Το όνειρο που έγινε εφιάλτης

Η Ελληνική κοινωνία μεταπολεμικά άρχισε να δημιουργεί από το απόλυτο μηδέν που την είχε οδηγήσει ο β΄ Παγκόσμιος και ο Εμφύλιος Πόλεμος.  Μέσα από ιδιαίτερα αντίξοες  συνθήκες , συνθήκες απόλυτης φτώχειας του λαού, άρχισε σιγά σιγά να παράγει και να στέκεται στα πόδια της.  Το βιοτικό επίπεδο ανέβαινε με αργούς ρυθμούς και δύσκολες καταστάσεις , βλέπε Χούντα, Εμφυλιοπολεμικό κλίμα και άλλα πολλά άσχημα που θυμούνται καλά οι γενιές που τα βίωσαν.

Όλη αυτή η μάχη της ζωής και της επιβίωσης είχε έναν στόχο, «το κεραμίδι» πάνω από το κεφάλι   της ελληνικής οικογένειας. Όλοι προσπαθούσαν  για δεκαετίες να αποκτήσουν ένα σπίτι, την πρώτη κατοικία, να στεγάσουν τα όνειρα τους, τα όνειρα των παιδιών τους.  Παρατηρήθηκε ανοικοδόμηση στις πόλεις με τις αντιπαροχές αλλά και στην ύπαιθρο με τις μονοκατοικίες που χτίζονταν όπως- όπως .

Πέρασαν πολλές δεκαετίες και το όνειρο του Έλληνα γινότανε μέρα με τη μέρα πραγματικότητα και φτάσαμε στη τελευταία εικοσαετία που έγινε η μεγάλη έκρηξη με τα στεγαστικά δάνεια. Πάνω από το 85% των ελλήνων στεγάστηκε μέσα στις ανέσεις της εποχής. Όλοι σχεδόν έγιναν ιδιοκτήτες, άσχετα αν τα χρωστούσαν, αν τα χρωστούν, αν τους κυνηγούν οι τράπεζες, το όνειρο συνεχιζόταν μέσα σε βαθύ ύπνο.

Όμως κάποιοι φρόντισαν να μετατρέψουν αυτό το υπέροχο όνειρο σε εφιάλτη. Άρχισαν οι κυβερνήσεις με τους ανίκανους οικονομολόγους που διέθεταν και διαθέτουν, να ψάχνουν λεφτά για να κλείνουν τρύπες της άθλιας οικονομικής πολιτικής που ασκούσαν και ασκούν.

Ο εύκολος στόχος ήταν και παραμένει τα ακίνητα και κυρίως τα σπίτια, οι κατοικίες του χιλιοβασανισμένου λαού.  Φόρος αγοράς ακινήτου, φόρος μεταβίβασης, φόρος Α΄ κατοικίας, φόρος Β΄ κατοικίας , έκτακτος φόρος κατοικίας και άλλοι πολλοί φόροι που αφορούν την κατοικία, τα ακίνητα.

Μέσα σ αυτήν τη φορομπηχτική καταιγίδα ο Έλληνας φορολογούμενος βολοδέρνει και στην ουσία το κράτος του καταργεί την ιδιωτική περιουσία, τον κάνει να νιώθει ένοχος που απέκτησε το «κεραμίδι» πάνω από το κεφάλι του, τον τιμωρεί, τον μαστιγώνει αλύπητα. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το αποκορύφωμα ήρθε με τον έκτακτο και παράλογο φόρο, που εξαγγέλθηκε από τα 3 € το μέτρο και από το βράδυ ως το πρωί έφτασε τα 30 € . Έλεος!

 Λες και δεν έφταναν όλοι οι άλλοι φόροι ήρθε και η χαριστική βολή αυτού του κεφαλικού φόρου, μέσω του λογαριασμού της ΔΕΗ, που αν δε μπορεί κανείς να τον πληρώσει, του κόβουν το ρεύμα.

Ωμός  ο εκβιασμός του Έλληνα, αλύπητο το μαστίγωμα, ασταμάτητο το κυνηγητό.

Το χειρότερο δε το έχουν καταλάβει αυτοί που εκτελούν τις εντολές των μετρίων οικονομολόγων- δανειστών μας. Τα χρήματα αν τελικά εισπραχθούν θα λείψουν από την εξυπηρέτηση των δανείων των οφειλετών, θα λείψουν δηλαδή από τις τράπεζες και τα δάνεια θα γίνονται κόκκινα, όσα τέλος πάντων έχουν απομείνει ακόμα και θα επιδεινώνουν την ρευστότητά τους.

Είναι άκρως εξοργιστικό αυτό το τελευταίο μέτρο, θα έλεγε κανείς «το κερασάκι» στην τούρτα του οικονομικού χάους που δημιούργησαν αυτοί που πάτησαν το κουμπί της παύσης χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας. Είναι άδικο το όνειρο του Έλληνα, το όνειρο γενεών να το μετατρέπουν σε εφιάλτη μέρα με τη μέρα.

Ζούμε σε μία ελεύθερη οικονομία και κανείς δε δικαιούται να καταργεί την ιδιωτική περιουσία με τα όποια μέσα και τρόπους. Όλα αυτά θυμίζουν την εποχή που ο Τούρκος κατακτητής έβγαζε τους εισπράκτορες να μαζέψουν του φόρους από τους υποδουλωμένους Έλληνες της εποχής και όποιος δε μπορούσε να πληρώσει, τον μαστίγωναν μέχρι θανάτου.

Αυτό ζούμε σήμερα, αλλά μη ξεχνάνε ότι ο Έλληνας ζυγό δεν αντέχει για πολύ!