Να πάμε στο 1996, αλλά όχι για τους λόγους του κ. Σημίτη Στο γνωστό παιχνίδι της κολοκυθιάς για το μέχρι πού, σε ποιο βάθος χρόνου, πρέπει να αναζητηθούν ευθύνες για την καταστροφή της οικονομίας, προστέθηκε χθες και η εκδοχή του Κώστα Σημίτη.

Γιατί να πάτε μόνο ως το 2001 και να μην πάτε ως το 1996; Εύλογη η απορία του πρώην πρωθυπουργού, που θέλει να φανεί τι ο ίδιος παρέλαβε – όχι με το ζόρι, είναι η αλήθεια, αλλά μετά την περίφημη «συνωμοσία των τεσσάρων» - από την κυβέρνηση του πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού.
 
Φυσικά και πρέπει να πάμε ως το 1996 – δεν είναι η πρώτη φορά που το λέω και το γράφω. Αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους από εκείνους που υπονοεί ο κ. Σημίτης.

Πρέπει να πάμε ως το 1996 και να διατρέξουμε όλη την (διπλή) κυβερνητική θητεία του κ. Σημίτη, που το 2004 έδωσε το δαχτυλίδι στον Γιώργο και έφυγε.  Για να δούμε τι γινόταν όλα αυτά τα χρόνια στις ΔΕΚΟ, τι στοιχεία δίνονταν στην Ευρωπαϊκή Ένωση προκειμένου να μπούμε στην ΟΝΕ, με ποιον τρόπο χρησιμοποιήθηκε ο πακτωλός των κοινοτικών χρημάτων, τι έγινε με την ΔΕΚΑ και το Χρηματιστήριο, πώς έγιναν οι άθλιες αποκρατικοποιήσεις του 2003, όταν πουλήθηκε ολόκληρη τράπεζα ( η Ιονική) και τα λεφτά από την πώλησή της (272 δις δρχ.) παίχτηκαν και χάθηκαν στο Χρηματιστήριο.

Και να μάθουμε επιτέλους πώς εκείνο το πανηγύρι με την Ζήμενς, τους Τσουκάτους και τους Μαντέληδες συνέβαινε κάτω από την μύτη του, αλλά ο ίδιος δεν αντελήφθη το παραμικρό.

Και δεν αντιλαμβανόμαστε, πλέον, την ενόχληση του κ. Σημίτη. Κάθε που νομίζει ότι θίγεται, βγαίνει και κάνει μια δήλωση, προσπαθώντας να μας πείσει πως επί των ημερών του όλα πήγαιναν ρολόι.

Ενοχλείται, το καταλαβαίνουμε. Αλλά περισσότερο ενοχλούμεθα εμείς όταν τον παρακολουθούμε να γράφει βιβλία και άρθρα για την κρίση, λες και ο ίδιος ζούσε σε άλλον πλανήτη.