Γράφει η Μαρίνα Κουρμπέλα

Γελούσαν πολύ δυνατά, όλα, εκτός από ένα.

Σε κάποια στιγμή σώπασαν, και άρχισαν να συστήνονται μεταξύ τους.

Εγώ, είπε  το ένα, είμαι τα «Προαπαιτούμενα». Χωρίς εμένα τίποτα δε γίνεται. Είμαι  όσα είσαστε όλα μαζί.

Εγώ, είπε το άλλο, είμαι το  Μέτρο νούμερο ένα. Άλλοτε με εφαρμόζουν πολλοί, άλλοτε λίγοι, άλλοτε καθόλου, αλλά δε με ενδιαφέρει, τη δουλειά μου την κάνω. Σε μία εβδομάδα έκλεισα εκατόν πενήντα μαγαζιά. Άδειασαν τρεις δρόμοι και φτώχυναν καμιά πεντακοσαριά .

Όλοι θυμώνουν μαζί μου, αλλά δεν τους φοβάμαι. Δε μπορούν να μου κάνουν τίποτα.

Εγώ είπε το τρίτο, είμαι το Μέτρο νούμερο δύο. Εμένα με εφαρμόζουν σχεδόν όλοι, γιατί σε διαφορετική περίπτωση δε μπορούν να μπουν στα σπίτια τους. Είμαι το μέτρο με τη μεγαλύτερη εφαρμογή, και στο τέλος θα με επιβραβεύσουν.

Εμένα με ονομάζουν «Εξυγίανση», είπε το άλλο. Εξυγιαίνω την οικονομία. Κάθε μήνα διώχνω από τη δουλειά εκατοντάδες και βάλε. Οι περισσότεροι είναι νέοι στην ηλικία. Τους στέλνω να πίνουν καφέδες στα πεζοδρομιακά καφενεία. Από μένα τα έφτιαξαν, και πολλοί από αυτούς τους μαγαζάτορες μου στέλνουν ευχαριστίες. Αν δεν ήμουν εγώ μαγαζί δε θα έβλεπαν.

 Εγώ φέρνω τα πάνω –κάτω, και με ονομάζουν «Μεταρρύθμιση», είπε το άλλο. Η δουλειά μου είναι ξεχωριστή. Δε φαίνεται, ακριβώς τι κάνω, αλλά η δουλειά μου θεωρείται πολύ σπουδαία.

Μαζί με άλλα, κόβω μισθούς, συντάξεις, και αφήνω ελάχιστα σε γεροντάκια που ονειρεύονταν ήρεμα και ξεκούραστα χρόνια. Πολλοί φωνάζουν, άλλοι κλαίνε, άλλοι έχουν πιάσει δουλεία στους κάδους των σκουπιδιών. Ψάχνουν, ψάχνουν, ψάχνουν,. Όλο και κάτι βρίσκουν. Άλλοι  δεν αντέχουν και «φεύγουν». Μπαϊλντισμένοι. Πάνε. Ξεκουράζονται μια και καλή, όπως λένε.

Ό,τι και να κάνετε όλα εσείς, αν εγώ δεν το επιτρέψω, δε βλέπουν φράγκο. Είμαι η Αξιολόγηση είπε το άλλο. Η δικιά μου δουλειά είναι η πιο σημαντική, Αξιολογώ όλα όσα κάνετε, και τα αξιολογώ για όσο χρόνο θέλω. Αν δε μείνω ευχαριστημένη, δε ανοίγει ο δρόμος για το χρήμα. Ολόκληρη χώρα περιμένει από μένα.

Τα λέτε όλα αυτά, και καμαρώνετε, γιατί δεν έχω έρθει ακόμη, είπε το άλλο. Είμαι ο «Κόφτης». Όταν έρθω, θα σας σαρώνω. Θα κόβω όποτε εγώ κρίνω, όσο κρίνω, και όποτε κρίνω.

Τελευταίο ‘έμεινε αυτό που δε γέλασε καθόλου.

Εσύ γιατί δε μιλάς, το ρώτησαν τα άλλα. \Πως σε λένε, τι κάνεις;

Εγώ, απάντησε, είμαι ο όρος «Ανάπτυξη», και έχω ένα μεγάλο παράπονο. Όλοι για μένα μιλάνε. Από την αρχή όλοι μιλάνε για μένα πολύ περισσότερο από όσο μιλάνε για όλα εσάς.

Με τη δική μου δουλειά, θα βοηθούσα όλους και εσάς, αν με είχαν βάλει στα Προαπαιτούμενα. Θα αναγκάζονταν να με εφαρμόσουν για να γίνει  εκταμίευση, και τα πράγματα σήμερα, θα ήταν πολύ καλύτερα. για όλους.

Τώρα; Το ξαναρώτησαν

Τίποτα, απάντησε.

Με έχουν απέξω. Λένε, κάθε τόσο, ότι φθάνει η σειρά μου Το λένε συνέχεια Μια με βάζουν σε τούνελ. Στην άκρη, η στο βάθος του τούνελ. Άλλοτε σε καράβι. Άλλοτε σε σελίδα που αλλάζει. Άλλοτε με παρομοιάζουν με το γλυκοχάραμα και μιλάνε για νέο ξεκίνημα. Τέτοια. Στην αρχή τους πίστεψα και ένοιωσα χαρά, γιατί θα δημιουργούσα. Γελάστηκα. Έτσι, χρόνια τώρα, μένω ολομόναχη και στα έργα ξεχασμένη.

Είμαι ο όρος που δεν τέθηκες ποτέ

Αυτό είναι το μεγάλο παράπονο που έχω.

Blog: marina anastas.kourbela