Γράφει ο
Γιώργος Κακαρελίδης

Θὰ γίνουμε Ἀχαιοὶ καὶ κατ’ἐπέκτασιν Δυτικο-Ελλαδῖτες; Ἐννοῶ, θὰ ἀποκτήσουμε οἰκονομικὴ καὶ ὄχι μόνο, συνείδηση ἐντοπ(ο)ιότητος; Στὴν παραγωγή, τὸν τουρισμό, τὶς ὑπηρεσίες, τὴν μεταποίηση;

Γιατὶ δὲν εἶναι δυνατόν νὰ πωλοῦνται στὶς λαϊκὲς μας, ντομάτες ἀπὸ τὴν Κρήτη, πεπόνια ἀπὸ τὴν Θράκη, κεράσια ἀπὸ τὴν Ἔδεσσα, μῆλα ἀπὸ τὸν Βόλο, πορτοκάλια ἀπὸ τὴν Ἰσπανία, πατάτες ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο καὶ πιπεριὲς ἀπὸ τὴν Ολλανδία. Καὶ τὰ δικά μας νὰ μὴν ἐξάγονται. 

Δὲν μπορεῖ νὰ πουλιέται στὰ μαγαζιά λάδι ἀπὸ τὴν Κρήτη καὶ νὰ περνιέται, μάλιστα, καὶ γιὰ ἀνώτερο, λόγῳ mrketing, ἀπὸ τὸ τῆς Ἀχαϊας, τῆς Ἠλείας ἤ τῆς Μεσσηνίας. Ἤ εἶναι καλύτερα τά ἄλλα ἀναψυκτικά ἐν σχέσει μὲ τὴν τοπική Λούξ; Τό ἴδιο καὶ μὲ τὰ τυριά, τὰ ψάρια, τὰ κρασιά, καὶ οὕτῳ καθ’ἑξῆς. 

Καὶ μιλᾶμε γιὰ περιοχὲς μας, μὲ ἐξαιρετικὴ σύσταση ἐδάφους καὶ μὲ καιρικὲς συνθῆκες, ποὺ ἐπιτρέπουν παραγωγὴ ὅλο τὸν χρόνο. Χωρὶς νὰ ἀπαιτοῦνται γιὰ αὐτό, βαρειὲς ἤ ἐνεργοβόρες ἐγκαταστάσεις.

Φωνάζουμε γιὰ τουρισμό. Ἀλλὰ εἶναι δυνατόν νὰ τρέχουμε ἐμεῖς γιὰ διακοπὲς στὸ Αἰγαῖο, χωρὶς νὰ ἔχουμε περάσει πρῶτα, ἀπὸ τὸ Ἀρχιπέλαγος τοῦ Ἰονίου. Ποὺ ἀποτελεῖ τὸν συνδετικὸ θαλάσσιο δρόμο τῆς Εὐρώπης μὲ τὴν Μέση Ἀνατολὴ. Ἀπὸ τὰ πανάρχαια χρόνια. Πρᾶγμα ποὺ ἀπαιτεῖ ἄλλους εἴδους κατανόηση τῶν πραγμάτων καὶ συνεπῶς ἄλλου εἴδους ἀντιμετώπιση τοῦ τουρισμοῦ, πέρα ἀπὸ souvlaki μὲ ἤ ἄνευ kamaki. 

Ἔχουμε τὸν ἈγιαἈντρέα, ποὺ μόνος του μπορεῖ νὰ κρατήσῃ ζωντανὴ ὅλη τὴν περιοχή. Θέλει ὅμως οἱ ἄνθρωποι ποὺ διαχειρίζονται τόν θρησκευτικό πολιτισμό, νὰ ἀντιλαμβάνονται τὶς αἰτίες καὶ νὰ γνωρίζουν τοὺς τρόπους,  τῆς πανάρχαιας αὐτῆς περιηγητικῆς ἀντίληψης. Καὶ νἆναι βαθύτατα ταπεινοί καὶ πιστεύοντες. Καὶ βέβαια νὰ μποροῦν νὰ προγραμματίζουν στό μέλλον καὶ ὄχι νὰ μὴν μποροῦν νά σχεδιάσουν οὔτε ἕνα ἁπλὸ parking καὶ τήν, πεζῇ, διέλευση, μὲ καταβύθιση τμήματος τῆς λεωφόρου καὶ ἕνοποίηση τῶν ἀρχαιολογικῶν χώρων.

Προειδοποιούσαμε παλιότερα, ὅτι ἡ -λόγῳ τοῦ πολέμου στὴν τότε Γιουγκοσλαβία, αὔξηση τῶν πλόων μὲ τὴν Ἰταλία καὶ ἡ σχετικὴ εἰσροὴ χρημάτων, δὲν θὰ διαρκοῦσε πολύ. Ἀλλὰ καὶ μετά, ὅτι ἡ Ἐγνατία θὰ ἔκανε ἐνδοχώρα τῆς Ἠπείρου καὶ τῶν νησιῶν, τὴν .... Θεσσαλονίκη καὶ τὴν Ἀθήνα. Καὶ ὅτι ἦτο ἀνάγκη νὰ δοῦμε ἐπειγόντως (λέμε τώρα!) τὸ φυσικό ἀέριο, την κατασκευὴ σιδηροδρομικῆς γραμμῆς  καὶ τὴν ἀνασχεδίαση τῶν ὑπηρεσιῶν καὶ ὑποδομῶν ναυτιλίας. Οἰ τοπικοί τότε ἄρχοντες ἐκώφευαν.

Ἐσχάτως ἀνεκαλύφθησαν οἱ ... μαρίνες. Μόνο ποὺ ακούω τὰ περί μαρίνας καὶ μὲ πιάνουν ‘γέλια’ ἀπελπισίας· Γιατί οἱ ταγοί μας, ὡς μαρίνα ἐννοοῦν προφανῶς μόνο τό «παρκάρισμα»σκαφῶν καὶ ὄχι τὶς «πηρεσίες. Ὡς φαίνεται, κανεὶς τους δὲν ἔχει δῆ τὴν μαρίνα Λευκάδος. Πὼς νοεῖται μαρίνα χωρὶς ναυπηγεῖα, μηχανουργεῖα, ἠλεκτρολογεῖα, ἱστιοραφεῖα, δεξαμενὴ, καύσιμα κτλ.;

Ἀκούω ἀνατριχιάζοντας, ἄλλους ἀρχηγέτες νὰ μιλᾶνε γιὰ νὰ δοθῇ κι’ἄλλο «θαλάσσιο μέτωπο» σὲ ἀργόσχολους και καφενέδες, ὅπου ἁπλῶς θὰ ἀλλαξοστεκιάζουν. Καὶ ὄχι γιὰ δομὲς ὅπου θὰ βροῦν ἀπασχόληση οἱ ἀπόφοιτοι μηχανικοὶ τῶν τοπικῶν ΑΕΙ. Ποὺ θὰ συνεισφέρουν στὴν τοπικὴ οἰκονομία μὲ τὴν προσέλκυση πελατῶν ἐκτὸς Ἀχαίας.

Τὸ νὰ ἀκκίζονται κάποιοι μὲ τὸ ὅτι ἡ Πάτρα εἶναι ἡ ... πρωτεύουσα τῆς Δυτικῆς Ἑλλάδος, ἐνδεχομένως νὰ κάνῃ καλὸ στὸ βιογραφικό τους, ὡς πάσης φύσεως  –άρχες αὐτῆς. Ἔρχονται ὅμως οἱ ἑκατοντάδες νεκροὶ τῆς δῆθεν ἐθνικῆς Πύργου, νὰ ὑπενθυμίζουν ὅτι ξεκάνανε δισεκατομμύρια εὐρὰ ἀπό τὴν περιοχὴ αὐτή. Γιατί μὲ τόσα ἀποτιμῶνται θάνατοι, τραυματισμοὶ καὶ αναπηρίες. Ποὺ θὰ τοὺς στοιχειώνουν μόνιμα. 

Ἡ Ἀχαϊα καὶ γενικώτερα ἡ Δυτικὴ Ἑλλάδα καὶ τὰ κοντινὰ νησιὰ ἔχουν ἐξαιρετικὲς δυνατότητες ἀνάπτυξης σὲ κάθε σχεδόν τομέα. Ὅμως ἡ ἀνάπτυξη εἶναι ἀποτέλεσμα καὶ ὄχι προϋπόθεση. Εἶναι ἡ μετρήσιμη ἐπίπτωση κάθε συντονισμένης οἰκονομικῆς δραστηριότητος ὅλων τῶν κοινωνικῶν ἑταίρων. Καὶ οἱ τοπικοὶ έξουσιαστὲς ὀφείλουν νὰ κάτσουν σὲ ἕνα τραπέζι μὲ ὅλες τὶς παραγωγικές, τεχνικὲς καὶ ἐπιστημονικὲς δυνάμεις γιὰ νὰ σχεδιάσουν, συντονίσουν καὶ ὑποστηρίξουν ἕνα συνολικό πρόγραμμα ἀνάκαμψης τῆς περιοχῆς, μὲ μακροπρόθεσμους, μεσοπρόθεσμους καὶ βραχυπρόσθεσμους, ἀλλὰ πάντοτε μετρήσιμους σὲ ὅλους τοὺς παραγωγικοὺς τομεῖς.

Ὅμως μὲ ὑπόλογους γι αὐτοὺς τοὺς στόχους. Οἱ ὁποῖοι θὰ ἔχουν καὶ τὴν ἁρμοδιότητα ἀποφάσεων γιὰ τῆν ὑλοποίησή τους. Καὶ ὄχι νὰ ἀποφασίζει ὁ κάθε –αρχης, πρόεδρος, ἤ ὑπουργός. 

Εἶναι ἀνόητο σὲ αὐτὸν τόν τόπο, μὲ τόσες δυνατότητες, νὰ ὑπάρχῃ φρικώδης νεανικὴ ἀνεργία καὶ νὰ μὴν ἀναλαμβάνουν δράση. Παρακαλῶντας, βρίζοντες ἐν ἀνάγκῃ, ἀπαιτοῦντες ἀπὸ τὴν κυβέρνηση τῶν Ἀθηνῶν κάθε ἁρμοδιότητα σχετική, νὰ έπιστραφῇ τοπικά.  Εἰδ’ἄλλως θὰ λέμε ὅτι τοιοῦτος ἔπρεπεν ἡμῖν ἀρχιερεύς.

Καὶ ἐμεῖς νὰ συντονισθοῦμε ὑποστηρίζοντας τόν τόπο μας. Σκεπτόμενοι εύρύτερα μέν, αλλὰ δρῶντες τοπικά, προσηλωμένοι στόν στόχο. Τὴν εὐημερία τῆς περιοχῆς μας.