ΚΕΡΔΙΣΕ ΤΟ 1Ο ΒΡΑΒΕΙΟ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΣΤΙΣ ΦΕΤΙΝΕΣ ΚΑΝΝΕΣΈνα συγκινητικό 3λεπτο φιλμ κερδίζει το κοινό του Διαδικτύου Μέσα στη λάμψη και τη… χλιδή των Καννών, που αποτελούν διαχρονικό μαγνήτη για κάθε είδους διασημότητα - ή... ανθυποδιασημότητα,  ένα μικρό διαμαντάκι ξεχώρισε μέσα στη φετινή παραγωγή, μέσα από τον ιδιαίτερο διαγωνισμό “Parallel Lines”, που δίνει το βήμα σε μικρού μήκους ταινίες, χαμηλού κόστους, ώστε να βρουν μια θέση στην καρδιά του «μεγάλου κοινού».

Ασφαλώς, ο λόγος που ασχολούμασθε, μετά από τόσους μήνες, δεν είναι άλλος από τη… 2η καριέρα που διαγράφει το  γεμάτο απλότητα και ανθρωπιά  φιλμ “Pocelain Revised Score”  στο Διαδίκτυο, συγκινώντας χιλιάδες σινεφίλ και συγκεντρώνοντας αντίστοιχα μυριάδες «κλικς».

Το φιλμ, ακολουθώντας τους αυστηρούς κανόνες του διαγωνισμού – έλαβε το πρώτο βραβείο – δεν θα έπρεπε να ξεπερνά τα 3 λεπτά σε διάρκεια, ενώ οι διάλογοί του δεν θα έπρεπε να ξεπερνούν τις έξι (!) γραμμές. 

Έτσι, με έμφαση στα δυνατά κοντινά πλάνα και τη μαγεία της μουσικής, το μικρό αυτό φιλμάκι κατόρθωσε όχι μόνον να κερδίσει τη θετική ψήφο της κριτικής επιτροπής, αλλά και μια θέση στην καρδιά των θεατών. 

Η υπόθεσή του, απλή: στη ναζιστική Γερμανία του 1943, μία παρέα μικρών παιδιών – όλα τους μέλη της ναζιστικής νεολαίας – παίζοντας αποφασίζουν να μπουν σε ένα μικρό, φτωχικό σπιτάκι, για… εξερεύνηση.

Ωστόσο, προς μεγάλη τους έκπληξη, ανακαλύπτουν μία μικρή σκοτεινή κρύπτη, που αποτελεί το καταφύγιο μιας μικρής εβραιοπούλας, η οποία ταλαιπωρημένη και φοβισμένη, παραμένει στην κρύπτη με μόνη της συντροφιά έναν πανέμορφο, πορσελάνινο μονόκερο…

Ξαφνικά, Γερμανοί άνδρες των Ες-Ες εισβάλλουν στο σπίτι, και τότε ένα από τα μικρά αγόρια βοηθά το κοριτσάκι να το σκάσει, σώζοντάς την στην ουσία από το στρατόπεδο συγκέντρωσης(…). Οι στρατιώτες αντιλαμβάνονται τι έχει συμβεί και χτυπούν στο πρόσωπο το νεαρό αγόρι, που προλαβαίνει να ψελλίσει «συγγνώμη», αναγνωρίζοντας το… ατόπημά του έναντι στους βλοσυρούς εξουσιαστές της χώρας του…

Το φιλμ κλείνει με τη συνάντηση των δύο πρωταγωνιστών, πολλά χρόνια αργότερα, με τον… άλλοτε νεαρό – ηλικιωμένο άνδρα πλέον – να επισκέπτεται το σπιτάκι, κρατώντας στα χέρια του έναν πορσελάνινο μονόκερο, δώρο στη γοητευτική ηλικιωμένη γυναίκα που άλλοτε έσωσε από τα χέρια των Ναζί.

Το μικρού μήκους φιλμ μπορεί να μην διεκδικεί... δάφνες πρωτοτυπίας ή καινοτόμου «γραφής», ωστόσο καταφέρνει να κερδίσει τον θεατή με την απλότητά του και τις πολύ προσεγμένες εικόνες του, καθώς και την προσφυή χρήση της μουσικής που «ντύνει» τη μικρή αυτή ιστορία.

Ακόμη, μας διδάσκει πως κανένας ολοκληρωτισμός δεν είναι σε θέση να «παγώσει» και να διαστρέψει την αγνότητα και την αγάπη των μικρών παιδιών για το σπουδαιότερο δώρο στον κόσμο: την ίδια τη ζωή…   

   

Παρακολουθείστε το βραβευμένο στις Κάννες φιλμ εδώ:


http://antikleidi.wordpress.com/2011/12/01/film-kannes-emotional/#more-11977