Εκείνη, η απουσία της και ΕκείνοςΚΑΙ να του το ’λεγαν δεν θα το πίστευε αν δεν το ζούσε ο ίδιος.

ΚΑΙ τώρα που το ζει, τώρα που βουλιάζει στη «ρωγμή του χρόνου», τώρα μαθαίνει και διδάσκεται από την απώλεια και την απουσία Εκείνης.

ΤΩΡΑ διδάσκεται στην μοναξιά και εκπαιδεύει την αυτογνωσία του απέναντι στην παντοδυναμία της.

ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΤΑΙ η μοναξιά του έλεγε προ ημερών ένας φίλος του.

ΕΙΧΕ δίκιο, με τον τρόπο του βέβαια.

Η ΜΟΝΑΞΙΑ είναι στιγμές που γίνεται αφόρητη ακόμα και αν την έχει επιλέξει εκείνος που συνδιαλέγεται μαζί της.

ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ όταν θα ’ρθει η μοναξιά; Σε ποιο αρχαίο ποίημα της θα μπορώ να κατοικήσω;

ΕΓΡΑΨΕ κάποτε αυτός που τώρα γράφει και αυτό εδώ το κείμενο και δεν έχει πάψει να αναρωτιέται.

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ έκαιγαν σε μια κόλαση από ιδέες που είχαν ειπωθεί αμετάκλητα και η προσδοκία μιας αδιατάρακτης αγάπης είχε χαθεί οριστικά.

ΤΟΣΕΣ λέξεις κι όλες για Εκείνη / τόση αγάπη και μόνο η φιγούρα του θανάτου αμετάκλητη παρουσία / Δεν ξεχνούσε.

ΚΟΥΡΣΕΜΕΝΕΣ λέξεις στην αδίστακτη μνήμη γυροφέρνουν.

ΤΙΠΟΤΑ πιο ισχυρό να πυρπολεί τις διαθέσεις και μια βαθιά ανάγκη λύπησης πέρα από κάθε όριο να καθορίζει την αφόρητη ανάγκη για ελπίδα.

ΚΑΙ η ελπίδα τώρα πια να είναι απούσα σαν σκιά σε ένα τοπίο θλίψης χωρίς το χαμόγελο Εκείνης που είχε φύγει.

ΓΙΑ να αγαπήσουμε / και να αγαπηθούμε / ήθελε κι άλλο φως η αγάπη.

ΗΘΕΛΕ κι άλλη έκσταση της ομορφιάς το θαύμα / Ήθελε κι άλλη έπαρση να γίνει φως το έρεβος.

ΗΤΑΝ περισσότερο δύσκολο απ’ όσο στην αρχή θεωρούσε και γινόταν δυσκολότερο όσο περνούσε ο καιρός.

ΚΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ δεν ήταν πια καθόλου εύκολος, ούτε και φιλικός βέβαια.

ΤΩΡΑ η πραγματικότητα έμοιαζε απροκάλυπτα θηρίο ανήμερο έτοιμο να κατασπαράξει κάθε αντίδραση.

ΕΚΕΙΝΟΣ ένιωθε τώρα μόνος περισσότερο από κάθε άλλη φορά και δεν του άρεσε καθόλου.

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ αγριεμένες στο χαρτί και η λύπη να τις περιβάλλει με την αραχνοΰφαντη γοητεία της.

Η ΛΥΠΗ και η ψυχή του βουτηγμένη στη θλίψη, μεθυσμένη μοιάζει να είναι.

ΠΕΡΝΟΥΝ οι μέρες και οι ώρες διαδέχονται άλλες ώρες και η ζωή συνεχίζεται ασταμάτητα.

Η ΖΩΗ πανταχού παρούσα και Εκείνη να έχει φύγει πια στο αιώνιο ταξίδι.

ΟΜΩΣ κανείς δεν φεύγει οριστικά όσο η ανάμνησή του μένει ζωντανή, λέει στον εαυτό του.

ΕΚΕΙΝΗ έφυγε αλλά η ανάμνησή της μένει και είναι τόσο δυνατή όσο ήταν και η παρουσία της.

ΕΚΕΙΝΗ έφυγε αλλά η εικόνα της είναι σημάδι ανεξίτηλο στην ψυχή Εκείνου που γράφει και εγγράφεται και ο ίδιος στο κείμενό του.

ΕΚΕΙΝΗ λείπει πια αλλά Εκείνος την έχει μαζί του όπου κι αν πηγαίνει, όπου κι αν βρίσκεται.

ΕΚΕΙΝΗ μέσα του υπάρχει γιατί από ’κει δεν έφυγε ποτέ για πουθενά.

ΟΙ ΜΕΡΕΣ έρχονται και φεύγουν πλήρεις γεγονότων.

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ απλώνει τα φτερά της και γίνεται πουλί και ταξιδεύει.

ΕΚΕΙΝΗ έφυγε πέρα απ’ αυτή την καθημερινότητα και τώρα Εκείνος μοιράζεται με τη θλίψη του το κενό που απλώνεται απειλητικό σαν άβυσσος γύρω του.

ΤΙΠΟΤΑ δεν είναι ίδιο πια χωρίς Εκείνη και το ξέρει.

ΚΑΙ τίποτα δεν θα ξαναγίνει όπως πριν.

Η ΖΩΗ συνεχίζει την πορεία της αμετάκλητα. Πίσω της μένουν όσοι αγγίζουν τις πληγές τους και αιμορραγούν από αναμνήσεις που έρχονται και ξανάρχονται ολοένα και πιο έντονες κάθε φορά.

ΕΚΕΙΝΗ που έφυγε άφησε πίσω της την αύρα από  τη μνήμη της.

ΕΚΕΙΝΟΣ που τη θυμάται δεν παύει να τη σκέφτεται.

Ο ΧΡΟΝΟΣ συνεχώς προπορεύεται, ενώ το κενό του συνεχώς μεγαλώνει.

ΕΚΕΙΝΟΣ που τώρα ζει αυτό που δεν πίστευε πως θα ζήσει, δεν έχει άλλη επιλογή παρά να διδαχθεί από την απώλεια Εκείνης που αγάπησε και αγαπάει.

ΜΕ ΑΥΤΟ τον τρόπο πιστεύει πως θα την κρατήσει ζωντανή μέσα του όσο μπορεί και ο ίδιος να υπάρχει και να τη σκέφτεται πάντα τρυφερή κι αγαπημένη.