Γράφει ο
Νίκος Γιαννιός

Μου έστειλε με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο το εξαιρετικό άρθρο του Γεωργίου Κασιμάτη που πρόσφατα είδε το φως της δημοσιότητας, «Με άλλοθι την Πανδημία το σύστημα αλλάζει τον ρόλο των κοινωνιών», κι εγώ με χιουμοριστική διάθεση του απάντησα, αναζητώντας αντίθεση για να δώσω έναυσμα συζήτησης, αφού την χρειαζόμαστε για να διασκεδάσουμε την κλεισούρα. Μετά ξαναδιάβασα τα όσα έγραψα στον φίλο μου και τα βρήκα σωστά κι ενδιαφέροντα:

Παγκόσμια συνομωσία. Θυμίζει την Γαλαξιακή Αυτοκρατορία του Spielberg. Σενάριο επιστημονικής φαντασίας, καλέ μου φίλε. Δες τα γεγονότα πίσω από την κουρτίνα. Δες ποιος επωφελείται και ποιος χάνει από όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, και όχι μόνο εξαιτίας του λοιμού. Εγώ δεν βρίσκω κανένα να επωφελείται αλλά διακρίνω ότι χάνουν όλοι και προ παντός το σύστημα. Η πραγματικότητα δυστυχώς είναι περισσότερο πεζή και χυδαία.

Το σύστημα είναι ένα και ονομάζεται Καπιταλισμός. Στηρίζεται στην συνεχή ανάγκη ανάπτυξης και αυτή στην συνεχή αύξηση της κατανάλωσης άρα και στην αύξηση του πληθυσμού.

Το τελευταίο του όπλο η παγκοσμιοποίηση, που ξεκίνησε την οργανωτική της προσπάθεια στην αρχή του νέου αιώνα με τις μεγάλες περιφερειακές εμπορικές συμφωνίες,  απέτυχε παταγωδώς. Απέτυχε διότι οι φτωχοί στους οποίους έδωσε χρήματα για να αγοράσουν όπλα και χημικά περιήλθαν σε εξαθλίωση. Απέτυχε διότι δεν μπόρεσε να σταθεροποιήσει την εσωτερική αγορά στις προηγμένες και πλούσιες κοινωνίες και να αντιμετωπίσει επιτυχώς την ανεργία που προκάλεσε η μεταφορά κεφαλαίων και παραγωγής σε άλλες χώρες. Απέτυχε επίσης  επειδή δεν μπόρεσε να ελέγξει την απληστία των ολίγων και ο ανταγωνισμός για την εκμετάλλευση των αδυνάτων έφτασε σε οριακή κατάσταση.  Κυρίως όμως απέτυχε ο κύριος στόχος ο οποίος απαιτούσε ελευθερία κινήσεως της αγοράς. Η πανδημία απέδειξε ότι είμαστε πολλοί επάνω στον πλανήτη ΓΗ και είμαστε επίσης κακοί και ανόητοι.

Τώρα το σύστημα πληρώνει την ζημιά με τον δωρεάν εμβολιασμό, την επιχορήγηση της ανεργίας και της ζημιάς του λιανικού εμπορίου διακίνησης αγαθών και υπηρεσιών και την μάλλον προσωρινή αναβάθμιση των συστημάτων υγείας. Το σύστημα δεν θέλει νεκρούς και δεν χρειάζεται επικίνδυνους απελπισμένους.  Προσπαθεί να σώσει την κατάσταση, όπως όπως, ελπίζοντας να πάρει μια ακόμη παράταση μέχρι να βρει την οριστική λύση.

Το σύστημα βλέπεις δεν κυβερνάται από πολιτικούς. Τους πολιτικούς τους εξαγοράζει και τους χρησιμοποιεί. Το σύστημα ελέγχεται από υψηλόμισθους χαρτογιακάδες που έχουν κίνητρο τον προσωπικό τους πλουτισμό μέσω προσφοράς υπηρεσιών στο ίδιο το σύστημα και όσο υπάρχει αυτή η σχέση η κατάσταση που απαιτεί μια συνεχή αναζήτηση επιβίωσης και λειτουργίας του συστήματος, θα εξακολουθεί να υπάρχει και να διαιωνίζεται.

Λύση υπάρχει και είναι μόνο μία. Η συνειδητή αυτοκατάργησή του συστήματος με την σταδιακή μετατροπή του στο γνωστό σύστημα της ελεγχόμενης αυτάρκειας που επέτρεψε επί χιλιάδες χρόνια στην ανθρωπότητα να ζήσει και να ευημερήσει. Βέβαια σε μια νέα περισσότερο σύγχρονη εκδοχή κατάλληλη να εφαρμοστεί στις αστικοποιημένες πλέον κοινωνίες.

Αυτό όμως αποτελεί μια εξέλιξη για την οποία απόφαση πρέπει να πάρει η πολιτική και η πολιτική δεν θα πάρει ποτέ μια τέτοια απόφαση όσο η κοινωνία δεν είναι σε θέση να προσβάλλει και να τερματίσει την αμαρτωλή σχέση που έχουν μεταξύ τους, το σύστημα και η πολιτική.

Επανάσταση λοιπόν. ΟΧΙ η επανάσταση απέτυχε. Παιδεία. Αυτή είναι η απάντηση. Μόνο η παιδεία εγγυάται την ευημερία των κοινωνιών, διότι μόνο η παιδεία μπορεί να δομήσει μια συνειδητή Δημοκρατία, σύμφωνα με την διδαχή του Πλάτωνα. Όσοι εξακολουθούν να αναζητούν την επανάσταση εμποδίζουν την παιδεία να ανοίξει δρόμο και γίνονται άβουλα όργανα του συστήματος.

Είναι όμως ακόμη νωρίς. Πρέπει να πονέσουμε πολύ ακόμα για να το καταλάβουμε. Μην ανησυχείς όμως, θα συμβεί οπωσδήποτε. Είναι ένα έργο που το έχουν αναλάβει οι Ιοί τα τελευταία 9.000 χρόνια και τώρα φαίνεται ότι βρίσκεται στο τελικό του στάδιο. Είναι απόφαση και έργο του Δημιουργού. Εκτός αν οι χαρτογιακάδες τον νικήσουν αλλά και τότε θα γίνουμε τόσοι πολλοί που θα υποχρεωθούμε σε κανιβαλισμό, σαν τα σκυλιά τα μαντρωμένα σε ένα κλειστό χώρο.

Μην ανησυχείς καλέ μου φίλε, υπάρχει ακόμη πολύς χρόνος. Εμείς αυτά δεν θα τα δούμε, ας όψεται το μεγαλείο της προσωρινότητας.