Γράφει ο
Νίκος Ερρ. Ιωάννου

Υπό την σκιάν της Ακροπόλεως στην Αρχαία Αγορά ήνθησε η Δημοκρατία και ανεπτύχθη ο Διάλογος. Χάριν συζητήσεως θα μπορούσαμε να διαχωρίσουμε δύο ήδη διαλόγου. Μεταξύ ομονοούντων, οπότε μετατρέπεται σε συνεννόηση για ανεύρεση των καλύτερων δυνατών λύσεων και την πρόοδο. Μεταξύ διαφωνούντων, μετονομάζεται σε διαπραγμάτευση γιατί μοιραίως, ο καθένας επιστρατεύει επιχειρήματα και μέσα, προκειμένου να επιβληθεί και να κερδίσει από τον άλλο.

Η Τουρκία, είναι γειτονική χώρα και είναι ενταγμένη, (σκοπίμως αποφεύγω την λέξη ανήκει), στην ίδια αμυντική συμμαχία. Πόρρω όμως απέχει από το να χαρακτηριστεί φιλική και να προσβλέπει σε συνεννόηση, ο επισκεπτόμενος την Πατρίδα μας, πρόεδρός της. Εν όψει λοιπόν τούτου, δεν μπορούν να βοηθήσουν την Ελλάδα οι κραυγές, οι υπέρμετρες προσδοκίες ή οι αρνητικοί αφορισμοί.

Ελπίζω, οι ημέτεροι να έχουν οριοθετήσει τα Εθνικά συμφέροντα και να έχουν ενισχύσει την φαρέτρα των διπλωματικών τους επιχειρημάτων με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Δεδομένου δε του ότι, στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι επίσκεψη Προέδρου, στο μέτωπο των ημετέρων, οφείλουν να συμπράττουν απαξάπαντες οι πολιτικοί, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μέχρι τον εκπρόσωπο του μικρότερου κόμματος.

Εκείνο που έχει την μεγαλύτερη σημασία είναι να σταθμιστούν με την μεγαλύτερη δυνατή ψυχραιμία και διεισδυτικότητα, οι ικανότητες και τα προσόντα του αντιπάλου, διότι περί τοιούτου πρόκειται. Δεν πρέπει να παραγνωριστεί επ’ ουδενί λόγω η αδιαμφισβήτητη ικανότητα του να αναρριχηθεί σταδιακά σε όλα τα αξιώματα και να διατηρεί εξαιρετικά υψηλή δημοτικότητα και λαϊκή υποστήριξη.

Είναι προφανής βέβαια η αλαζονεία και αμφισβητούμενη δημοκρατική εσωτερική διακυβέρνηση, αλλά εκείνο που έχει βαρύνουσα σημασία αυτή τη στιγμή, είναι το ότι, στο επίκεντρο της πολιτικής του ευρίσκεται αυτό που πολλοί, κακώς, ονομάζουν παιχνίδι εκβιασμού. Ο εκβιασμός δεν είναι παιχνίδι, είναι έγκλημα και συχνά κολάζεται πολύ αυστηρά. Ας μην μας βρει λοιπόν απρόσμενους και αφελείς υποστηρικτές σ’ αυτή τη διαδικασία.

Εξάλλου η ιστορική μνήμη είναι σχετικά νωπή και είναι τοις πάσι γνωστό, πού οδήγησαν οι τυχοδιωκτισμοί και η ασυνέπεια στις συμμαχικές υποχρεώσεις την Πατρίδας μας.

Έχω αποδεχθεί την χρησιμότητα των δύο Ελληνοφώνων Κρατών, όμως δεν έχω αποστεί κατ’ ελάχιστον της Ενωτικής Ιδέας στο πεδίο της συνεργασίας και κοινής μοίρας Ελλάδος Κύπρου. Η πειθαρχία και τήρηση αυτής της γραμμής, είμαι πεπεισμένος ότι μόνον όφελος μπορεί να αποφέρει στον Ελληνισμό.