Απευαισθητοποίηση… Πριν από πολλά χρόνια, ο προπονητής μου στα πλαίσια της βιωματικής διδαχής, μου είχε μιλήσει για  τον τρόπο αντιμετώπισης της συναισθηματικής φόρτισης των αθλητών σε μεγάλες διοργανώσεις.

Είχε  παρατηρηθεί από τους ψυχολόγους του αθλητισμού, ότι η αθλητές όταν άκουγαν τον εθνικό ύμνο της πατρίδας τους, διαπνεόταν αυτόματα από πατριωτικό ενθουσιασμό, με αποτέλεσμα να μην έχουν  την δέουσα ψυχραιμία στον αγώνα.

Επειδή λοιπόν ο ενθουσιασμός κάλυπτε την ψυχραιμία, δεν μπορούσαν να βγάλουν τις τακτικές που εξασκούσανε σε όλο το διάστημα τις προετοιμασίας τους. Μετά από μελέτη παρουσίασαν μια μέθοδο αντιμετώπισης που την ονόμασαν απευαισθητοποίηση.

Έβαζαν τους αθλητές να ακούνε τον εθνικό ύμνο δέκα φορές τη μέρα, και έτσι μετά από ένα σημείο δεν τους προκαλούσε καμία αίσθηση και καμία συγκίνηση.

Αυτό έχουν καταφέρει φίλοι μου αυτοί που μας διοικούν, αφού πολυμεταχειρίστηκαν  με έντεχνο τρόπο, λέξεις με βαρύτατη εννοιολογική σημασία φτάσαμε να τις χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητά μας σαν κάτι πολύ κοινό, σαν κάτι πολύ συνηθισμένο.

Ο κ. Παπούλιας άκουγε σαν ευαγγέλιο της επιταγές της Μπενάκη  για «παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας  χάριν της ειρήνης στην περιοχή» όταν ανάλαβε την προεδρία, ο κ. Παπανδρέου έκανε λόγο για την « ανάγκη παγκόσμιας διακυβέρνησης»  ως πρόεδρος της διεθνούς σοσιαλιστικής.

Ο κ. Πάγκαλος είναι «υπέρ της παραχώρησης της εθνικής κυριαρχίας» όπως δήλωσε στο γαλλικό ραδιόφωνο και έρχεται και σαν κερασάκι ο κ. Νταλάρας να ταχθεί υπέρ του Πάγκαλου.

 Και ήρθαν μετά από αυτή την πολυ-χρηστικότητα των λέξεων και τα γιαούρτια, και έσπευσαν όλοι οι καθώς πρέπει, και οι πολιτισμένοι  να καταδικάσουν τις ενέργειες, ότι δεν είναι τρόπος αυτός, ότι έτσι πράττουν οι  απολίτιστοι και τα σχετικά. Και γιατί δεν αναρωτιούνται όλοι αυτοί οι πεφωτισμένοι το πιο απλό: Δική τους είναι η εθνική κυριαρχία και θέλουν να την παραχωρήσουν; Ρώτησαν κανέναν για να την παραχωρήσουν; Και το σημαντικότερο αν αυτά τα έλεγαν πριν από τριάντα χρόνια εκτός από τον χαρακτηρισμό ΠΡΟΔΟΤΕΣ  θα υπήρχε άλλος χαρακτηρισμός για να τους αποδοθεί;

Δηλαδή έρχεστε μας βιάζετε, μας σκοτώνετε, μας υποδουλώνετε έμμεσα, εμάς και τα παιδιά μας και εμείς για να μην κακοχαρακτηριστούμε,  πρέπει να κάνουμε με διάκριση την κριτική μας απέναντί σας, για να μην τραυματίζεται η «δημοκρατία» μας.

Όταν μετά από μία χρόνια διαδικασία αυτής της απευαισθητοποίησης,  μας έχετε μετατρέψει σε λαό πιθήκων όπως έλεγε κάποτε και ο Χάρι Κλύν, και έχετε τέτοιες αξιώσεις.

Από ό,τι φαίνεται η απευαισθητοποίηση δεν έπιασε σε όλους η μέθοδος «καναπές» και  «τηλεοπτικά παράθυρα» δεν έπιασε σε όλους, υπάρχουν ακόμα ψυχές που θίγονται όταν τους πειράξεις τις ευαίσθητες χορδές της πατρίδας και της εθνικής υπόστασης.

Και κάνουν κάτι παραπάνω από το να παρατηρούν αμέτοχοι, και δεν κολλάνε πάνω τους οι χαρακτηρισμοί «ακροδεξιοί και ακροαριστεροί», άνθρωποι φυσιολογικοί και ευαίσθητοι και προπάντων με αξιοπρέπεια, εθνική αξιοπρέπεια.

Και αυτό  είναι το λιγότερο, όσο οι αντιδράσεις είναι γιαουρτάκια δεν είναι τίποτα, όταν όμως αρχίσουν οι εφαρμογές των μνημονιακών μέτρων και ξεκινήσει το προσωπικό  μάτωμα για τον καθένα από εμάς,  δεν θα ματώσουμε μόνο εμείς, αυτό είναι το μόνο σίγουρο…