Αιχμές κατά της κυβέρνησης για σκόπιμη καθυστέρηση στην ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης αφήνει η τριμηνιαία έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής.
«Το κόστος της παρατεταμένης διαπραγμάτευσης μάλλον έχει υποτιμηθεί έναντι του πολιτικού οφέλους», αναφέρεται στην έκθεση και τονίζεται πως σύμφωνα με το αρχικό χρονοδιάγραμμα η πρώτη αξιολόγηση θα έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί τον Οκτώβριο/Νοέμβριο 2015.

Ειδικότερα, στην έκθεση τονίζεται πως «παρά τη διαφαινόμενη πρόθεση ολοκλήρωσης της διαπραγμάτευσης για την πρώτη αξιολόγηση, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η παράταση της διαπραγμάτευσης (που έπρεπε να είχε τελειώσει τον Οκτώβριο / Νοέμβριο 2015 σύμφωνα με το αρχικό χρονοδιάγραμμα) είχε σημαντικό κόστος. Έτεινε επίσης να παγιώσει την απαισιοδοξία, δημιουργώντας συνθήκες που αποτρέπουν τη βελτίωση των πραγμάτων αμέσως μετά την αξιολόγηση».

«Η κατάληξη ήταν νέα φορολογικά μέτρα που όμως είναι αμφίβολο αν θα αποδώσουν. Η δρομολογημένη νέα συμφωνία με τους θεσμούς προβλέπει νέα φορολογικά μέτρα 5,4 δισ. ευρώ και 3,6 δισ. ευρώ μέτρα υπό αίρεση όπως συζητείται αυτήν τη στιγμή, τα οποία θα ασκήσουν πιέσεις στις αναπτυξιακές προοπτικές» σημειώνουν οι συντάκτες της νέας τριμηνιαίας έκθεσης Ιανουάριος – Μάρτιος 2016.

Παράλληλα, κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου περί ανάγκης νέας ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών που -αν χρειαστεί να γίνει- είναι πιθανόν να συνοδευτεί με κούρεμα καταθέσεων. «Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών τείνει να εξουδετερωθεί από την εκκρεμότητα των μη εξυπηρετούμενων δανείων» υπογραμμίζεται. «Συχνά υποτιμάται ότι το τραπεζικό σύστημα υποφέρει από τη χαμηλή ποιότητα των δανείων του («κόκκινα δάνεια») παρά την ανακεφαλαιοποίηση που έγινε τον περασμένο Νοέμβριο».

Όσον αφορά στο χρέος το Γραφείο Προϋπολογισμού προτρέπει την κυβέρνηση να μην υπολογίζει σε «κούρεμα» του χρέους. Αν και η έκθεση καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο , προϋπάρχει η παραδοχή ότι η σύνθεση του ελληνικού χρέους καταδεικνύει ότι οποιαδήποτε περίπτωση αναδιάρθρωσής του προϋποθέτει την εφαρμογή σκληρών πολιτικών λύσεων – από όλες τις πλευρές - με το κύριο ζητούμενο να είναι ποιος τελικά θα αναλάβει το κόστος του «κουρέματος».

Όπως σημειώνεται βάση του καταστατικού του το ΔΝΤ, το οποίο υποστηρίζει σθεναρά την αναγκαιότητα ενός κουρέματος, έχει προτεραιότητα στην αποπληρωμή. Επομένως, το βάρος θα πρέπει να πέσει στους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς, δηλαδή κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις στους ευρωπαίους φορολογούμενους.

«Μια τέτοια λύση όμως προϋποθέτει ότι θα συμφωνήσουν τα κράτη-μέλη, κάτι που δεν θα πρέπει να το θεωρούμε δεδομένο, αφού κάποιες από τις χώρες αυτές εφαρμόζουν ήδη σκληρά προγράμματα λιτότητας και δεν επιθυμούν – προφανώς για εσωτερικούς πολιτικούς λόγους – να συμφωνήσουν σε ελάφρυνση του ελληνικού χρέους» καταλήγει η Έκθεση θυμίζοντας ότι αρκετές χώρες έχουν ήδη ταχθεί κατά της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους.