Γράφει ο
Τερέζα Μητσοπούλου

Σε κάθε εποχή η πολιτική περιλαμβάνει τα δικά της μέτρα και σταθμά, τη δική της νοοτροπία και σύλληψη ιδεών. Ό,τι γινόταν κάποτε φανερά και είχε σαφή προσδιορισμό, σήμερα γίνεται με μια αοριστολογία, προσθέτοντας στο «μενού» κοινωνικές και ψυχολογικές προεκτάσεις. Σπανίως η ανθρωπότητα βίωσε μεγάλες περιόδους ειρήνης.

Ο πόλεμος ήταν πάντα παρών. Είτε ως κανονική μάχη μεταξύ των κρατών, είτε ως μεγάλες κοινωνικές αναταράξεις μεταξύ των (ανυποψίαστων) πολιτών.

Ωστόσο, ο πόλεμος ήταν πάντα πόλεμος, μόνο η στρατηγική άλλαζε, που ακολουθούσε.

Κι αυτή η στρατηγική ήταν που μετρούσε περισσότερο κι από τον ίδιο τον πόλεμο.
Έχει πει ο Carl von Clausewitz (Καρλ βον Κλάουζεβιτς), σχετικά με τη φιλοσοφία του πολέμου: «Ο πόλεμος είναι συνέχισις της πολιτικής δι’ άλλων μέσων».

Η σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση είναι ένας ιδιότυπος πόλεμος προπαγάνδας, που στόχο έχει την περαιτέρω εξασθένιση των οικονομικά αδυνάτων και την περαιτέρω ενδυνάμωση των οικονομικά ισχυρών. Όπλα του, η τεχνηέντως κλιμάκωση ενός αδιόρατου φόβου και μιας συνεχώς αιωρούμενης ανασφάλειας.

Στην προκειμένη περίπτωση δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, καθώς η στρατηγική που ακολουθείται είναι έτσι οργανωμένη ώστε η απόδοση των ευθυνών να βαρύνει τους ίδους τους πολίτες και τις εκάστοτε πολιτικές (και όχι μόνο) επιλογές τους.

Η κοινωνική διάσπαση ενός έθνους, με αποτέλεσμα εξάρσεις βίας κι εγκληματικότητας στον πυρήνα του, αποτελούσε ανέκαθεν το κατάλληλο έδαφος για την εφαρμογή κάθε μεγαλεπίβολου σχεδίου μιας καλά σχεδιασμένης στρατηγικής.

Παρά ταύτα, δεν είναι πάντα όλες οι κυβερνήσεις των κρατών σύμφωνες με κάθε σχέδιο και κάθε στατηγική. Για το λόγο αυτό, εκείνες που δεν επιθυμούν να περάσουν στην Ιστορία σαν συνένοχοι εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, οφείλουν να συσπειρωθούν, να ξεπεράσουν τους όποιους σκόπελους και έριδες που τυχόν υπάρχουν στο εσωτερικό τους, συμφωνώντας σε μια κοινή στρατηγική, τούτη τη φορά υπέρ της χώρας και του λαού που υπηρετούν.