Γράφει ο
Παναγιώτης Καραφωτιάς

Στις ατέλειωτες ιστορίες οδύνης και φρίκης που προκάλεσε η απάνθρωπη λαίλαπα των Ναζί στην Ελλάδα, υπάρχουν και κάποιες που αφορούν  τον ακαταμάχητο ηρωισμό και τη  γενναιότητα Ελλήνων. Δυο χαρακτηριστικές τέτοιες είναι οι παρακάτω:

Ήταν Άνοιξη του 43 όταν, μετά από το φόνο ενός Γερμανού στις Κολλίνες Αρκαδίας από αντάρτη, οι κατακτητές, αφού τον σκότωσαν στην προσπάθειά του να διαφύγει προς τη Λακωνία μεταμφιεσμένος σε λιτριβιάρη, συνέλαβαν 30 χωρικούς, τους συγκέντρωσαν μπροστά στην εκκλησία με ένα πολυβόλο να τους σημαδεύει, αλλά αφού μετά από ανακρίσεις πείσθηκαν ότι ο αντάρτης ήταν από άλλο χωριό, αποχώρησαν παίρνοντας τους 30 αιχμαλώτους ως ομήρους.

Όμως, καθώς περνούσαν από το κεντρικό δρόμο του χωριού, ένας χωρικός, Ρεβελής, βλέπει ανάμεσα στους ομήρους, το γαμπρό του, που είχε τρία μικρά παιδιά, και τρέχει στον αξιωματικό που τους συνόδευε και με νοήματα τον πείθει να αφήσει το γαμπρό του και να μπει ο ίδιος στη θέση του!

Αλλά, στη συνέχεια τον εκτέλεσαν όταν προσπάθησε να δραπετεύσει. Μετά από λίγο καιρό, σε αντίποινα για τις απώλειές τους στη μάχη στο Μονοδέντρι,  οι νεοβάρβαροι  επέστρεψαν και έκαψαν τις Κολλίνες μαζί με άλλα χωριά. Κι εδώ συνέβη ακόμη ένα ακόμη συνταρακτικό γεγονός. Ενας Κολλινιάτης, Παναγιώτης Καλλιανέσης ή Σούφης, που κρυβόταν μαζί με άλλους σε βουνό όταν οι Ναζί έκαιγαν το χωριό, επέστρεψε όταν είχαν εκτελέσει το αποτρόπαιο έργο τους, και βρήκε τη γυναίκα και τα πέντε μικρά παιδιά τους να κλαίνε στην αυλή του καμένου σπιτιού τους.

Αφού τους έδωσε κουράγιο λέγοντάς τους ότι να είναι αυτοί καλά και θα το ξαναφτιάξουν, θυμήθηκε το μπουζούκι που είχε φέρει από Αμερική, και με αγωνία μπήκε στο καμένο σπίτι και, ω του θαύματος, το βρήκε  άθικτο!

Και τότε, μπροστά στα έκπληκτα μάτια όλων των παρευρισκομένων, το παίρνει και  παίζοντας πάει στην πλατεία κι άρχισε να χορεύει μαζί με άλλους χωρικούς, αναπτερώνοντας με αυτό το γενναίο τρόπο, το ηθικό των θυμάτων των νεοβάρβαρων.

Αθάνατη ελληνική ψυχή!