Γράφει ο
Δημοσθένης Δαββέτας

Από τη δεκαετία του ’70 ως σήμερα σε Ευρώπη και Ελλάδα βιώσαμε τη μάχη δύο αντίπαλων απόψεων γύρω από το εθνικό ζήτημα και τις κλασικές σπουδές. Η μία άποψη, η αστική, υποστήριζε τη συγχώνευση των πολιτισμικών διαφορών μέσα από ένα κοινό αίσθημα. Η άλλη άποψη, η αριστερίζουσα απο-δομητική σχετικοποιούσε το κοινό αίσθημα περιφρονώντας στη πράξη το εθνικό αφήγημα, τη χριστιανοσύνη, το κλασικό πολιτισμό και τους κληρονόμους του. Αυτή η δεύτερη άποψη κυριαρχεί σήμερα. Πως συνέβη αυτό; Όλα ξεκίνησαν πριν είκοσι περίπου χρόνια όταν στην εκπαίδευση ρίχτηκαν οι ιδέες περί «συλλογής γνώσεων», ή «περιγραφές αντιθέτων».

Επρόκειτο για ένα είδος συγκρητισμού που υπέσκαπτε την έννοια της αλήθειας κατά τον κλασικό και ανθρωπιστικό αστικό πολιτισμό. Και ενώ αυτό στην αρχή έμοιαζε με διασκεδαστικό πυροτέχνημα άρχισε να γίνεται επικίνδυνη πραγματικότητα από την προβολή των θέσεων του γνωστού Γάλλου φιλοσόφου Bourdieu. Αυτός έστρεψε τα πυρρά του εναντίον των «αστών» και των «κληρονόμων» τους. Μια παράδοξη, ανίερη ως τότε συμμαχία γεννήθηκε. Η διεθνιστική δεξιά (ο χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός) και η μαρξίζουσα ευρωαριστερά έβαλαν στόχο τους τον υποστηριχτή της κλασικής παιδείας, τον αστικό πολιτισμό. Στα πλαίσια αυτής της συνενοχής γεννήθηκαν τα νομοσχέδια του σημερινού έλληνα υπουργού παιδείας και της γαλλίδας υπουργού παιδείας κ. Belcacem.

Ο πρώτος θεώρησε τα Αριστεία «ρετσινιά», ενοχοποιώντας τα πρότυπα σχολεία, ενώ η δεύτερη με νομοσχέδιο αφαίρεσε από τη σχολική εκπαίδευση τα αρχαία ελληνικά και τα λατινικά. Με το επιχείρημά τους «επιτυχία για όλους» οι απο-δομητικοί σύμμαχοι πρότειναν να σταματήσει η βαθμολογία στα σχολεία, η αξιολόγηση ή η επιβράβευση. Η φιλοσοφία τους είναι συγκεκριμένη. Μέσω της ισο-κρατικής, ισοπεδωτικής τους πρότασης οραματίζινται την κλωνοποίηση μαθητών σε μία και μοναδική κουλτούρα. Αυτήν του ωφελιμισμού και της σχετικοποίησης αξιών και ιστορίας. Μία κουλτούρα αντινοσταλγική, μηχανικά ειδικευμένη, τεχνοκρατική που κατ’ ουσίαν χτυπά την έννοια του έθνους.

Η συμμαχία χρηματοπιστωτικών συμφερόντων (η διεθνιστική Δεξιά συμπράττει σε αυτή τη λογική με προτάσεις της από την δεκαετία του ’70) και μαρξίζουσας Αριστεράς ονειρεύεται εκπαιδευμένους παγκοσμιοποιημένους πολίτες,  χωρίς εθνικά σύνορα και χωρίς τον οικουμενικό ανθρωπισμό του ελληνικού πνεύματος. Θέλει πολίτες ωφέλιμους στις αγορές. Το σχολείο να μην παράγει εθνικά σκεπτόμενους νέους, αλλά άρτια τεχνικά εκτελεστές της παγκοσμιοποίησης.

«Εκδημοκρατίζοντας» την εκπαίδευση όπως προείπε ήδη ο Νίτσε, «υποβαθμίζουν το πολιτισμό». Έτσι παίζουν το παιχνίδι των πλουσίων γιατί μόνο αυτοί μπορούν να στείλουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά ιδρύματα και να μάθουν καλά αρχαία ελληνικά και λατινικά.

Αυτή η ανίερη συμμαχία είναι εχθρός της δημοκρατίας.