Η γκροτέσκα υποκουλτούρα του 21ου αιώναΕίναι γνωστό πως μια χώρα που δεν έχει ιστορία δεν μπορεί να παράγει πολιτισμό. Αν είναι έτσι, τότε γιατί χώρες με μεγάλη ιστορία (μεταξύ αυτών κι η Ελλάδα), έπαψαν – εν έτει 2011 – να παράγουν πολιτισμό, ακολουθώντας μια ολοένα πτωτική πορεία; Απόρροια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης; Μάλλον όχι, αφού αυτό είχε ξεκινήσει να παρατηρείται πολύ πριν τη δημόσια εμφάνισή της. Τότε;

Γεγονός είναι πως συντελούνται κοσμοϊστορικές αλλαγές και τίποτα δεν είναι σήμερα, όπως ήταν πριν από αρκετά χρόνια. Τούτο είναι – εν μέρει – φυσιολογικό, καθώς ο κόσμος προχωρά μπροστά, εξελίσσεται, μετουσιώνεται σε κάτι σαν αναβαθμισμένη στρατόσφαιρα, όπου πάνω της πραγματοποιούνται τα πιο ευφάνταστα «πειράματα».

Όπου κι αν στρέψεις το κεφάλι βλέπεις μια συσσωρευμένη οργή, η οποία οδηγεί αναπόφευκτα στη βία. Κι αυτό στις πιο νέες, κυρίως, ηλικίες. Η βία, που είναι μια έκφραση ενός πανίσχυρου συναισθήματος, κατευθύνει τα νέα παιδιά στις ακραίες αντιδράσεις που παρατηρούμε τον τελευταίο καιρό.

Κάνουν λόγο για οπαδούς – χούλιγκαν, οι οποίοι επιτέθηκαν πρόσφατα στο Θέατρο Τέχνης με τα γνωστά αποτελέσματα, στις νέας γενιάς τρομοκρατικές οργανώσεις, στις περιθωριοποιημένες ομάδες διαφόρων αναρχικών. Και τότε σπεύδουμε να καταλογίσουμε ευθύνες, ανώδυνα κι απερίφραστα, μιλώντας από θέση ισχύος, χωρίς να έχουμε, προηγουμένως, αναζητήσει τα βαθύτερα αίτια όλης αυτής της κατάστασης.

Όταν από μια ευνομούμενη κοινωνία απουσιάζει παντελώς το όραμα, τότε αυτή η κοινωνία δεν μπορεί να τροφοδοτήσει συμπαγείς, νέες γενιές ανθρώπων. Όταν θεσμοί κι αξίες που προϋπήρχαν από αρχαιοτάτων χρόνων, όπως η οικογένεια, η πατρίδα κι η θρησκεία, καταρρακώνονται και λοιδωρούνται, τότε δεν μπορεί να υπάρξει φυσιολογική πρόοδος. Όταν έπαψαν να υπάρχουν πρότυπα για έναν νέο κι αυτά περιορίζονται στους διάτοντες αστέρες των πρωϊνών και μεσημεριανών εκπομπών της τηλεόρασης κι ενός άθλιου σταρ-σύστεμ, ή στους πολεμοχαρείς ήρωες των ηλεκτρονικών παιχνιδιών, τότε δεν μπορούν να υπάρξουν παραδείγματα άξια προς μίμηση.

Όταν το θέμα «παιδεία» έπαψε να υπάρχει στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, τότε δεν μπορούμε να μιλάμε για ομαλή πορεία εξέλιξης ενός έθνους. Όταν βλέπεις ένα νέο παιδί να μη γνωρίζει ποιος είναι ο σημερινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας και τα ενδιαφέροντά του να περιορίζονται μόνο σε θέματα διασκέδασης και ψυχαγωγίας, τότε δεν μπορείς να μιλάς καν για συνέχεια αυτού του γένους. Όταν βλέπεις μια χώρα, στην οποία η λέξη «βιβλίο» είναι άγνωστη για τους περισσότερους, τότε δεν μπορείς να μιλάς για υγιή νοητική λειτουργία σκέψης.

Κι όταν κυβερνήσεις επί κυβερνήσεων «μεθόδευσαν» μέρος των προαναφερθέντων, σε μια άτυπη συμφωνία αθέατων σκοπιμοτήτων, τότε δεν μιλάς, προβληματίζεσαι κι ανησυχείς.

Γιατί μια κοινωνία χωρίς ουσιαστικό όραμα, δεν μπορεί να παράγει πολιτισμό, άρα και πρόοδο. Μόνη ελπίδα σωτηρίας η πλήρης ισοπέδωση όλων και η επιστροφή στις ρίζες μας, ώστα να ξεκινήσουμε ξανά απ’ την αρχή.