Γράφει ο
Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος

Τα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας τους τελευταίους πέντε μήνες, τηρουμένων των αναλογιών, θυμίζουν τις διεργασίες των Αθηναίων για τη Σικελική εκστρατεία... Γιατί όλοι ξέρουμε ότι η Ιστορία διδάσκει... 

Ο Θουκυδίδης στην Ιστορία του (Κεφ. Ζ) γράφει πως στους Αθηναίους ο Αλκιβιάδης είχε ρίξει το δόλωμα ότι με την εκστρατεία στη Σικελία θα γίνονταν πλουσιότεροι και ισχυρότεροι. Ο Αλκιβιάδης ήταν χαρισματική μορφή. Ο Κλοντ Μοσέ τον περιγράφει  χαρισματικό: πλούσιο, ωραίο, νέο, έξυπνο, με κηδεμόνα τον Περικλή  και, στην νεανική του ηλικία, δάσκαλο τον Σωκράτη. Ταυτόχρονα όμως ήταν πλημμυρισμένος από φιλαρχία, εγωισμό, φιλοδοξία και ματαιοδοξία. Τη Σικελική εκστρατεία την έβλεπε ως μοναδική ευκαιρία να δοξαστεί...Η ειρήνη με τους Σπαρτιάτες δεν τον βόλευε, ήθελε τον πόλεμο, γιατί έτσι θα αναδεικνυόταν σε ηγέτη της Αθήνας...

Εμπόδιο στα σχέδια του Αλκιβιάδη ήταν ο Νικίας, ο πολιτικός του αντίπαλος. Αυτός επιδίωκε την ειρήνη με τους Σπαρτιάτες, έστω και αν αυτό εθεωρείτο ότι θα περιόριζε τη δόξα και τον πλούτο της Αθήνας... Αν και είχε δίκιο στις απόψεις του δεν είχε τα δημαγωγικά προσόντα του Αλκιβιάδη, για να πείσει τους Αθηναίους. Είχε πει σωστά πράγματα, αλλά ο Αλκιβιάδης είχε πείσει τους Αθηναίους ότι προέρχονταν από την ανανδρία του. Ο Νικίας αν και σεβαστός, έντιμος και ευσυνείδητος πολιτικός ηγέτης, με τις αιτιάσεις του Αλκιβιάδη, είχε καταλήξει σε  μια αρνητική, για τους Αθηναίους, φυσιογνωμία, ήταν ο «μνημονιακός» της εποχής του...

Ο Νικίας, όπως γράφει ο Θουκυδίδης, θεωρώντας εσφαλμένη την απόφαση των Αθηναίων να εκστρατεύσουν και να κατακτήσουν τη Σικελία, μίλησε στον Δήμο και είπε, μεταξύ των άλλων: «Ξέρω καλά ότι, με την ιδιοσυγκρασία σας, τα λόγια μου δεν θα είχαν κανένα αποτέλεσμα αν σας προέτρεπα να φροντίσετε να διατηρήσετε τα όσα έχετε και να μη ριψοκινδυνεύσετε τα αβέβαια και μελλοντικά πράγματα. Θα σας εξηγήσω ότι η βιασύνη σας είναι άκαιρη και ότι δεν είναι εύκολο να πετύχετε το σκοπό, τον οποίο επιδιώκετε....».

Η Σικελική εκστρατεία έγινε, η Αθήνα καταστράφηκε και υπετάγη στη Σπάρτη, ο Αλκιβιάδης πήγε με το μέρος των Σπαρτιατών και πρόδωσε την Πατρίδα του...Γράφει σχετικά ο Τζον Φίνλεϊ ότι το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι διαφορετικό αν έλειπαν «οι υπερβολές στο χαρακτήρα του Αλκιβιάδη, η ανάπτυξη πολιτικού τυχοδιωκτισμού στην εκφυλισμένη δημοκρατία της εποχής, η άνοδος αντιδημοκρατικών δυνάμεων ή το έδαφος που έβρισκε η διχόνοια στα απειθάρχητα και σε σύγχυση λαϊκά στρώματα...». Ας ελπίσουμε ότι δεν οδηγούμεθα σε Σικελική εκστρατεία.