Γράφει ο
Κώστας Δούκας

Ὃλοι οἱ τηλεοπτικοί πολιτικοί σχολιαστές, ὃλοι οἱ ραδιοσχολιαστές καί ὃλοι οἱ ἀρθρογράφοι τῶν ἐφημερίδων, ἀνάλογα μέ τήν κομματική παρωπίδα ἢ τήν ἐξάρτηση τῶν μέσων πού ἐκπροσωποῦν, τά ἒχουν χαμένα μέ τίς παράδοξες πολιτικές μας ἐξελίξεις καί παρακολουθοῦν ἐμβρόντητοι τήν συναλλαγή πού διεξάγεται μεταξύ κομμάτων καί βουλευτῶν γιά νά μαντέψουν τήν <δεδηλωμένη> πού θά προκύψει ἀπό τά ἀλισφερήσια, ἀπολύτως ἀναγκαία πάντως, ἀφ᾽ ἑνός γιά νά ἐπιβιώσει ἡ ἐκ πολιτικοῦ κολλάζ προκύψασα κυβέρνηση Τσίπρα, ἡ ὁποία μέ τόν ἓνα ἢ τόν ἂλλο τρόπο εἰσῆλθε στόν τελευταῖο χρόνο διακυβέρνησης τῆς χώρας, περνῶντας τόν Ἑλληνικό λαό μέσα ἀπό ἓνα ἐξάντλητικό τέστ κοπώσεως, καί ἀφ᾽ ἑτέρου γιά νά βρεθοῦν οἱ ἀπαραίτητοι 151 βουλευτές (ἢ μᾶλλον ὁ ἓνας ἢ δύο τελευταῖοι, πού θά ἰσοδυναμοῦν μέ τούς ὑπολοίπους 149 τῆς ἀντιπολίτευσης, ὣστε νά ψηφισθεῖ ἡ κατάπτυστη συμφωνία τῶν Πρεσπῶν, <τοῖς κείνων ῥήμασι πειθόμενοι>, γιά νά θυμηθοῦμε (ἀπό τήν...ἀνάποδη) τό περίφημο ἐπίγραμμα τοῦ Χίου Σιμωνίδου.

Δηλαδή ζοῦμε τό δρᾶμα, πού ἒζησε πρό αἰῶνος καί πλέον ἡ Ἑλλάδα ὑπό τήν πρωθυπουργία τοῦ Χαριλάου Τρικούπη, ἢτοι τοῦ πῶς ἡ μειονοψηφία γίνεται πλειοψηφία. Εἶναι τό μόνιμο πολιτικό δρᾶμα τῆς σύγχρονης Ἑλλάδος, ἀπό τότε πού συγκροτήθηκε σέ κράτος, πού ἐπανέρχεται στήν σκηνή, ἂλλοτε σάν κωμωδία καί ἂλλοτε σάν τραγωδία.

Σήμερα ἐπανέρχεται ὡς ἰλαροτραγωδία ἀπό τά καμώματα τῶν βουλευτῶν καί τῶν πολιτικῶν τους ἀρχηγῶν, καθώς καί ἀπό τά διαφαινόμενα τραγικά ἀποτελέσματα γιά τήν χώρα, ἂν τυχόν ἐπικυρωθεῖ ἡ κατάπτυστη συμφωνία τῶν Πρεσπῶν, ἡ ὁποία ἀφ᾽ ἑνός θά ἀνοίξει τόν ἀσκό τοῦ Αἰόλου στίς ἀλυτρωτικές διαθέσεις τῶν Σκοπιανῶν, καί ἀφ᾽ ἑτέρου θά ἀποτελέσει ἀφορμή, διεθνοποιουμένη, γιά τήν ἐπικαιροποίηση τῆς συνθήκης τῆς Λωζάνης (δηλαδή τό Αἰγαῖο), καθώς θά ἐκχωρηθεῖ ἐθνική κυριαρχία κατά τόν εὐρωβουλευτή κ. Ν. Μαριά, ἀφοῦ ἡ <περίκλειστη> χώρα τῶν Σκοπίων θά ζητήσει δικαίωμα ἀλιείας στό Αἰγαῖο, πού θά τό ἐκχωρίσουν οἱ Σκοπιανοί, κατά τόν εὐρωβουλευτή, στούς Τούρκους, καθώς τά Σκόπια δέν διαθέτουν ἀλιευτικό στόλο. Ὁπότε, σέ μία τέτοια περίπτωση ἀπαιτεῖται πολύ ηὐξημένη πλειοψηφία, δηλαδή τῶν 180 βουλευτῶν, γιά τήν ἐπικύρωση τῆς συνθήκης τῶν Πρεσπῶν.

Ἀλλά αὐτά πού μᾶς ἐκπλήσσουν σήμερα συνέβαιναν, μέ ἐλαφρά παραλλαγή, καί στήν ἐποχή τοῦ Χαριλάου Τρικούπη, ἀναμφιβόλως ἑνός ἐκ τῶν μεγαλυτέρων πολιτικῶν πού πέρασαν ἀπό τήν Ἑλλάδα καί ἒπαιξε καθοριστικό ρόλο γιά τήν μεταβίβαση τῆς χώρας στόν 20ο αἰῶνα.

Ὁ Χαρ. Τρικούπης, μέ τό περίφημο ἂρθρο του <Τίς πταίει>, ἒθεσε,οπως εἲπαμε, τήν βάση γιά τήν ἀρχή τῆς δεδηλωμένης, καταρρίπτοντας τήν <θεωρία τοῦ κηπουροῦ>, πού χρησιμοποιοῦσε ὁ ἑκάστοτε ἀνώτατος ἂρχων (τότε ἦταν ὁ ἀνεύθυνος βασιλιάς). Τό ἂρθρο αὐτό ἒγραψε ὁ Τρικούπης στίς 29 Ἰουνίου 1874 στήν ἐφημερίδα <Καιροί>, ἀνωνύμως, καί ἀμέσως συνελήφθη ὁ ἐκδότης. Ὃμως παρουσιάσθηκε αὐθορμήτως ὁ Τρικούπης ὡς ὁ συγγραφέας τοῦ ἂρθρου, συνελήφθη καί καταδικάσθηκε σέ φυλάκιση. Ποιός; Ὁ βαφτισιμιός τοῦ Ἀνδρέα Μιαούλη.

Στήν σημερινή Ἑλλάδα τῆς φαιδρᾶς πορτοκαλέας, ἀναβιώνουν οἱ καταγγελίες τοῦ Τρικούπη. Τό ἐκλογικό σῶμα <παίζει> ἐδῶ καί δεκαετἰες, μέ τό ἐπιχείρημα τοῦ δικομματισμοῦ, ἐνῶ τό ἲδιο τό σῶμα κατακερματίζεται σέ πολλά κομματίδια (ἒχει, βλέπετε πολλές...ἀποχρώσεις τό δημοκρατικό πολίτευμα), πού ἀποτελεῖ κόλπο γιά τό πλασάρισμα τοῦ <δόγματος> ὃτι <στίς δημοκρατίες δέν ὑπάρχουν ἀδιέξοδα>, μέ ἀποτέλεσμα νά ἐκμηδενίζεται τό κοινοβουλευτικό ἀξίωμα, μέχρι ἡ χώρα νά φθάσει στήν καταστροφή. Ἐμβρόντητος ὁ λαός, ἀλλά καί ὁ δημοσιογραφικός κόσμος, πού δέν ρίχνει μιά ματιά στήν πρόσφατη πολιτική μας ἱστορία, βλέπουν καθημερινά ἀντιφατικές δηλώσεις πολιτικῶν, καθημερινές ἐλεεινές ζυμώσεις, πίσω ἀπό τίς ὁποῖες κρύβεται κάθε εἲδους συναλλαγή.

Διερωτᾶται στό ἰστορικό ἂρθρο του <Τίς πταίει;> ὁ Χαρ. Τρικούπης:

<Πόθεν ὃμως ὁ πολλαπλασιασμός τῶν κομμάτων; Ὂχι ἂλλοθεν, εἰμή ἐκ τῆς προσηλώσεως εἰς τήν ἐξουσίαν τῶν μειονοψηφιῶν. Ποῖον κόμμα ἀποφασίζει νά συγχωνευθῆ μετ᾽ ἂλλων πρός καταρτισμόν πλειοψηφίας, ὃταν ἀποτέλεσμα τῆς θυσίας ταύτης εἶναι ὁ ἀποκλεισμός του ἀπό τῆς ἐξουσίας, ἐνῶ μένον εἰς τήν μειονοψηφίαν ἒχει τήν ἐλπίδα νά κληθῆ εἰς τήν ἀρχήν, νά λάβη τήν διάλυσιν τῆς Βουλῆς καί νά διευθύνη κατά τό δοκοῦν τάς ἐκλογάς;>

Καί καταλήγει ὁ Τρικούπης:

<Ἀλλά ἡ εἰλικρινής μελέτη τοῦ θέματος μᾶς ἢγαγε εἰς τό ἀλάνθαστον συμπέρασμα ὃτι δέν πταίει τό Ἒθνος. Ἀλλοῦ ἒγκειται τό κακόν καί ἐκεῖ πρέπει νά ἀναζητηθῆ ἡ θεραπεία>.

Ἀπό τότε ἒχουν περάσει 145 χρόνια. Καί βλέπουμε ἐπαναλαμβανόμενα τά ἲδια περίπου γεγονότα. Τό ἐκλογικό σῶμα ἒχει κατακερματισθεῖ. Οἱ διάφοροι ἀρχηγοί καί ἀρχηγίσκοι κομμάτων, πού κατά κανόνα ἀκολουθοῦνται ἀπό ἀσημάντους ἀνθρώπους πού συμπεριλαμβάνουν στούς συνδυασμούς τους, βολιδοσκοποῦν καί βολιδοσκοποῦνται πρός ἐξασφάλιση θέσεων παχυλά ἀμειβομένων, προσελκυόμενοι ὃπως τά ἒντομα τήν νύκτα ἀπό τό φῶς, νά προσέλθουν στόν κυβερνῶντα πολιτικό σχηματισμό, ὁ ὁποῖος κινδυνεύει νά χάσει τήν δεδηλωμένη, τήν ἀρχή τῆς ὁποίας καθιέρωσε ὁ Τρικούπης, καθώς ὁ πολιτικός του ἑταῖρος ἀπειλεῖ μέ ἀποχώρηση ἀπό τό συγκυβερνῶν κόμμα. Ἀποτέλεσμα ὃλων αὐτῶν τῶν διεργασιῶν εἶναι ἡ κατάπτωση τῶν θεσμῶν, ἡ ἒλλειψη σεβασμοῦ στήν λαϊκή θέληση καί ἡ διαφθορά  νά κυριαρχεῖ στόν πολιτικό κόσμο. Καί ὃλα αὐτά νά συμβαίνουν σέ μία κρίσιμη ἐποχή, ὃπου ἡ Ἑλλάδα ἀπειλεῖται πανταχόθεν, διακυβεύονται ὓψιστα ἐθνικά της συμφέροντα καί βρίσκεται στά πρόθυρα τῆς πτωχεύσεως, παρά τά περί ἀντιθέτου ὑποστηριζόμενα ὑπό τοῦ πρωθυπουργοῦ καί πρωθυπουργοκρατοῦντος στίς πολιτικές ἐξελίξεις κ. Τσίπρα, καθώς σήμερα δέν ἒχουμε βασιλεία, ἀλλά πρωθυπουργοκρατία, πού περιορίζει τίς θεσμικές παρεμβάσεις τοῦ προέδρου τῆς Δημοκρατίας.

Τίς πταίει λοιπόν;

Ὁ λαός δέν <πταίει> κατά τήν <λογική> τοῦ <μαζί τά φάγαμε>, ἢ <Τό ΠΑΣΟΚ καί οἱ λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις>, ἢ οἱ δυνάμεις τοῦ <δημοκρατικοῦ τόξου>. Αὐτά εἶναι παραπλανητικά ἐπινοήματα τῶν πολιτικῶν.  <Πταίει> ὃμως διότι ἒφερε στήν ἐξουσία ἀνθρώπους κατωτέρους τῶν περιστάσεων γιά νά τόν κυβερνήσουν. Καί <πταίει> διότι δέν διαβάζει πολιτική  ἱστορία καί, φυσικά, δέν διδάσκεται ἀπό αὐτή. Καί τώρα δέν ἒχει παρά νά ὑποστεῖ τίς συνέπειες τῆς ἀνοησίας του.