Γράφει ο
Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος

Η ανάμιξη των όσων πρεσβεύει ο τρομοκράτης Σάββας Ξηρός με το στοχασμό του Αλμπέρ Καμύ αποτελεί βάναυση προσβολή στη μνήμη του  Γάλλου ουμανιστή συγγραφέα. Είναι ως να αναμιγνύεται το υδροκυάνιο με ζείδωρη τροφή. Όπως είναι γνωστό θεατρικό έργο παίχθηκε στην πειραματική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, όπου η σκέψη του Ξηρού ήταν αναμεμιγμένη με αυτήν του Καμύ. Η αντίδραση στο γεγονός υπήρξε έντονη, αφού θεωρήθηκε ότι ο Καμύ αποτέλεσε  το καμουφλάζ για να περάσουν οι απόψεις του Ξηρού.

Υπέρ του έργου τάχθηκαν ανοικτά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Επιχείρημά τους η ελευθερία της έκφρασης οποιουδήποτε που ιδεολογικά τάσσεται σε όλο το εύρος της αποκαλούμενης Αριστεράς και με όποια επίπτωση στην κοινή γνώμη. Είναι η άποψη του δογματικού σταλινικού Μερλώ-Ποντύ, ο οποίος διέκρινε «την προοδευτική βία», που τη δικαιολογούσε, από την «οπισθοδρομική βία», που την θεωρούσε απαράδεκτη. «Ο μαρξισμός βοηθά τη λογική να ξεπηδήσει από το παράλογο, και η βία, την οποία νομιμοποιεί, οφείλει να έχει κάτι το σημαδιακό που να την ξεχωρίζει ήδη από την οπισθοδρομική βία» έγραψε.

Απολύτως αντίθετος με τη λογική αυτή είναι ο Καμύ. Η Ζακλίν Λεβί-Βαλανσί, πρόεδρος της Εταιρείας Σπουδών για τον Καμύ, στην εισαγωγή του βιβλίου του «Σκέψεις για την τρομοκρατία» σημειώνει ότι  δεν δέχεται καμιά λογική της βίας και αρνείται τη διάκριση «προοδευτική ή αντιδραστική βία». Σε ένα σημείο της σειράς άρθρων του στο περιοδικό Combat, με τίτλο «Ούτε θύματα, ούτε Δήμιοι» ο Καμύ σημειώνει: «Οι άνθρωποι σαν κι εμένα θα ήθελαν ένα κόσμο όπου όχι, δεν θα σκοτωνόμασταν πια (δεν είμαστε δα κι εντελώς τρελοί!) και όπου ο φόνος δεν θα ήταν νομιμοποιημένος». Και στο βιβλίο του «Ο επαναστατημένος άνθρωπος» γράφει: «Η μεγάλη ελευθερία του ανθρώπου; Να χτίζει τη φυλακή των εγκλημάτων του, από τον τραγικό πύργο του Σαντ έως τα στρατόπεδα συγκέντρωσης... Πάνω σε μια γη που ξέρει πια πως είναι μόνη, χωρίς Θεό, ο άνθρωπος θα προσθέσει στα εγκλήματα του παραλόγου τα εγκλήματα της λογικής, καθ’ οδόν προς τη βασιλεία των ανθρώπων....».

Ο Καμύ στο θεατρικό έργο  «Οι δίκαιοι», του οποίου γίνεται αναφορά στο έργο που παίχθηκε στο Εθνικό Θέατρο και είχε αποσπάσματα του βιβλίου του Σάββα Ξηρού, παρουσιάζει δυο όψεις της τρομοκρατίας. Τη μία εκφράζει ο Στεπάν με την απόλυτη και δογματική άποψη, ότι δεν υπάρχουν όρια στη βία για την επικράτηση της επανάστασης. Η άλλη είναι του Καλιάγεφ, ο οποίος απορρίπτει την αρχή πως για χάρη μιας μελλοντικής και αφηρημένης δικαιοσύνης μπορεί να επιβληθεί μια πιο βαριά αδικία. «Δεν θα ανατραπεί ο δεσποτισμός για να δημιουργηθεί ένας νέος δεσποτισμός» υποστηρίζει ο Καλιάγεφ.

Ο  Καμύ δεν έχει καμία σχέση με την Ελληνική Αριστερά, που τον αγνοούσε συστηματικά. Η μαρξιστική ιδεολογία της δεν είναι συμβατή με τον στοχασμό του.