Γράφει ο
Αθανάσιος Μπουρούνης

Μετά από την επταμερή συνάντηση της Πέμπτης 19-03-2015 στις Βρυξέλλες και της συνάντησης κορυφής με τη Γερμανίδα Καγκελάριο κ. Μέρκελ που ακολούθησε, ο Πρωθυπουργός κ. Τσίπρας δεν κατόρθωσε δυστυχώς να λύσει το έντονο και ιδιαίτερα πιεστικό ζήτημα της ρευστότητας της χώρας, αλλά τουλάχιστον κατάφερε να ξανακερδίσει, εν μέρει, την εμπιστοσύνη των εταίρων, επέτυχε τον προσωρινό απεγκλωβισμό του από το αδιέξοδο και τέλος δημιούργησε ένα κατ’ αρχήν θετικό κλίμα.

Η δήλωση του κ. Τσίπρα ότι «έχουμε μια μοναδική ευκαιρία να προωθήσουμε αλλαγές που οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν τόλμησαν, είτε γιατί είχαν δεσμεύσεις από ισχυρά συμφέροντα, είτε γιατί δεν είχαν τη λαϊκή στήριξη», είναι αποτέλεσμα της «επιμορφωτικής συνάντησης» της 19-3-2015.

Όμως η Αθήνα βρίσκεται επί της ουσίας απέναντι σε ένα νέο τελεσίγραφο, το οποίο θεωρώ ότι είναι απίθανο να ανανεωθεί.

Οι εταίροι αυτή τη φορά περιμένουν κάτι περισσότερο από το προηγούμενο πακέτο μέτρων του κ. Βαρουφάκη,
περισσότερο εξεικευμένο, με μεταρρθμύσεις που θα νομοθετηθούν άμεσα ώστε να τεθούν σε εφαρμογή.

Φρονώ ότι η Κυβέρνηση έχει την υποχρέωση να συνεργαστεί πλήρως με τους θεσμούς, καταλήγοντας σε ένα έντιμο συμβιβασμό, προκειμένου να αρθεί άμεσα το αδιέξοδο.

Όμως αν θέλει η Κυβέρνηση να κρατήσει τη χώρα στην Ευρωζώνη, θα πρέπει να εφαρμώσει με αυστηρότητα συγκεκριμένη οικονομική πολιτική, να αναδιοργανώσει το κράτος, να προωθήσει παραγωγικές μεταρρυθμίσεις, να εξασφαλίσει τη βιωσιμότητα του συνταξιοδοτικού συστήματος και τέλος να ανατρέψει το καθεστώς της διαφθοράς και της ανομίας, όπου υπάρχει.

Αν δεν σταθεροποιηθεί οριστικά η θέση μας στην Ευρωζώνη, η οικονομία θα βυθίζεται όλο και περισσότερο στην ύφεση, η ανεργία θα αυξάνεται και η λιτότητα θα διευρύνεται.

Είναι επιτακτική ανάγκη, το συντομότερο δυνατόν, να επιβεβαιώσει ο κ. Τσίπρας την αμετάκλητη αντίθεση της Κυβέρνησης στο «σενάριο της δραχμής», διότι η αριστερή πλατφόρμα του κ. Λαφαζάνη, καθώς και άλλα επώνυμα στελέχη, διατυπώνουν την άποψη ότι, εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί ένα Κράτος που θα επεμβαίνει στην οικονομική ζωή, τότε πρέπει η χώρα να  επιστρέψει στη δραχμή, άποψη που επιτείνει τη σύγχυση.

Μια έξοδος της Ελλάδος από την Ευρωζώνη και η επιστροφή της σε εθνικό νόμισμα θα ήταν καταστροφική, διότι θα είχε δραματικές εξελίξεις τόσο οικονομικές όσο και γεωπολιτικές.

Η έξοδος της Ελλάδος από το ευρώ, αν και εφικτή, έχει πολλές επιπλοκές. Γι’αυτό η απόφαση αυτή δεν πρέπει να ληφθεί με βάση το θυμικό ή κάποια ιδεολογία, αλλά με βάση τα μακροχρόνια συμφέροντα της χώρας.

Δεν είναι και δεν πρέπει να είναι  απόφαση ενός κόμματος ή ακόμα περισσότερο απόφαση ενός αρχηγού.

Ούτε μπορεί να γίνει με δημοψήφισμα στο οποίο θα κυριαρχήσουν εθνικολαϊστικές ρητορικές, συναισθήματα εκδίκησης, απογοήτευσης ή πείσματος.

Υπενθυμίζουμε ότι η πλήρης και άμεση συμμετοχή μας στη ζώνη του ευρώ, στηρίχθηκε από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη και της Ν.Δ. ΤΟΥ Κώστα Καραμαλή, που αποτελούσαν την πολύ μεγάλη πλειοψηφία της Βουλής εκείνης της εποχής.

Συνεπώς όταν κάποιοι εργάζονται  για την έξοδό μας από το ευρώ και την επιστροφή μας στη δραχμή, θα πρέπει να μας πείσουν ότι μπορούν να επιτύχουν παρόμοια ευρεία πολιτική πλειοψηφία.

Επιπλέον θα πρέπει επίσης  να ληφθεί σοβαρά υπόψη το γεγονός ότι μια τέτοια απόφαση, θα έρθει σε πλήρη αντίθεση με την συντριπτκή πλειοψηφία του Ελληνικού λαού, η οποία δημοσκοπικά εκφραζόμενη, τάσσεται υπέρ της παραμονής της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ.

Η εθελοντική αποχώρηση ή ο εξαναγκασμός υπερχρεωμένων χωρών σε έξοδο από την Ευρωζώνη, προτείνεται συχνά από διάφορους οικονομολόγους ως βιώσιμη λύση για τις χώρες αυτές. Επίσης συχνά συστήνεται η υιοθέτηση ενός νέου νομίσματος, ως τρόπο για να αντιμετωπίσουν τα τεράστια προβλήματά τους.

Η οικονομική λογική μιας μονομερούς αποχώρησης είναι ιδιαίτερα αμφισβητήσημη, διότι θα συνεπαγόταν σφοδρές οικονομικές και νομικές συνέπειες. Η διαδικασία θα αποτελούσε ανοικτή πρόσκληση στους κάθε είδους κερδοσκόπους να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα, θα επέφερε υπερπληθορισμό που θα προκαλούσε η ραγδαία υποτίμηση του νομίσματος, θα εκτίνασσε τις τιμές προϊόντων και υπηρεσιών με ποιό άμεση επίπτωση στα εισαγώμενα προϊόντα όπως π.χ. καύσιμα και  φάρμακα, το τραπεζικό σύστημα θα κατέρρεε και τέλος θα δημιουργούσε τεράστια κρατικά ελλείματα.

Η φτώχεια θα εισέβαλλε στην πλειοψηφία των νοικοκυριών.

Το ρολόι θα γύρναγε πίσω πολλές δεκαετίες.

Αν τα παραπάνω δεν γίνουν αντιληπτά, καλύτερα να μην το προσπαθήσουμε, γιατί η επιτυχία από την ολική καταστροφή δεν απέχουν πολύ.

-Ο κ. Αθανάσιος Δ. Μπουρούνης είναι Επίτιμος Δ/ντής Σχολικής Μονάδας Δ.Ε