Γράφει ο
Τάσος Παπαδόπουλος

Για θέματα άσχετα μεταξύ του, επιδιώκουν αυτές τις ημέρες, να συνεννοηθούν οι πολιτικοί αρχηγοί από τη μια πλευρά και οι ηγέτες των ορθοδόξων εκκλησιών από την άλλη.

Ο Α. Τσίπρας είναι το πρόσωπο, που ανέλαβε την πρωτοβουλία της συνεννόησης των πολιτικών και ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος κινείται αντίστοιχα στην πλευρά των ορθοδόξων εκκλησιών.

Θέμα της πολιτικής οι αλλαγές στο Σύνταγμα και τον εκλογικό νόμο και στην εκκλησία μια κοινή στάση των εκκλησιών, στα μεγάλα θέματα που απασχολούν την ανθρωπότητα στις μέρες μας.

Η συνεννόηση και στις δύο περιπτώσεις δείχνει ιδιαίτερα δύσκολη. Μπορεί τα θέματα να είναι άσχετα, έχουν όμως κοινό παρονομαστή, το θέμα που αφορά την εξουσία και το ποιος έχει τα πρωτεία σε αυτήν.

Ο επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας, με το αθώο φαινομενικά επιχείρημα, ότι έχουν περάσει εννέα μήνες από τις εκλογές, άρα είμαστε μακριά από την επόμενη αναμέτρηση, κι επειδή όπως ισχυρίζεται βρισκόμαστε σε χρόνο ουδέτερο, καλό είναι υποστηρίζουν  να κάνουμε τώρα τις όποιες αλλαγές χρειάζονται, τόσο στον καταστατικό χάρτη της χώρας, όσο και στο νόμο με βάση τον οποίο διεξάγονται οι εκλογές και κατανέμονται οι βουλευτικές έδρες προκειμένου αυτή η μοιρασιά να γίνει δικαιότερη στο προσεχές μέλλον.

Από την άλλη πλευρά, οι 14 ορθόδοξες εκκλησίες μετά από πολύχρονες συζητήσεις, συμφώνησαν σε ένα κείμενο με βάση το οποίο θα συνομιλούσαν, επί μία εβδομάδα, προκειμένου εν ομοφωνία να αποφασίσουν στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο.

Στο πολιτικό στρατόπεδο την ίδια μέρα, ο Α. Τσίπρας αρχίζει σειρά επαφών με τους αρχηγούς των κομμάτων που εκπροσωπούνται στη Βουλή, προκειμένου να βρουν κοινό έδαφος στις προτεινόμενες συνταγματικές αλλαγές, καθώς και σε αυτές που αφορούν τον εκλογικό νόμο.

Στη Σύνοδο των ηγετών της εκκλησίας είχαμε ήδη τέσσερεις απώλειες, μια και δεν πήγαν στην Κρήτη, οι επικεφαλής των εκκλησιών της Ρωσίας, της Αντιόχειας, της Βουλγαρίας και της Γεωργίας.

Με δεδομένο ότι ο καθένας από τους πολιτικούς αρχηγούς έχει άλλες επιδιώξεις και το ενδιαφέρον του εστιάζεται είτε στην ανάληψη της εξουσίας, είτε στα εμπόδια που μπορεί να βάλει αυτός που την κατέχει σε αυτόν που την διεκδικεί, ενώ και στις συνταγματικές αλλαγές ισχύουν αντίστοιχες στενές κομματικές επιδιώξεις, είναι δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο, να συμφωνήσουν οι μεν και οι δε, μικροί και μεγάλοι στις αλλαγές που θα προταθούν, από την κάθε πλευρά.

Στη ιστορία της Συνόδου ισχύουν τα θέλω των ισχυρών, που επιδιώκουν  με την αριθμητική δύναμή τους, να επιβάλλουν την πρωτοκαθεδρία τους στην κατά τα άλλα ταπεινή εκκλησία του Ιησού Χριστού. Έτσι αρνούνται οι Ρώσοι, με τις αχανείς στέπες, να παρακαθίσουν ισότιμα με εκκλησίες που το ποίμνιο τους μετριέται σε μια χούφτα ανθρώπων. Θέλουν τα πρωτεία από τις παλιές εκκλησίες της Μεσογείου.

Η μάχη για την πολιτική και την θρησκευτική εξουσία είναι αδυσώπητη, χωρίς όρους, χωρίς κανόνες, χωρίς ηθικές αρχές. Τι κι αν οι μεν και οι δε υποτίθεται ότι ασχολούνται με τον άνθρωπο. Οι πολιτικοί με την ευημερία του και οι θρησκευτικοί ηγέτες με την σωτηρία της ψυχής του.

Το πάθος της εξουσίας τους κάνει να ζουν γι’ αυτήν και όχι για τον σκοπό, που έχουν ταχθεί να υπηρετήσουν.

Με την ευχή οι προβλέψεις που κάνουμε θα διαψευσθούν, μπορούμε να εικάσουμε με βεβαιότητα, ότι οι πολιτικοί, που άλλα έχουν στο μυαλό τους, από αυτά που εξυπηρετούν την κοινωνία στις δύσκολες μέρες που περνάει, θα διαφωνήσουν, και συναίνεση δεν θα υπάρξει, και οι δέκα θρησκευτικοί ηγέτες μπορεί να συμφωνήσουν σε γενικόλογα κείμενα με τους τέσσερεις που δεν παρέστησαν να διαφωνούν, ενώ και οι δύο πλευρές στις όποιες αποφάσεις τους, θα αγνοήσουν τους πολίτες, τις ανάγκες τους και τα σημερινά μεγάλα προβλήματα, που υπάρχουν, τόσο στις τοπικές κοινωνίες όσο και στην παγκόσμια κοινότητα.  

Κι αυτό, γιατί οι εξουσίες είναι πάντα υπεράνω της κοινωνίας και τα μεγάλα λόγια, είναι  αυτά που τέρπουν και αγαλλιάζουν τις λαϊκές μάζες, προκειμένου να κοιμούνται και να ονειρεύονται πράγματα, που δεν θα συμβούν ποτέ, ούτε σε αυτήν, ούτε στην άλλη ζωή, όποια κι αν είναι αυτή…