Το ιστορικό της ντροπήςΔιαίρει και βασίλευε χωρίς συμβάσεις και προϊόντα Η συνεχιζόμενη απεργία στα λιμάνια της χώρας και ο αποκλεισμός των νησιών (μέχρι τα ξημερώματα της Τρίτης και βλέπουμε),  με ό,τι αυτό  μπορεί να σημαίνει για την οικονομία σε μια εποχή που και το τελευταίο ευρώ μετράει, αποδεικνύει ότι,  παρά τις μεγαλόστομες εξαγγελίες για μεγάλες τομές, η αναζήτηση των όποιων λύσεων έρχεται πάντα κατόπιν καταστροφής.

Το πρόβλημα με την ΠΝΟ και τις συλλογικές συμβάσεις δεν είναι καινούργιο. Ποιος δεν θυμάται τις κινητοποιήσεις του 2006; Λάθος ερώτηση, διότι όπως φαίνεται ούτε τις θυμάται κανείς, ούτε ασχολήθηκε κανείς έκτοτε σοβαρά με το θέμα.

Διότι εδώ δεν πρόκειται για μια οποιαδήποτε συνδικαλιστική διεκδίκηση ή αντιπαράθεση μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων που, όπως μας λένε, στο τέλος «λύνεται από την αγορά».

Εδώ πρόκειται για πραγματικό στραγγαλισμό της οικονομίας, για ασφυξία στη νησιωτική Ελλάδα, για καταστροφή του τουρισμού (θυμίζω πως κινητοποιήσεις είχαμε και μέσα στο κατακαλόκαιρο, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο) όταν η τουριστική σεζόν βρισκόταν στο ζενίθ της.

Οι επικίνδυνοι πειραματισμοί συνεχίστηκαν και σ’ αυτόν τον τομέα.  Το πρώτο που έκανε το ΠΑΣΟΚ μετά την άνοδό του στην εξουσία,  ήταν να καταργήσει το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας και να αναθέσει την ποντοπόρο ναυτιλία στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης (συγγνώμη, Προστασίας του Πολίτη) με τον τότε αρμόδιο υπουργό κ. Χρυσοχοΐδη να αναλαμβάνει και αυτόν τον ζωτικό τομέα.

Υπήρχε καμία λογική σ’ αυτό; Καμία. Και πάντως ουδέποτε εξηγήθηκαν οι λόγοι του ολέθριου πειραματισμού.  Δόθηκε καμία λύση στα προβλήματα από τον τότε υπερυπουργό; Καμία, όπως αποδεικνύεται από τις σημερινές εξελίξεις.

Ακολούθησε το απόλυτο χάος, με κινητοποιήσεις και κλειστά λιμάνια από τον περασμένο Απρίλιο ως το Φθινόπωρο, οπότε ξαναρχίσαμε από την αρχή.

Ήλθε και ο (μεταμεσονύκτιος) ανασχηματισμός του Σεπτεμβρίου, οπότε ξανασυστάθηκε το υπουργείο. Αυτή τη φορά πήρε το όνομα «Θαλασσίων Υποθέσεων» - ένας τίτλος αρκετά γελοίος από μόνος του, λες και η Εμπορική μας Ναυτιλία, τρομερή πηγή εσόδων για το κράτος, έπρεπε να εξορκιστεί και να μην ακούγεται το όνομά της, κάτι σαν τον… Εξαποδώ!

Υπουργός ανέλαβε ο κ. Διαμαντίδης – τον οποίο η τωρινή κρίση βρήκε στο Λονδίνο – και μάθαμε ότι στο «καινούργιο»   υπουργείο ανατίθενται οι αρμοδιότητες της ακτοπλοΐας, της αλιείας, η ποντοπόρος ναυτιλία και… ίσως και τα λιμάνια. Μάθαμε επίσης πως επειδή τα πράγματα με τα σούρτα-φέρτα μπλέχτηκαν θα ετοίμαζαν ΦΕΚ για τις αρμοδιότητες των υπουργών.

Έναν χρόνο μετά δηλαδή, ακόμη έψαχναν τις αρμοδιότητες που τις πηγαινόφερναν επί μήνες, με αποτέλεσμα να μην ξέρει κανείς ποιος είναι ο τομέας της ευθύνης του, οπότε οι επικαλύψεις πήγαν σύννεφο.

Αλλά όταν μια ναυτική χώρα δεν μπορεί να βάλει σε μια σειρά τη ναυτιλία της, όταν η χώρα του πολιτισμού και της κλασσικής περιόδου δεν μπορεί να βάλει σε μια σειρά τα μουσεία της, πώς μπορεί να περιμένει κανείς ότι θα φέρει σε πέρας όλα τα υπόλοιπα σχέδια μεταρρυθμίσεων που εξαγγέλλονται ξανά και ξανά;

Τα ξημερώματα της προσεχούς Τρίτης, οπότε και θα μάθουμε τις μας περιμένει τις επόμενες ημέρες, θα έχει κλείσει μια ακριβώς εβδομάδα αποκλεισμού της νησιωτικής Ελλάδας που δεν εφοδιάζεται και δεν μπορεί να πουλήσει τα προϊόντα της που σαπίζουν.

Δεν είδαμε να ασχολείται μ’ αυτό το υπουργικό συμβούλιο που συνήλθε μέσα στις κινητοποιήσεις. Ούτε πληροφορηθήκαμε ότι έγινε κάποια συζήτηση στο Πολιτικό Συμβούλιο το οποίο επίσης συνεδρίασε υπό τον πρωθυπουργό, πριν εκείνος αναχωρήσει για τα επόμενα ταξίδια του στην Λιβύη και στο Καζακστάν.

Απλώς ο κ. Παπανδρέου ζήτησε ένα μορατόριουμ (διακοπή δηλαδή ενεργειών που μπορεί να επιδεινώσουν τις σχέσεις των δύο πλευρών) για έναν χρόνο, έως ότου… σωθεί η Ελλάς! Την ίδια ώρα, τα λιμάνια έμεναν κλειστά και η Ελλάς βούλιαζε σε μια θάλασσα ανευθυνότητας και ανικανότητας.

Εκκρεμεί η υπογραφή της συλλογικής σύμβασης εργασίας στα ακτοπλοϊκά επιβατικά – οχηματαγωγά, τα μεσογειακά φορτηγά και τα ακτοπλοϊκά φορτηγά κάτω των 500 κόρων ολικής χωρητικότητας.  Μάλιστα. Και τι ενέργειες έγιναν προς επίλυση του θέματος; Είναι αυτό θέμα που αφορά μόνο τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές ή είναι ένα εθνικό θέμα, όπου πρέπει να υπάρξει αποφασιστική παρέμβαση του κράτους;

Αλλά όταν τους έχεις επί έναν χρόνο καταργήσει το υπουργείο και όταν επί έναν χρόνο ασχολείσαι με το opengov με τι μούτρα θα παρέμβεις;

Η Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών, ο Σύνδεσμος Επιχειρήσεων Επιβατηγού Ναυτιλίας και η Ένωση Πορθμείων Εσωτερικού έχουν υπογράψει, αλλά οι εργοδότες των άλλων κατηγοριών πλοίων έχουν στυλώσει τα πόδια.

Ο υπουργός πάλι, από το Λονδίνο δήλωσε ότι αποκλείεται το ενδεχόμενο της πολιτικής επιστράτευσης των απεργών.  

Ακολούθησε η χθεσινή θριαμβολογία: Μετά από παρέμβαση του υπουργού, τρία πλοία με ευπαθή προϊόντα από την Κρήτη κατέπλευσαν στον Πειραιά. Μετέφεραν 300 φορτηγά με κηπευτικά, αλλά το πρόβλημα δεν λύνεται με παρεμβάσεις. Διότι έφυγαν τα προϊόντα που κόπηκαν τις περασμένες Τρίτη και Τετάρτη και στο μεταξύ υπάρχουν και άλλα που κόπηκαν τις επόμενες ημέρες.


Και υπάρχουν και συμβόλαια με καταστήματα της υπόλοιπης Ελλάδας, που πρέπει να τηρηθούν, διαφορετικά αυτά θα ανεφοδιασθούν με προϊόντα από το εξωτερικό – την ώρα που τα δικά μας θα σαπίζουν.

 «Η κυβέρνηση καλεί άμεσα τα ενδιαφερόμενα μέρη να προσέλθουν σε διάλογο, για να υπογράψουν σήμερα κιόλας τις συλλογικές συμβάσεις, ώστε να επιλυθεί το πρόβλημα και να λήξει η απεργία και οι συνέπειες που έχουν προκληθεί από αυτή», παρενέβη ο υπουργός. Και συνέχισε δηλώνοντας ότι η κυβέρνηση «θα προστατέψει το κοινωνικό σύνολο με υπευθυνότητα και αποφασιστικότητα και με ουσιαστικές παρεμβάσεις, όπου απαιτούνται. Είμαστε υποχρεωμένοι απέναντι στον ελληνικό λαό, σε μια εξαιρετικά δύσκολη οικονομική συγκυρία για τη χώρα μας, να πάρουμε τα μέτρα εκείνα, που εγγυώνται τη διασφάλιση του δημοσίου συμφέροντος και να είστε βέβαιοι πως θα το πράξουμε».

Αυτά θα συμβούν, αν συμβούν, κατόπιν εορτής. Το γεγονός ότι δεν είχαν υπογραφεί συλλογικές συμβάσεις και ότι κάπως έτσι θα κατέληγαν τα πράγματα, ήταν γνωστό από καιρό. Και επιτέλους, οι πυροσβεστικού τύπου και εκ των υστέρων παρεμβάσεις αποκαλύπτουν την γύμνια ενός πολιτικού προσωπικού ανίκανου να προβλέπει, αν και τα σημάδια έχουν φανερωθεί από καιρό.

Από τον Ιανουάριο του 2006 έχει αρχίσει το (νέο) σήριαλ με τα πλοία. Με απεργίες και αιτήσεις ασφαλιστικών μέτρων, που μάλιστα δικαίωναν τους ναυτεργάτες.

Τον Φεβρουάριο του 2006 τότε υπουργός Μανώλης Κεφαλογιάννης δήλωνε: «Περιμένουμε από την Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία να αναστείλει την απεργία, να συνεχιστεί ο διάλογος και να οδεύσουμε στην αποκλιμάκωση αυτής της έντασης που πλήττει μεγάλα κοινωνικά στρώματα και κυρίως τη νησιωτική Ελλάδα». Τι’ χες Γιάννη, τι’ χα πάντα, δηλαδή.

Ανακοινώθηκε τότε ότι όλα τα θεσμικά θέματα ήταν λυμένα και έμενε η επίλυση του εφάπαξ και του φορολογικού. Στο μεταξύ, χίλιες νταλίκες περίμεναν στο λιμάνι του Πειραιά, από το Πέραμα απέπλεε το υπό σημαία Αγίου Βικεντίου φορτηγό – οχηματαγωγό «Θεσσαλονίκη» για να παραλάβει τα ευπαθή προϊόντα της Κρήτης και η ΠΝΟ προκαλούσε παρέμβαση της εισαγγελίας για ελλιπή σύνθεση πληρώματος και αναγκαίων σωστικών μέσων. Την ίδια ώρα, 150 μαθητές από σχολεία της Ζακύνθου βρέθηκαν αποκλεισμένοι στην Πάτρα και μεταφέρθηκαν στο νησί τους με το αρματαγωγό «Χίος» που είχε διατεθεί από το υπουργείο Εθνικής Άμυνας.

Όσο για τους αγρότες της Κρήτης, τότε ήσαν πιο δυναμικοί στις αντιδράσεις τους, αφού σε ένδειξη διαμαρτυρίας είχαν αποκλείσει τη νέα και την παλαιά εθνική οδό στον κόμβο του αεροδρομίου του Ηρακλείου.

Και την ίδια ώρα, την στάση της τότε κυβέρνησης επέκριναν όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ενώ η ΓΣΕΕ δήλωνε ότι υποστηρίζει τις κινητοποιήσεις της ΠΝΟ.

Δεν έχει τέτοια προβλήματα η σημερινή κυβέρνηση. Όφειλε επομένως να έχει αντιμετωπίσει εγκαίρως το θέμα.  Ένα θέμα που δεν το βρήκε ξαφνικά μπροστά της.

Τον περασμένο Απρίλιο η ΠΝΟ είχε κηρύξει απεργία, απαντώντας στην εξαγγελία του πρωθυπουργού για άρση του καμποτάζ στην κρουαζιέρα από 1ης Ιουνίου. Και μέσα στη σύγχυση κήρυξε απεργία και την Πρωτομαγιά, συμμετέχοντας στην γενική απεργία για την ημέρα.

Ακολούθησαν οι κινητοποιήσεις για το κρουαζιερόπλοιο «Ζενίθ», οι ακυρώσεις δρομολογίων και το κλείσιμο των λιμανιών.

Στις 31 Μαΐου, παραμονή της άρσης του καμποτάζ τα πλοία παρέμειναν δεμένα στο λιμάνι του Πειραιά και οι τουρίστες στα κρουαζιερόπλοια υπέστησαν μια αφάνταστη ταλαιπωρία, αδυνατώντας να επισκεφθούν ακόμη και την Ακρόπολη ή να πιουν τον καφέ τους και να ψωνίσουν στο λιμάνι. Το «Ζενίθ» δεν κατέπλευσε στον Πειραιά, αλλά πήγε στην Μάλτα. Τα υπόλοιπα κρουαζιερόπλοια περίμεναν να τελειώσει η απεργία για να αποπλεύσουν.

Στις 29 Ιουνίου είχαμε τις κινητοποιήσεις των σωματείων ΠΕΜΕΝ και ΣΤΕΦΕΝΣΟΝ, μελών της ΠΝΟ. Οι ίδιοι, νωρίτερα, στις 23 Ιουνίου, είχαν εμποδίσει τον απόπλου των πλοίων.

Στις 8 Ιουλίου, όταν η τουριστική κίνηση βρισκόταν στο φόρτε της, είχαμε νέα απεργία, καθώς η ΠΝΟ συμμετείχε στην πανελλαδική απεργία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.

Η ίδια κατάσταση συνεχίστηκε και τον Αύγουστο. Φτάσαμε έτσι στις αρχές Νοεμβρίου, οπότε υπεγράφη η συλλογική σύμβαση με την Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών. Εκκρεμούσαν οι υπόλοιπες συμβάσεις και η ΠΝΟ προειδοποιούσε με απεργίες. Η αντιπαράθεση με την Ένωση Επιχειρήσεων Ναυτιλίας (ΕΕΝ) έφθασε στο ζενίθ. Το ίδιο και η αντιπαράθεση στο εσωτερικό μέτωπο των εργοδοτών, αλλά και η αντιπαράθεση της ΕΕΝ με τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Οικονομικών Αξιωματικών Εμπορικού Ναυτικού.

Οι συγκρούσεις αυτές μαρτυρούν ότι υπάρχει θέμα. Και δεν είναι ένα απλό συνδικαλιστικό ζήτημα μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων. Υπάρχει πρόβλημα γενικότερο. Αλλά όπως πάντα, κάποιοι τα έκαναν θάλασσα…