Γράφει ο
Νίκος Γιαννιός

Νίσυρος, νέεις ανθόεσσα μυροβολούσα λαχτάρες φορτωμένη των ανθρώπων και ξέμπαρκους πικρούς καημούς.

Έρημο σπίτι στέκεις σφαλιστό

ένα παράθυρο ανοιχτό στον χρόνο,

δεν φτάνει για να ξεχυθούν οι στοχασμοί,

χαμογελά ξεδιάντροπα στον πόνο

Δεν θέλει να μιλήσει η σιωπή

κ’ οι μνήμες των ανθρώπων δεν μιλούνε

στέκουν στους ίσκιους οι καημοί

και προδομένους καρτερούνε

Σε όνειρα ξένα πλανήθηκα, άλλοτε λαμπερά, λουσμένα με το φως της νιότης και άλλοτε θαμπά και κουρασμένα, πρόσωπα γέρικα ρικνά, ξεθωριασμένα.

Σε προσδοκίες ανεκπλήρωτες εσκόνταψα κι ελπίδες προδομένες. Τον πόνο ένιωσα των άλλων και ντράπηκα γιατί δεν μού πρεπε να τον αναζητήσω.

Τα πρόσωπα των ανθρώπων που έφυγαν ξεχνώ. Ότι θυμάμαι από φωτογραφίες που κρατώ. Θαμπές κι αυτές ακίνητες στον χρόνο.

Που άφησαν το γέλιο και το κλάμα τους. Που απόθεσαν τις σκέψεις, τους καημούς; Ποιος άραγε θυμάται;

Οι ζωές των άλλων, εκείνων που γνώρισα κι εκείνων που είδα μόνο το ίχνος που άφησαν πίσω τους, με γοητεύουν.

Μα δεν πρέπει, κλέβω από ξένο χρόνο. Μα όχι, ο χρόνος δεν ανήκει εν τέλει σε κανένα, περαστικοί μονάχα είμαστε, με σύντομο χορευτικό βηματισμό.

Γκρέμια που χάσκουν κι έρημα σπίτια σφαλιστά να μαρτυρούν το πέρασμα εκείνων που έζησαν σ’ αυτά, εικόνες λόγια βουβά να ιστορούν τα πάθη των ανθρώπων, τις χαρές τους.

Κάποιους τους βλέπεις λες κι έρχονται από το παρελθόν. Αλλόκοτοι επισκέπτες, ψάχνουν φαντάσματα αναμνήσεις, τις παιδικές τις μυρωδιές τους ήχους της αυλής τους. Θα πάρουν τον καημό θα φύγουν πάλι κι άλλοι θα μείνουν ν΄ αποθάνουν εδώ κι εγώ παρατηρώ να μάθω θέλω, να διευρύνω τον ορίζοντα, περίεργα να δω μέσ’ τις ζωές εκείνων που έζησαν αλλού σε άλλη χώρα, ή σ’ άλλο χρόνο με άλλες συντροφιές και μ’ άλλους τρόπους.

Μα αυτές είναι οι ζωές των άλλων κι εμείς, ένα παράθυρο ανοικτό στον χρόνο αδύναμο, δεν φτάνει μόνο να ξεχυθούν οι στοχασμοί, να κλέψουμε απ’ το παρελθόν χαρά και πόνο δεν μπορούμε, μονάχα να διαισθανθείς μπορείς, ξεδιάντροπα να λυπηθείς και να χαμογελάσεις αμήχανα.

Εδώ στο νησί του μισεμού. Λίγοι απόμειναν να πονούν ξένοι σε δυο πατρίδες και σύντομα θα κλείσει οριστικά ο κύκλος που άνοιξε έναν αιώνα πριν. Θα ανοίξει ένας νέος κύκλος άραγε με όσους γοήτευσε ο μύθος και ο καημός εκείνων που έφυγαν; Θα δούμε, αλλά εγώ πιστεύω πως ναι, άλλωστε κι εμείς παιδιά της διασποράς μεθύσαμε με ξένες αναμνήσεις, άλλοι των γονιών και άλλοι των παππούδων και στο νησί γυρίσαμε να βρούμε τα όνειρά τους, που έγιναν και όνειρα δικά μας.