Γράφει ο
Αθανάσιος Μπουρούνης

       Παρακολουθώντας κανείς τη σύγχρονη Αριστερά, διαπιστώνει ότι είναι επηρεασμένη από το πρόσφατο πέρασμα του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, καθώς και ότι μοιάζει χαμένη και αποσυντονισμένη, σα να έχει χάσει το στόχο και τα πατήματά της.

       Και τούτο διότι η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν την «επιμόλυνε» με της εξουσίας τα συνήθη αμαρτήματα, κλόνισε το μύθο της και αλλοίωσε το «φωτεινό» της παράδειγμα.

       Τώρα παλεύει ανάμεσα στο «ηρωικό» παρελθόν και το προβληματικό παρόν, καθώς επίσης ονειρεύεται μια μετεξέλιξη ικανή να την κρατήσει ζωντανή στο παιχνίδι της εξουσίας.

       Eίναι μια Αριστερά μικρών οριζόντων και χαμηλών προσδοκιών, που εξαντλείται σε ένα παιχνίδι εσωτερικών ισορροπιών, που ουδένα συγκινεί και ουδένα ενδιαφέρει.

       Αυτή η Αριστερά δεν μπορεί να έχει καμιά τύχη.

       Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ασκείται σε μια διαρκή ακροβασία μεταξύ ακρότητας, εξαλλοσύνης και υποτιθέμενης πολιτικής ωρίμανσης.

       Ωστόσο είναι σημαντικό να παρατηρήσει κανείς τι συμβαίνει, γενικά κατά τη μετεκλογική περίοδο και αυτές τις ημέρες ειδικά, στον ΣΥΡΙΖΑ.

       Ο κ. Αλ. Τσίπρας, προκειμένου να επανέλθει στην εξουσία, ξεκίνησε και συνεχίζει τη διαδικασία διεύρυνσης του ζωτικού χώρου του κόμματός του.

       Αυτή βέβαια η επιχειρούμενη στροφή είναι επίπλαστη, καθώς δεν συνοδεύεται από επεξεργασία νέων πολιτικών, την αλλαγή στη συμπεριφορά και στην εκφορά του δημόσιου λόγου των στελεχών του.

       Η πρώτη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης (Κ.Ε.Α.)  του ΣΥΡΙΖΑ η οποία συνεδρίασε στο Σ.Ε.Φ., εξελίχθηκε σε πεδίο εσωκομματικών «μαχαιρωμάτων».

        Έδωσε την αφορμή σε αρκετά στελέχη του κόμματος να εκφράσουν την αντίθεσή τους για την επιχειρούμενη διεύρυνση.  Διότι ούτε θέλουν να αλλάξουν, ούτε και μπορούν. Απλά κάνουν πως αλλάζουν.

       Αυτή η τραγελαφική κατάσταση, είναι λογικό να προκαλεί τις αντιδράσεις της αριστερής πτέρυγας του κόμματος που υπερασπίζεται την αριστερή φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ.

       Παρά την προσπάθεια του κ. Τσίπρα να διασκεδάσει τις εξ’ αριστερών του ανησυχίες, ότι δηλαδή ο νέος ΣΥΡΙΖΑ θα «επιμολυνθεί» από πασοκοποίηση, επιλέγοντας να μιλήσει για την «Αριστερά της εποχής μας», τα εμφύλια πάθη δεν έσβησαν.

       Όμως το σημαντικό μειονέκτημα αυτής της μετατόπισης του ΣΥΡΙΖΑ προς την Κεντροαριστερά, είναι το γεγονός ότι αυτό το εγχείρημα το έχει πάρει επάνω του ο κ. Τσίπρας, ο οποίος έχει στο παθητικό του τέσσερες συνεχόμενες ήττες.

       Όταν εξωθούσε σε αποχώρηση το Αριστερό Ρεύμα, ήταν παντοδύναμος και αήττητος. Σήμερα το σκηνικό είναι διαφορετικό.

       Αν ο κ. Τσίπρας αναγκαστεί και κατορθώσει  να εκδιώξει την αριστερή τάση του κόμματός του, τότε θα ηγείται ενός κόμματος εντελώς άγνωστο σ’ αυτόν.

       Είναι δεδομένο ότι το κλίμα που επικρατεί, προϊδεάζει για έναν δύσκολο αρραβώνα μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και πρώην πασοκικών στελεχών.

       Προϊδεάζει για σοβαρούς εσωκομματικούς κλυδωνισμούς στην Κουμουνδούρου, στο δρόμο για το συνέδριο μετασχηματισμού του κόμματος.

       Είναι προφανές ότι παρότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κυβερνήσει επί τεσσεράμισι χρόνια, εξακολουθεί να αντιλαμβάνεται τις πολιτικές διαδικασίες ποσοτικά και μονοδιάστατα, ενώ αρνείται ή δεν μπορεί να παρακολουθήσει τις τάσεις και τις ανάγκες της κοινωνίας.

       Όπως φαίνεται από  τα ανωτέρω, στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανασυγκροτείται. Απλώς βυθίζεται ολοένα και βαθύτερα σε ένα ιδεολογικό «αχταρμά».

       Ωστόσο το ερώτημα δεν είναι τι κόμμα θα γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι για πόσο χρόνο θα υποδύεται ένα ρόλο που δεν μπορεί καν να μάθει.

-Ο κ. Αθανάσιος Μπουρούνης είναι Επίτιμος Δ/ντής Σχολικής Μονάδας Δ. Ε.