Γράφει ο
Θανάσης Παπανδρόπουλος

Όλοι οι άνθρωποι μπορούν να μάθουν. Η κινητήρια δύναμη γι’ αυτό είναι ενστικτώδης. Τα μωρά δεν τα διδάσκει κανείς πώς να μάθουν να περπατούν, να μιλούν ή να αντιλαμβάνονται το περιβάλλον όπου ζουν. Η μάθηση είναι μια φυσική διαδικασία, η οποία εξελίσσεται όταν υπάρχουν θεσμοί, κίνητρα, αλλά και προσωπικό ενδιαφέρον για την ανάπτυξή της. Δυστυχώς οι άνθρωποι καθώς μεγαλώνουν, σταματούν να μαθαίνουν, ίσως γιατί έχουν λάθος αντίληψη για το τι ακριβώς σημαίνει «μάθηση». Και όμως, με λίγη σκέψη θα μπορούσαν να καταλάβουν ότι η μάθηση ορίζεται ως η διαδικασία με την οποία κανείς προωθεί τις φυσικές και διανοητικές ικανότητές του. Ωστόσο, ο σημαντικότερος λόγος που ο άνθρωπος μειώνει σταδιακά τις προσπάθειες για μάθηση έγκειται στους θεσμούς από τη μία πλευρά αλλά και στη μείωση της περιέργειας από την άλλη. Π.χ. το σχολείο δεν είναι ένας θεσμός που προωθεί τη μάθηση. Αντίθετα, ασκεί έλεγχο, γι’ αυτό περιορίζει την κινητήρια αυτή δύναμη του ανθρώπου να αναπτύξει τις ικανότητές του. Αντίστοιχοι θεσμοί υπάρχουν στο χώρο της εργασίας αλλά και ευρύτερα της κοινωνίας.

Συμβάλλουν δε στην προώθηση της  μάθησης, σε μια εποχή που πολλοί θεωρούν ότι είναι πηγή της γνώσης. Δυστυχώς όμως, στην ψηφιακή πλέον εποχή μας, όπου η γνώση αποτελεί συντελεστή παραγωγής πλούτου αλλά και σημαντικό εργαλείο κοινωνικής, πολιτιστικής και επαγγελματικής ανέλιξης, οι εχθροί της προόδου και των ανοικτών κοινωνιών όχι μόνον βάλλουν κατά της μάθησης αλλά προσπαθούν με κάθε μέσον να διαλύσουν και τους μηχανισμούς προώθησης της.

Κατα κόρον ετσι παραμορφώνουν τις πηγές της γνώσης ,αλλοιώνουν πληροφορίες και καλλιεργούν φοβίες και συναισθήματα υποταγής για να μετατρέπουν  ει δυνατόν το πλήθος σε κοπάδι. Αυτα τα φαινόμενα ετσι είναι σήμερα από τις μεγάλες προκλήσεις των δημοκρατικών κοινωνιών, οι οποίες κινούνται και πρωτόγνωρα επικοινωνιακά περιβάλλοντα. Με κύριο χαρακτηριστικό τους την πολυπλοκότητα, η οποία από μόνη της είναι παράγων που διευκολύνει την απομάκρυνση από τη γνώση και τις πηγές της. Στο πλαίσιο μιάς τέτοιας συγκυρίας, ένα από τα μέσα αντίδρασης  στην αποβλάκωση δεν μπορεί παρά να είναι η αντίσταση στους σκοταδιστές και τη χυδαιότητα τους.