Γράφει η Μαρίνα Κουρμπέλα

Θέλω, του είπα, να μου αγοράσεις ένα πορτοφολάκι για τα κέρματα.

Πάντα έτσι ξεκινούσε, η Θειά  Ορμήνια, όταν με έβλεπε. Με το θέμα. Ήξερε, πως ήθελα να ακούω από τις ωραίες ημέρες που πέρασαν με τον άντρα της, τον Αντώνη, τις "ιερές στιγμές", όπως τις έλεγε. Όσες μπορούσε, και ήθελε να πει, βέβαια. Γνώριζε, πως όσα μου έλεγε, τα ξεχνούσα. Γενικά, όσα μου λένε, προσωπικά. εκτός εργασίας, ανήκουν σε αυτούς που μου τα λένε, και δεν τα διαχειρίζομαι. Τα ξεχνάω.

Γέλασα, και παρατήρησα πως περνούσα τυχαία από τη γειτονιά. Είπα να χτυπήσω το κουδούνι.

Ξέρω, ξέρω, απάντησε χαμογελώντας, και συνέχισε. Ήθελα, ένα πορτοφολάκι μικρό. Είναι αλήθεια, αλλά εκείνη τη στιγμή ήταν πρόφαση. Ήθελα να τον απασχολώ.

Πήγαινέ στην αγορά, και ήθελα να έχει τη φροντίδα μου

Έχεις, μου απάντησε. Πέρυσι, σου έκαναν δώρο τα παιδιά και είναι ωραίο.

Το θέλω για  τα κέρματα που μένουν, όταν ψωνίζουμε. Στο νέο σπίτι που θα πάμε, θα έχουμε ενοίκιο, Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει.

Είχαμε αφήσει το σπίτι στα παιδιά και ήμουν πολύ χαρούμενη. Έμεναν και μένουν όλα μαζί. Το ξέρεις. Όσο για το ενοίκιο, είναι περίπου η μισή σύνταξη του Αντώνη.

Με κοίταξε καλά, καλά, με αμφιβολία. Έλεγα την αλήθεια, σκάρωνα κάτι; Έφυγε, έτσι.

Όταν γύρισε, μπήκε φωνάζοντας. Αν δε σου αρέσει μπορούμε να το αλλάξουμε, μου είπαν.

Ήταν διπλωμένο σε πολύ όμορφο  χαρτί. Γεμάτο με λουλούδια του κάμπου.

Τι ωραία συσκευασία, είπα, και προσπάθησα να το ανοίξω, προσεκτικά.

Γιατί αργείς; παρατήρησε.

Προσέχω. Μου αρέσει πολύ η συσκευασία.

Α!

Όταν το άνοιξα, ένοιωσα ένα με την καρέκλα που καθόμουν. Να, εδώ. Στην ίδια καρέκλα. Πιο όμορφο πορτοφόλι δε μπορούσα, ούτε να το φανταστώ. Θα στο δείξω, Είναι ανέπαφο. Το άνοιξα, και μέσα είχε ένα χαρτάκι που έγραφε:

Δεν είναι για χρήματα. Έβαλα μια  στιγμή από την αγάπη της ζωής μας.