Και όμως, ναι στο ελληνικό…Με το πρόσχημα του πιο φθηνού, δεν είμαστε λίγοι οι Έλληνες που προτιμάμε τα ξένα προϊόντα και η οικονομική κρίση που μαστίζει όλους μας, κάνει να φαίνεται πιο επιτακτική αυτή η ανάγκη.

Έχοντας αυτή την νοοτροπία πάμε κατά διαβόλου. Δεν πρόκειται να ορθοποδήσουμε ποτέ, αφού αντί του Ελληνικού ακριβού υπάρχει και το φτηνό Ελληνικό που μπορεί να καλύψει τις ανάγκες μας.

Έπειτα δεν ζητάει κανείς να αποκλείσουμε παντελώς τα εισαγόμενα, αν και θα ήταν το ιδανικό. Αν, όπως λένε οι γνώστες, μειώσουμε την κατανάλωση των εισαγόμενων κατά 20%, θα δημιουργηθούν πάνω από 50.000 θέσεις εργασίας, κάτι που μπορεί και πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις....

Αν όταν αγοράζουμε κάτι εισαγόμενο, φέρουμε τον εαυτό μας στην θέση αυτού που  εργάζεται στην παραγωγή του αντίστοιχου Ελληνικού, τότε κάνουμε ένα πολύ καλό ξεκίνημα.

Και φυσικά υπάρχει και η πιο απλή και ξεκάθαρη θέση. Γιατί Ελληναρά μου να αγοράσω το προϊόν που δίνει δουλειά σε σένα τον γιο σου τον εγγονό σου, όταν εσύ δεν αγοράζεις το προϊόν που θα βοηθήσει τον εμένα τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου να επιβιώσουν;

Σίγουρα, υπάρχουν άνθρωποι που και το ένα ευρώ είναι υπολογίσιμο, αλλά υπάρχουν και πολλοί περισσότεροι που τα 10 λεπτά παραπάνω που θα ξοδέψουμε, θα τους εξασφαλίσουν εργασία και άνεση να αγοράσουν τα δικά μας προϊόντα, θα κάμουν το γρανάζι της μικρομεσαίας επιχείρησης να πάρει και πάλι μπρος, θα κάνει τα ασφαλιστικά ταμεία να έχουν άνεση στις συντάξεις στις κοινωνικές παροχές, στην ασφάλεια.

Ναι θα δώσω δουλειά στον Πέτρο, τον Γιάννη, τον Νίκο και όχι στον Πίτερ, τον Γιόχαν, τον Νικ. Αυτούς τους συντήρησα αρκετά χρόνια και ίσως το ξανακάνω όταν αναπνεύσει η χώρα μου και η οικονομία της. Όταν ο Πέτρος ο Γιάννης, ο Νίκος, όταν εγώ, εσύ ό γείτονας όταν το παιδί μου, το παιδί σου, το παιδί του διπλανού, αρχίσουμε ξανά να χαμογελούμε, ατενίζοντας και πάλι το μέλλον με αισιοδοξία.


http://paraplanitikos.blogspot.com/2011/11/blog-post_95.html