Γράφει η Μαρίνα Κουρμπέλα

Εκεί που λέγαμε, Δόξα τω Θεώ και ως Λαός χαιρόμαστε δείγματα  σύνεσης και συναίνεσης, βγαίνουν τα όπλα από εδώ και από εκεί και από πιο πέρα, και ακούμε για μάχες.

Όπως και να έχουν τα πράγματα, τα οποία δε γνωρίζουμε καλά, και δεν κρίνουμε, οι Έλληνες, και οι Ελληνίδες, και ειδικά, όσοι  και όσες δε βρεθήκαμε στο απυρόβλητο τα θλιβερά χρόνια της κρίσης (ευτυχώς, γιατί πολλοί, η κάποιοι που έμειναν εκτός κρίσης βοήθησαν να επιζήσουμε),  εκτός των άλλων, έχουμε πολύ  κουραστεί! Περιμένουμε να πάει η Ελλάδα μπροστά, με τη βοήθεια όλων, και πρώτα των διοικούντων, που θα δώσουν το παράδειγμα.

Η συγνώμη των Μεγάλων

Αυτό που θα άξιζε να το χειροκροτήσουμε, ιδιαίτερα, τώρα, είναι η συγνώμη της μιας μεριάς προς την άλλη, τους ενός προς τον άλλον, δημόσια, ή όχι, και η αποδοχή της. Το πολυπόθητο δείγμα της ελληνικής  Λεβεντιάς.

Γνωρίζοντας καλά, πως ουδείς αναμάρτητος, θα μπορούσαν να βάλουν ένα τέλος στο μεγάλο πρόβλημα της διχόνοιας! Αυτό, όποιοι το κάνουν, θα ήταν η μεγαλύτερη προσφορά στην Ελλάδα και στους Έλληνες και το όνομά τους να είναι  βέβαιοι, πως  θα γραφόταν με χρυσά γράμματα στην Ιστορία.

 To Βάλσαμο της Συγνώμης

Μπορούμε να σκεφθούμε έναν κόσμο χωρίς συγνώμη, πουθενά; Η απάντηση είναι απλή: Οχι! Οχι, διότι δε θα υπήρχαμε. Θα είχαμε αλληλοφαγωθεί. Ωστόσο, δε μας βοηθά, μόνο. να μένουμε ζωντανοί. Είναι βάλσαμο για άσους τη ζητούν, και για όσους την αποδέχονται. Πετάει το βάρος της κακίας, η της απογοήτευσης, ανοίγει τις πόρτες που είχαν κλείσει, στα σκοτεινά πρόσωπα 'έρχεται το χαμόγελο και το τέλμα γίνεται ζωογόνος δύναμη.

Είναι και " ο βοηθός του δικαίου". Βοηθά να αναγνωρίσουμε τα λάθη με τους ανθρώπους που κατακρίνουμε και απορρίπτουμε, χωρίς να τους έχουμε ρωτήσει  για την κατηγορία των "προθύμων", που συχνά, αποδεικνύεται πως κατηγόρησαν για δικούς τους λόγους. Η, έτσι, αβασάνιστα!

Είναι, τελικά, το σφουγγαράκι που σβήνει ότι γράφηκε με κιμωλία στον πίνακα.

Ίσως ειπωθεί, πως είμαι ρομαντική. Δεν το αποποιούμαι, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος  που πιστεύω στην αξία της συγνώμης. Είναι η ανάγκη της συνέχειας, η ευγνωμοσύνη για το μεγάλο δώρο της ζωής, και η ευγνωμοσύνη προς όσους μας βοηθούν στις τόσες δυσκολίες. Είναι η αγάπη και η πίστη στον άνθρωπο!

Η συγνώμη της αγάπης

Αυτό το κείμενο, που ακολουθεί αποτελεί αφήγηση ενός Αυστριακού. Όταν είχε έρθει στην Ελλάδα, γνωρίζοντας ελάχιστα, τότε, Ελληνικά, βρέθηκε, μια ημέρα σε μια εθνική οδό. Σε κάποια στιγμή, και από κάποια αιτία, το αυτοκίνητό του τσούγκρισε το διπλανό, ο οδηγός του οποίου, αντέδρασε, .άμεσα, με απειλητικά  νοήματα.

Ο Αυστριακός τρόμαξε, ανέπτυξε ταχύτητα, αλλά ο θυμωμένος οδηγός, ένα γεροδεμένος άντρας, τον ακολουθούσε.

Σε κάποια στιγμή, που δεν περνούσαν άλλα αυτοκίνητα, ο Αυστριακός σταμάτησε, βγήκε από το αυτοκίνητο, και κατευθύνθηκε προς τον οδηγό του άλλου αυτοκινήτου, που και αυτός πήγαινε με απειλητικές, όμως, κινήσεις προς το μέρος του. Όταν πλησίασαν, ο Αυστριακός, που δεν ήξερε τη λέξη «συγνώμη» άνοιξε τα χέρια του, σε αγκαλιά, και του είπε στα Ελληνικά: Αγαπώ! Ο Έλληνας οδηγός έσκασε στα γέλια. Τον αγκάλιασε και αυτός και γύρισε στο αυτοκίνητό του.