Γράφει ο
Θανάσης Μπουρούνης

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ, υπό την ηγεσία του κ. Τσίπρα, ανέλαβε την εξουσία, αρκετοί και από εκείνους που δεν τον είχαν ψηφίσει, έδειξαν πρόθυμοι να τον στηρίξουν μαζί με την κυβέρνησή του.

Το σκεπτικό τους ήταν ότι «θα ήταν καλό να δοκιμαστούν και αυτοί μήπως και προέκυπτε κάτι θετικό, καλύτερο απ’ αυτό που είχε επιτύχει η προηγούμενη συγκυβέρνηση ΝΔ/ΠΑΣΟΚ», και επιπλέον υπήρχε η ελπίδα ότι η «σκληρή διαπραγμάτευση» με τους δανειστές, θα έφτανε σε κάποιο αποτέλεσμα ανακουφιστικό από τα δεινά που ταλανίζουν και καταδυναστεύουν τους πολίτες, από τότε που ξέσπασε η κρίση.

Όμως έπειτα από 100 και πλέον ημέρες αποτυχιμένων διαπραγματεύσεων και κυβερνητικής απραξίας, η κυβέρνηση κινδυνεύει να οδηγήσει σε ναυάγιο τις διαπραγματεύσεις και τη χώρα στα βράχια, αρνούμενη να καταλάβει την πραγματικότητα. Περικυκλώθηκε από τις «κόκκινες γραμμές» της, που πριν να πνίξουν την ίδια, θα πνίξουν την Ελλάδα.

Παρ’ όλα αυτά, τα ποσοστά αποδοχής του ΣΥΡΙΖΑ που καταγράφονται στις δημοσκοπήσεις, εξακολουθούν να είναι πολύ υψηλά. Η μόνη εξήγηση που μπορούμε να δώσουμε, είναι μάλλον απλή:

Στα πέντε τελευταία χρόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ βρήκε την ευκαιρία να προσεταιριστεί την κομματική πελατεία των παραδοσιακά μεγάλων κομμάτων, δηλαδή της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, υποσχόμενος τη διατήρηση των κεκτημένων τους τα οποία κινδύνευαν να χάσουν κάτω από το βάρος των Μνημονιακών μέτρων.

Η επίπλαστη αυτή ανοχή της κοινωνίας και η δημοσκοπική αποδοχή του ΣΥΡΙΖΑ, έχω την αίσθηση ότι δεν θα διατηρηθεί για πολύ χρόνο ακόμη, διότι είτε τα χρήματα που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση για μισθούς, συντάξεις και αποπληρωμή του χρέους και τα οποία αντλεί από διάφορους φορείς του Δημοσίου  θα τελειώσουν, είτε αυτά που θα δανειστούμε από τους εταίρους μας θα έρθουν με τέτοιους όρους, που θα θίξουν «στην τσέπη» ένα σημαντικό ποσοστό εκείνων που το εισόδημά τους εξαρτάται σε μικρό ή μεγάλο βαθμό από τον κρατικό προϋπολογισμό και όχι μόνο.

Τα ανωτέρω θα δημιουργήσουν συνθήκες μαζικής μετατόπισης ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Το ερώτημα είναι προς τα πού;

Μετά τις εκλογές του Ιουνίου του 2012, προκειμένου να συνεχιστεί απρόσκοπτα η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, σχηματίστηκε κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ (για ένα χρονικό διάστημα ενός έτους περίπου) με πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά, γεγονός αδιανόητο για άλλες εποχές. Μετά από διαπραγματεύσεις διαρκείας με την τρόϊκα, η κυβέρνηση κατέληξε στην κατάρτιση του μεσοπρόθεσμου πλαισίου δημοσιονομικής στρατηγικής 2013-16, το οποίο κατατέθηκε στη Βουλή και υπερψηφίστηκε.

Από το Δεκέμβριο του 2014, τα απαραίτητα διαρθρωτικά μέτρα, οι αναγκαστικές μεταρυθμίσεις και οι βαθιές οικονομικές τομές που πραγματοποίησε η προηγούμενη κυβέρνηση, είχαν αρχίσει να αποδίδουν, η χώρα είχε εισέλθει σε θετικό ρυθμό ανάπτυξης και σύμφωνα με τις προβλέψεις το 2015 θα είχαμε ρυθμό ανάπτυξης ρεκόρ.

Ξένοι επενδυτές είχαν εισέλθει στις Τράπεζες, είχαν κάνει πρωτοφανείς προσφορές για τα 14 περιφεριακά αεροδρόμια και το λιμάνι του Πειραιά, ενώ παράλληλα είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρον και για άλλες μικρότερου μεγέθους επενδύσεις.

Ήταν πολύ κοντά στην εξασφάλιση μιας προληπτικής γραμμής πίστωσης, με προοπτική και στόχο την έξοδο στις αγορές το συντομότερο δυνατόν.

Η Ελλάδα τότε, ήταν μια χώρα που με λίγη πολιτική σταθερότητα και συναίνεση, θα μπορούσε ακόμη και να ανακάμψει θεαματικά.

Όχι δεν ήταν successstory. Ήταν όμως η αρχή μιας επιτυχιμενης πορείας για τον τόπο.

Kαι μετά από αυτά τί;

Σε όλες τις δημοσκοπήσεις η ΝΔ βρίσκεται σε παρακμή. Τα ποσοστά της κυμαίνονται γύρω από το πολύ χαμηλό για την παράταξη ποσοστό του 19%, που είχε λάβει στις εκλογές του Μαΐου του 2012.

Επιπλέον οι πολίτες, παρά την αρνητική εικόνα που έχουν για τις κυβερνητικές επιδόσεις, δεν πείθονται ότι η αξιωματική αντιπολίτευση θα τα κατάφερνε καλύτερα. Επίσης ένα άλλο χαρακτηριστικό στοιχείο των δημοσκοπήσεων είναι ότι η δημοτικότητα του αρχηγού της ΝΔ, βρίσκεται πολύ χαμηλά.

Για  το κόμμα του ΠΑΣΟΚ τα πράγματα είναι μάλλον χειρότερα. Η αξιοπιστία του έχει πληγεί ανεπανόρθωτα και μόνο μια μικρή μειοψηφία είναι διατεθειμένη να το ακούσει.

Στο Ποτάμι, ενώ τα περισσότερα στελέχη του στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους, αναγνωρίζουν την ανάγκη ευρύτερων συνεργασιών, ο κ. Θεοδωράκης επιμένει σε μια πολιτική απομόνωσης, η οποία μπορεί εύκολα να οδηγήσει σε ατύχημα.

Σε άλλες συνθήκες, θα μπορούσαν να θεωρηθούν φυσιολογικά τα προβλήματα αυτά της αντιπολίτευσης. Μετά από μια βαριά εκλογική ήττα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, χρειάζεται χρόνος ανασυγκρότησης των κομμάτων αυτών. Χρόνος όμως δεν υπάρχει.

Σήμερα τα αδύνατα σημεία του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι η δυσκολία ολοκλήρωσης μιας επιτυχούς διαπραγμάτευσης με τους θεσμούς και η «ακυβερνησία», δεν αντιμετωπίζονται με έλλειψη κοινών θέσεων, απόψεων, σφρίγους και συνοχής των στελεχών της αντιπολίτευσης.

Η μείζων πρόκληση της εποχής μας είναι η διερεύνηση δυνατότητας, μεταξύ των κομμάτων εντός και εκτός της Βουλής, καθώς και μη κομματικά ενταγμένων προσωπικοτήτων με γνώση και εμπειρία στα πολιτικά πράγματα, για τη δημιουργία ιδιαίτερου σκηνικού που θα οδηγήσει ουσιαστικά στο σχηματισμό ενός πολιτικού οργανισμού με «ευρωπαϊκό προσανατολισμό», στον αντίποδα των πολιτικών δυνάμεων που θέτουν σε κίνδυνο την παραμονή της Ελλάδος στο ευρωπαϊκό σύστημα.

Είναι επιβεβλημένο λοιπόν, οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις που αγωνιούν για το μέλλον της χώρας, να παραμερίσουν τις όποιες διαφορές τους, να επιλέξουν την ικανότερη ηγετική ομάδα και να παρουσιάσουν στο λαό ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα, το οποίο θα αποτελεί εναλλακτική λύση που να πείθει και επίσης θα δίνει όραμα στους πολίτες.

Η ανωτέρω πράξη θα αποτελέσει το ισχυρό θετικό πολιτικό σοκ που χρειάζεται η κοινωνία, καθώς το νέο κόμμα  θα δημιουργήσει χώρο και συνθήκες υποδοχής της μετατόπισης των δυσαρεστημένων ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ.

-Ο κ. Αθανάσιος Μπουρούνης είναι Επίτιμος Δ/ντής Σχολικής Μονάδας Δ.Ε.