμτζής στο Capital.gr, είναι η αποκαλούμενη συγκρουσιακή διαπραγμάτευση. Είναι επιλογή που αποδίδει στο εσωτερικό μέτωπο, καθώς συναρθρώνεται με την αντιμνημονιακή ρητορεία και πρακτική, μία κατ’ εξοχήν επιθετική πολιτική απέναντι στα κόμματα που κυβέρνησαν την χώρα από το 2010 και μετά (εξεταστική επιτροπή για τα μνημόνια, επιτροπή για το χρέος). Όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως αυτή η τακτική αποδίδει. Άλλωστε, η ελληνική κοινωνία έχει εθισθεί να ζει με κάθετες τομές και διαιρέσεις.

Δεν πρέπει έτσι να διαφεύγει της προσοχής μας πως, όσο διαρκεί αυτή η κατάσταση με τους δανειστές, το κυβερνών κόμμα κατακτά θέσεις στην κρατική μηχανή, ψηφίζει νομοσχέδια που εξυπηρετούν τους «πελάτες» του και εκμεταλλευόμενο την αποδοχή που έχει η πολιτική της «μη λήψης μέτρων», της αποσυμπίεσης μιας εξουθενωμένης από φόρους κοινωνίας, σφραγίζει την πολιτική του κυριαρχία στο εσωτερικό μέτωπο. 

Στο μέτρο δε που αντιπολίτευση δεν υπάρχει στην χώρα, εκτίμησή μας είναι ότι, τελικά, πέρα από κάποιες υπόγειες διαβουλεύσεις ανθρώπων του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, ο κ. Αλέξης Τσίπρας θα επιχειρήσει την προσφυγή στον λαό με στόχο την απόκτηση αυτοδυναμίας. Συνεπώς, τις μέρες που έρχονται θα ενταθούν οι επιρρίψεις ευθυνών στους δανειστές για την συγκρουσιακή αβεβαιότητα που θα επικρατεί και θα πυκνώνουν οι επιθέσεις κατά των εσωτερικών «μνημονιακών» δυνάμεων.

Η σημερινή κυβέρνηση παίζει ένα πολύ επικίνδυνο παιχνίδι εξουσίας και αυτοί που τής ανοίγουν τον δρόμο για το παιχνίδι αυτό θα πρέπει να καταλάβουν ότι, σε περίπτωση αποτυχίας, μετά από πέντε χρόνια θυσιών, θα ακολουθήσει η οικονομική άβυσσος.