Γράφει ο
Θανάσης Παπανδρόπουλος

Ακόμα και οι ανά την υφήλιο πέτρες γνωρίζουν ότι η ελληνική οικονομία είναι καταναλωτική και ελάχιστα παραγωγική.  Αυτός ήταν εξάλλου ένας από τους κύριους λόγους της υπαγωγής της σε μνημόνια για να αποφύγει την άτακτη χρεωκοπία. Είναι γνωστό επίσης στους επαίοντες. ότι η δομή κ αι λειτουργία μιας οικονομίας δεν αλλάζει από τη μία μέρα στην άλλη, ενώ η απαιτούμενη αλλαγή δεν μπορεί να γίνει αν δεν υπάρχει η αναγκαία για τον σκοπό αυτόν πολιτική βούληση.

Δυστυχώς όλα αυτά δεν είναι θέματα που απασχολούν τη σημερινή κυβέρνηση. Δεν την ενδιαφέρουν οι μετασχηματισμοί και οι μεταρρυθμίσεις, αλλά στην ατζέντα της προέχει η παραμονή στην εξουσία και η δημιουργία προϋποθέσεων για γρήγορη επιστροφή σ΄αυτήν σε περίπτωση εκλογικής αποτυχίας.

Στο πλαίσιο αυτό, οι σημερινοί κυβερνητικοί εταίροι, από τους οποίους ο ένας ήδη ψυχορραγεί, για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους και αδιαφορώντας για τις συνέπειες, προχωρούν σε πολιτική παροχών και υποσχέσεων, που θα επιδεινώσει τη θέση της ελληνικής οικονομίας και δεν θα επιτρέψει την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των αγορών, στις οποίες είμαστε υποχρεωμένοι να καταφεύγουμε για να αποφύγουμε να βρεθούμε σε οικονομικό αδιέξοδο.

Την ίδια στιγμή, η χώρα υστερεί σοβαρά σε επενδύσεις και το παραγωγικό της δυναμικό χάνει έδαφος σε ανταγωνιστικότητα και καινοτομικές επιδόσεις. Πέρα από τις υποσχέσεις για παροχές όμως, ο νέος προϋπολογισμός στην ουσία είναι και αντιπαραγωγικός.

Δεν έχει προβλέψεις για ξένα κεφάλαια που θα πέσουν στην αγορά ή για επενδύσεις που θα έρθουν στη χώρα. Δεν προβλέπει πουθενά νέο πλούτο, εκτός από τους φόρους.

Οι προβλέψεις από τον τουρισμό και τις εξαγωγές είναι ευχολόγια, που δεν παίρνουν υπ΄όψιν ότι με κατεστραμμένες τράπεζες δεν υπάρχει χρηματοδότηση των μονάδων για να συνεχίσουν τις εξαγωγές και δεν παίρνουν υπ΄όψιν ότι από τα έσοδα του τουρισμού τη μερίδα του λέοντος τη νέμονται τα μεγάλα ξένα τουριστικά πρακτορεία και οι εταιρίες που έχουν φτιάξει στην Κύπρο τα ελληνικά επιχειρηματικά συμφέροντα!

Και οι μεν φόροι είναι πλούτος για τις κυβερνήσεις, για το κράτος, αλλά δεν είναι πλούτος για τους πολίτες, αν δεν αξιοποιείται έτσι ώστε να μοιράζεται στους πολίτες. Να καταλήγει σ΄αυτούς. Οι φόροι, που συλλέγει το κράτος είναι πολλαπλάσιοι και επιστρέφει στους πολίτες ένα μικρό ποσοστό υπό μορφή θριαμβευτικής ελεημοσύνης, που την ονομάζει κοινωνική πολιτική υπέρ των πολιτών. Σου κλέβω πέντε, σου δίνω πίσω ένα και να μου έχεις και ευγνωμοσύνη!

Για μιαν ακόμη φορά έτσι ο κ. Αλέξης Τσίπρας, στηρίζει την οικονομική πολιτική στην κατανάλωση, η οποία κάθε φορά που ανεβαίνει κερδισμένες βγαίνουν οι εισαγωγές και όχι η εγχώρια παραγωγη.

Αρκεί να δει κανείς την άνοδο στις πωλήσεις αυτοκινήτων και αμέσως γίνεται ξεκάθαρη η εικόνα για το αύριο της οικονομίας και της χώρας.

Την ίδια ώρα για μίαν ακόμη φορά μεγαλώνει ο δημόσιος τομέας, ο οποίος από 600.000 υπαλλήλους το 2015, τώρα οδεύει προς τις 700.000, αριθμός που σύντομα θα  επηρεάσει αρνητικά και τις αγορές. Θα αποτελέσει όμως και σοβαρό πρόβλημα δημοσιονομικής φύσεως γιατί ο νέος αυτός α πληθυσμός από κάπου θα πρέπει να πληρώνεται.

«Ήδη, οι συμβασιούχοι από 40.000 πριν το 2015 φτάνουν σήμερα περίπου τους 100.000. Οι μετακλητοί από 1900 περνάνε τις 3.000! Πάνω σ αυτό το νοσηρό σκηνικό οι δημόσιοι υπάλληλοι είδαν αυξήσεις 16,7% κατά μέσο όρο από το 2015, ενώ οι ιδιωτικοί είδαν (νέες) μειώσεις πάνω από 3%! Πόσα παίρνουν οι κατά πλειοψηφία κηφήνες μετακλητοί, αλλά και οι συμβασιούχοι; Κατά μέσο όρο 1.500 ευρώ το μήνα! Οι δημόσιοι υπάλληλοι; Κατά μέσο όρο 1400 ευρώ το μήνα! Πόσο παίρνουν οι ιδιωτικοί, που παράγουν τον πλούτο από τον οποίο ζουν όλοι; Κατά μέσο όρο 980 ευρώ το μήνα. Ογδόντα ευρώ παραπάνω από τον νεοδιοριζόμενο δημόσιο υπάλληλο! Και, ήδη, τον Οκτώβριο οι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα πέρασαν πάλι και επίσημα το ένα εκατομμύριο!» γράφει ο Γ.Παπαδόπουλος-Τετράδης. Και φέρνει στο προσκήνιο ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα, το οποίο έχει και σοβαρότατες πολιτικές διαστάσεις. Έχουμε δηλαδή νέα επανακομματικοποίηση της δημόσιας διοίκησης, η οποία για μίαν ακόμη φορά θα αποτελέσει αναπτυξιακή τροχοπέδη.

Μέσα σε παρόμοιο σκηνικό, λοιπόν, με δεδομένα επίσης την πλήρη απαξίωση του εκπαιδευτικού μας συστήματος και τα τεράστια προβλήματα στο χώρο της Δικαιοσύνης, η Ελλάδα αντί να αντλήσει διδάγματα από την υπαγωγή της σε οκταετή.. μνημονιακή επιτήρησηστην ουσία προετοιμάζει τις προσεχείς της περιπέτειες., που αυτή τη φορά ίσως να είναι άνευ επιστροφής.