Γράφει ο
Νίκος Ερρ. Ιωάννου

Το φαινόμενο της συστηματικής καταγραφής κάθε δραστηριότητος της καθημερινότητός μας, έχει γίνει δευτέρα φύση για πολλούς και μάλλον δεν ξενίζει κανέναν.

Είναι εύλογο να θέλει να απαθανατίσει κάποιος «ζωντανά» ευτυχισμένες ή ευχάριστες φάσεις της ζωής του. Καταντά όμως αυτόχρημα ενοχλητικό, κατά τη διάρκεια τελέσεως του μυστηρίου του γάμου ή της βαπτίσεως η πλειονότης των καλεσμένων να ασχολείται με την ερασιτεχνική διάσωση του κοσμοϊστορικού γεγονότος στο κινητό τηλέφωνο. Εκεί που είναι ακατανόητο, είναι να παρουσιάζεται αυτό το φαινόμενο σε κηδείες ή μνημόσυνα. Τι σχέση έχει αλήθεια, η συμπεριφορά όλων αυτών των δημοσιογραφούντων με την ιδιότητα του προσκεκλημένου και μετόχου τρόπον τινά στην τελετή. Εκτός αν στόχος είναι να αποδείξουν ότι «ήμουν κι εγώ εκεί με τους επωνύμους».

Διατηρώ βάσιμες υποψίες, ότι, το πλείστον αυτών των καταγραφών σπανίως αναπαράγεται προς τέρψιν ή γνώσιν, διότι εν τω μεταξύ ο χρόνος τρέχει, τα γεγονότα εξελίσσονται και κάτι νέο συνταρακτικό ίσως πρέπει να προστεθεί στο αρχείο...

Μπορεί λοιπόν η κινηματογράφηση να εξασφαλίζει την αθανασία κάποιου δρώμενου, αλλά τυχόν παρακολούθησή του εκ των υστέρων, καθηλώνει καταθλιπτικά τον θεατή στο παρελθόν, εν πολλοίς σε άχρηστες λεπτομέρειες και του στερεί τη δυνατότητα παραγωγικής αξιοποίησης του χρόνου.

Τότε είναι που αναδύεται η μοναδική αξία της φωτογραφίας. Από ένα μικρό κομμάτι χαρτιού μπορεί να εκκινήσει η αναβίωση εμπειριών, στιγμών, αισθημάτων, να γίνει ανταλλαγή απόψεων και να εμπλουτισθούν οι πνευματικές ικανότητες.

Πόσες αλήθεια συγκινήσεις μπορεί να προκαλέσει η στιγμή τερματισμού σ’ έναν αγώνα δρόμου, ή η στιγμή της αλλαγής σκυτάλης σε μία σκυταλοδρομία, η αποφοίτηση, η βάπτιση, ο γάμος, στιγμιότυπα από σχολική ή οικογενειακή εκδρομή, ένα τοπίο με ή χωρίς την παρουσία μας.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι η πρόοδος της τεχνολογίας έχει κάνει προσιτή την «αιχμαλωσία» σε μία απλή συσκευή ολόκληρης ιστορίας. Το μειονέκτημα όμως είναι, ότι για την αναπαραγωγή της απαλλοτριώνεται το παρόν και μέρος του μέλλοντος.

Το πλεονέκτημα της ταπεινής φωτογραφίας, έγχρωμης ή ασπρόμαυρης είναι ότι αρπάζει μία στιγμή που η παρατήρησή της ανοίγει απεριόριστα τους ορίζοντες του μυαλού και της σκέψης. (Παλαιότερα η φωτογραφική μηχανή στην Κύπρο ελέγετο «αρπακτική»).