Γράφει ο
Παναγιώτης Καραφωτιάς

Είναι «ηλίου φαεινότερο» ότι τα τελευταία χρόνια η Πατρίδα μας έχει εισέλθει στον «αστερισμό» της παρακμής, εθνικής, ηθικής, πολιτικής, θρησκευτικής, κοινωνικής, οικονομικής, πολιτισμικής, βιολογικής, και  o ελληνισμός γενικά εκπέμπει δραματικά SOS. Ηθική κατάπτωση,  αδιαφάνεια, διαφθορά, σκάνδαλα, νέο-διχαστικές τάσεις, υποκουλτούρα ΜΜΕ κ.λπ., πολυκομματισμός και κομματική συμπαιγνία, καιροσκοπισμός, νεποτισμός, αναξιοκρατία, πελατειακό κράτος και παρακράτος, εισαγόμενος συρφετός ύποπτων παρα-θρησκευτικών οργανώσεων, παράνομων μεταναστών, δημογραφική συρρίκνωση, κοινωνικός κατακερματισμός, σκόπιμη διαιώνιση της τυπολατρίας και παραγνώρισης της ουσίας, αύξηση εγκληματικότητας, ναρκωτικών, ατυχημάτων, ανασφάλειας, επιδημικών ασθενειών κ.λπ., νόθευση της τροφικής αλυσίδας, πρυτάνευση της πρόθεσης «παρά» σε όλο της το μεγαλείο (παραπολιτική, παραπαιδεία, παρα-υγεία, παρα-εκκλησία, παρα-αθλητισμός, παρα-λογοτεχνία, παρα-εμπόριο, γενική παρα-κουλτούρα ΜΜΕ, κινηματογράφου κ.λπ. που καλλιεργούν μια εικονική πραγματικότητα και-σε ένα βαθμό-διαφθείροντας τους νέους), οικονομική εξαθλίωση εκατομμυρίων συνανθρώπων εξαιτίας της ανεργίας, της μετανάστευσης, της αφαίμαξης εγκεφάλων, ψυχολογικός και βιολογικός μαρασμός με αποκορύφωμα την παρακμή της πνευματικής, λογοτεχνικής, καλλιτεχνικής δημιουργίας με υψηλά οράματα, υπανάπτυκτος μιμητισμός, έξαρση παθών, ψυχικών νοσημάτων, αυτοκτονιών, ασυνέπεια, ανακολουθία και ορυμαγδός ψευδών και υποσχέσεων  από την πολιτική  ηγεσία κ.λπ., αποτελούν το καθημερινό τραγικό σενάριο της χώρας με αρνητικές επιπτώσεις και στον ελληνισμό της διασποράς. Συν το τραγικό γεγονός ότι η Ελλάδα «πρωτεύει» στα τροχαία ατυχήματα και τείνει να καταντήσει χώρα αναπήρων! Επίσης πρωτεύει στη φαρμακομανία και καλλυντικομανία!

Όλα αυτά τα δραματικά και τραγικά συνθέτουν μια σκοτεινή εικόνα χώρας που δεν διαφέρει σε πολλά από Τριτοκοσμικές. (Το 1977 στον Ο.Τ. είχαμε επισημάνει ότι με την αναξιοκρατία, κακοδιοίκηση κ.λπ. «θα καταλήξουμε νεροκουβαλητές της Ευρώπης»!) Ποιό, συνεπώς, είναι το μέλλον της Πατρίδας, της «ξακουστής» Ελλάδας, λίκνου της δημοκρατίας που η σημερινή πραγματικότητα μπορεί να αποτυπωθεί στη φράση ενός απλού ανθρώπου: “ Κάθε είδηση και συμφορά”; Σίγουρα, θα τρίζουν τα κόκαλα των ηρώων και μαρτύρων του Εθνους! Όμως, αντί ν’ αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια, σχετικά με τα αίτια - που είναι γνωστά- και να αναλισκόμαστε σε αυτάρεσκη κριτική,  ας στοχαστούμε σοβαρά και ειλικρινά το «δια ταύτα»:

1) Όσον αφορά τα εθνικά ζητήματα, μνημόνια, Κυπριακό, τουρκικός νέο-ιμπεριαλισμός και προκλήσεις, πρόσφυγες κ.λπ., αλβανικός νέο-ιμπεριαλισμός, Σκοπιανό, οι ηγεσίες τα τελευταία χρόνια, τηρούν μια παθητική, συμβιβαστική και εθελόδουλη στάση τόσο έναντι των θυτών όσο και έναντι των ισχυρών «συμμάχων» και «φίλων». Και αντί να έχουν οργανώσει και κινητοποιήσει τον ελληνισμό της διασποράς, ιδιαίτερα πανεπιστημιακούς και άλλους σημαντικούς παράγοντες, ενεργοποιώντας και αξιοποιώντας τους μηχανισμούς άμυνας και διεκδίκησης των εθνικών δικαίων στα πλαίσια των διεθνών οργανισμών ΟΗΕ, ΕΕ, ΝΑΤΟ καθώς και φιλο-ελληνικά λόμπυ ξένων χωρών, λειτουργούν χωρίς στρατηγική, ασυνάρτητα, σπασμωδικά, αναποτελεσματικά, με συνέπεια, πέραν από το καρκινοβάτημα των εθνικών θεμάτων, ο ελληνισμός της διασποράς να παραπαίει και να παρακμάζει εθνοκεντρικά. Για την Κύπρο,  κράτους ανεξάρτητου και μέλους του ΟΗΕ και της ΕΕ, τμήμα της για 42 χρόνια βρίσκεται υπό τουρκική στρατιωτική κατοχή κατά παράβαση των αποφάσεων του ΟΗΕ και των προνοιών του Διεθνούς Δικαίου. Και όμως, ενώ πρόκειται καθαρά περί ζητήματος τουρκικής εισβολής και κατοχής, διάφορα κυκλώματα ακόμη και «φιλικών» και «συμμαχικών» χωρών μεθοδεύουν συνωμοτικά και με τη συνέργια ανώτατων στελεχών του ΟΗΕ, σχέδια που δεν συνάδουν με το πνεύμα και τις αποφάσεις του Οργανισμού. Και  Η Τουρκία επίσης συνεχίζει τις προκλήσεις και απειλές κατά παράβαση διεθνών Συνθηκών, του Χάρτη του ΟΗΕ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Το ίδιο, συνωμοτικά με Τουρκία κ.ά., η Αλβανία, που αν επιβιώνει σαν κράτος το οφείλει σε μεγάλο βαθμό στην Ελλάδα. Επίσης τα Σκόπια καιροφυλακτούν εκβιαστικά.

Και ενώ θάπρεπε να είχε ήδη ξεσηκωθεί ο ελληνισμός, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ επειδή ο τότε πρόεδρός της πλήγωσε πισώπλατα την Ελλάδα δεχόμενος την ονομασία «Μακεδονία» για τα Σκόπια, και να είχε απαιτήσει την ανάκλησή της, οι ηγεσίες μας αδιαφορούν. Ακόμη, παρόλες τις απαράμιλλες θυσίες μας στο Β΄ΠΠ,  η Γερμανία που τότε κατέστρεψε κυριολεκτικά την Ελλάδα, ενώ η ίδια έτυχε σκανδαλώδους διευκόλυνσης να μειωθεί το χρέος της προς τους Συμμάχους στο μεγαλύτερο ποσοστό, τώρα αρνείται να πληρώσει τις πολεμικές αποζημιώσεις προς την Ελλάδα και δημιουργεί προσκόμματα στην έξοδό της από την κρίση. Ωστόσο και υπόλοιποι «σύμμαχοι» και «φίλοι» δεν συμβάλλουν στην επίλυση του σοβαρού αυτού προβλήματος. Συνεπώς, επιβάλλεται, το συντομότερο, η αξιοποίηση όλων των ελληνικών και φιλελληνικών φορέων και γι’ αυτό χρειάζονται στελέχη άξια, με πατριωτικά εχέγγυα, ευσυνειδησία, εντιμότητα, αφοσίωση, ενθουσιασμό, με διεθνή εμπειρία και τεχνογνωσία, να διαχειρισθούν τους απαραίτητους μηχανισμούς. Ιδιαίτερα να αποτρέπουν διχαστικές τάσεις από εγκάθετους! Και όχι άτομα (εκτός εξαιρέσεων) που δεν φόρεσαν το ιερό χακί να γίνονται ακόμη υπουργοί και πρωθυπουργοί! Και όλοι να θυμούνται με κατάνυξη την τραγωδία της δολοφονίας του μεγάλου Καποδίστρια, την καταδίκη του πρώτο Ήρωα Κολοκοτρώνη κ.ά. μαρτύρων και ηρώων, θυμάτων εγχώριων παθών και συνωμοσιών ανθελλήνων με τα ντόπια τυφλά όργανά τους, που δίχασαν και κατέστρεψαν τη χώρα η οποία συνεχίζει, παρά τις τρομερές θυσίες για «σύμμαχους» και «φίλους», να βρίσκεται συνεχώς κάτω από τη «Δαμόκλειο Σπάθη» του «διαίρει και βασίλευε».

Και ναι, «του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει», ωστόσο είναι ευάλωτος στην έμμεση και άδηλη «δουλεία» που παρα-δημοκρατικά κυκλώματα επιβάλλουν συνωμοτικά. Απόλυτη προτεραιότητα η αξιοκρατική ενίσχυση του Διπλωματικού Σώματος και των Ενόπλων Δυνάμεων και Υπηρεσιών και Σωμάτων Ασφαλείας με κάθε μέσο ώστε να εγγυούνται την ακεραιότητα της χώρας από κάθε ξένη επιβουλή, ιδιαίτερα τώρα που η Τουρκία, Αλβανία, Σκόπια, με τη συνέργεια ισχυρών άμεσα ή έμμεσα την επιβουλεύονται.

Ιδιαίτερα η Τουρκία η οποία- είναι πολύ γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ- όταν αντιμετωπίζει εσωτερικά προβλήματα επιχειρεί να τα εξάγει στην ευρύτερη περιοχή και συνάμα, εξυπηρετώντας τα νέο-ιμπεριαλιστικά της σχέδια, να προκαλεί τεχνητές κρίσεις στις οποίες να συμπαρασύρει, άδηλα εκβιαστικά, τις Μεγάλες κ.ά. Δυνάμεις και αναλόγως να επενδύσει σ’ αυτές. Συνεπώς, επειδή δεν διαφαίνεται αλλαγή στην εξωφρενική πολιτική της, και οι «φίλοι» και «σύμμαχοι» αδιαφορούν ή συνεργούν στο «έγκλημα» ,   η Ελλάδα θα πρέπει, πέραν άλλων παραμέτρων, να μην εξαρτάται από την Τουρκία για το φυσικό αέριο κ.λπ. Έχει άλλες επιλογές! 

2) Πάταξη της διαφθοράς σε όλα τα επίπεδα και πρόσληψη άξιων, ευσυνείδητων και αδιάφθορων στελεχών τα οποία να μπορούν να εξουδετερώσουν τη νέα αυτή «Λερναία Ύδρα» που έχει «κατασπαράξει» και εκθέσει τη χώρα διεθνώς, ασχέτως αν κάποιοι «φίλοι», που δήθεν ενδιαφέρονται να αντιμετωπισθεί το ζήτημα, επενδύουν σε αυτό. Η πάταξη της διαφθοράς είναι επίσης απαραίτητη για την προσέλκυση ξένων επενδύσεων, που χωρίς αυτές η ανάπτυξη θα καρκινοβατεί.

Και για να πεισθεί ο λαός ότι επιτέλους κάτι γίνεται, θα πρέπει να σταματήσει η ασυδοσία και ατιμωρησία, να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη όλοι οι παραβάτες και να τιμωρηθούν παραδειγματικά, να επιστραφούν τα «κλοπιμαία» και τα κεφάλαια που έχουν κατατεθεί παράνομα σε ξένες τράπεζες κ.α., και να υπάρξει πραγματική κάθαρση. Διαφορετικά το ήδη δραματικό ή/και τραγικό σκηνικό που υπάρχει καταχρήσεων και καταστρατήγησης κάθε νόμου θα γενικευθεί από όλους τους πολίτες, που θα μιμούνται τους διεφθαρμένους ισχυρούς, με ολέθριες επιπτώσεις  για τη χώρα.

3) Για την αναβάθμιση του υψηλού λειτουργήματος των ιατρών και νοσηλευτών, και την αναστροφή του σημερινού δραματικού κλίματος στον ιατρικό και νοσηλευτικό τομείς, χρειάζεται άμεσο και ειλικρινές ενδιαφέρον και γενναιόδωρη προσφορά από το κράτος, ώστε οι  λειτουργοί του Ιπποκράτη, που έχουν  θυσιάσει ένα σοβαρό μέρος της ζωής τους σε σπουδές, ειδικότητα κ.λπ., χώρια τις τεράστιες οικονομικές θυσίες, να νιώθουν ότι αμείβονται ικανοποιητικά ηθικά και οικονομικά, και όχι να νιώθουν «παρείσακτοι», και να μεταναστεύουν κατά χιλιάδες, κάτι που μόνον στην Ελλάδα συμβαίνει γιατί τα ιδιωτικά κερδοσκοπικά κυκλώματα επενδύουν στον αποκλεισμό των πολλών ιδιαίτερα των καλύτερων.

Τα δε τελευταία χρόνια οι γιατροί και νοσηλευτές σε δημόσια νοσοκομεία αναγκάζονται να εργάζονται διπλές βάρδιες και να υπόκεινται σε άλλες θυσίες προκειμένου να σώζουν ασθενείς. Και το κράτος αδιαφορεί! Επίσης, χαρακτηριστικό της ασχετοσύνης ή κομματικής κ.λπ. σκοπιμότητας, είναι ότι οι «αρμόδιοι» φορείς περιφρονούν και αγνοούν σημαντικές ομογενειακές οργανώσεις που προσφέρουν πολύτιμη οικονομική βοήθεια κ.λπ. σε νοσοκομεία της χώρας. Ωστόσο, «ζητιανεύουν» στην ομογένεια για να αντιμετωπισθούν τρέχουσες ανάγκες, αλλά  δεν επιλύουν ζητήματα που αφορούν στη επαρκή λειτουργία τους και αδιαφορούν για ζητήματα που εκκρεμούν σε δικαστικές καλένδες.

Επίσης, ενώ Έλληνες διακεκριμένοι ομογενείς γιατροί είναι πρόθυμοι να προσφέρουν εθελοντικά τις υπηρεσίες τους εδώ, κάποιοι προβάλλουν προσκόμματα! Δυστυχώς, σήμερα ισχύει, σχετικά, αυτό που ρώτησε σε συνέντευξή του Πρόεδρος σημαντικής ομογενειακής (ΗΠΑ) οργάνωσης: «Καλά, μόνο σαν δολάρια μας βλέπετε;»

4) Για την αναβάθμιση του υψηλού λειτουργήματος των Δικαστών απαιτείται άμεση κρατική μέριμνα για την αξιοκρατική στελέχωση των Δικαστηρίων ώστε ευσυνείδητα να μπορούν να ανταπεξέρχονται στην πλημμυρίδα των ζητημάτων που αντιμετωπίζουν και όχι να χρειάζονται χρόνια για την εκδίκαση μιας απλής υπόθεσης. Και όχι πολιτικές κ.ά. παρεμβάσεις στην εκλογή Δικαστών και αποφάσεών τους.

Η Δικαιοσύνη πρέπει να λειτουργεί ανεξάρτητη! Δεν είναι δε τυχαίο ότι εξαιτίας της όποιας «παρακμής» στον τομέα της δικαιοσύνης παρουσιάζονται αρνητικά φαινόμενα διεθνών απατεώνων καθώς και αυτοδικίας. Μήπως, όμως, στην αναρχία και παρανομία επενδύουν τα γνωστά-άγνωστα κυκλώματα εξουσίας και κερδοσκοπίας;  

5) Για την αντιμετώπιση της παρακμής της παιδείας  και την αναβάθμισή της απαιτούνται, πάλι, άξια και ευσυνείδητα στελέχη, με αφοσίωση στο σπουδαίο αυτό λειτούργημα, με την απαραίτητη εθνική και διεθνή τεχνογνωσία και όχι ανώτατα στελέχη, που δεν γνωρίζουν ή να παραχαράσσουν για λόγους κομματικών κ.ά. σκοπιμοτήτων τη γενοκτονία των Ποντίων ή τις σφαγές, και διωγμούς κ.λπ. να τους βαφτίζουν εφιαλτικά «συνωστισμός».

Επίσης οι εκπαιδευτικοί πρέπει να αμείβονται ικανοποιητικά και όχι ν’ αναγκάζονται να προσφεύγουν σε εξω-σχολικές εργασίες. Πρέπει, όμως, να μειωθούν δραστικά τα μη απαραίτητα παρασιτικά φροντιστήρια, που μόνον στην Ελλάδα γνωρίζουν τέτοια «δόξα» και οι εκπαιδευτικοί, αντί να χασμουριούνται και βαριούνται τις ώρες της διδασκαλίας επειδή παρέδιδαν ιδιαίτερα πέραν από τα μεσάνυχτα, να επιδεικνύουν, λόγω και καθήκοντος, τον απαραίτητο ζήλο. Θα πρέπει δε να δίνουν ιδιαίτερη σημασία στο χαρακτήρα των Ελλήνων, όπως έχει διαμορφωθεί ανά τους αιώνες με ξένες εφιαλτικές επιδράσεις που τονίζουν την ατομικότητα, τον ανταγωνισμό, ενώ εκείνο που χρειάζεται είναι η ομαδική συνεργασία, η άμιλλα και η αξιοκρατία ώστε να καταπολεμηθούν τα γνωστά πάθη ζηλοφθονίας κ.λπ. για  να αποκλείονται φαινόμενα Ηρόστρατου, Περίανδρου και εκείνου που ψήφισε υπέρ της εξορίας του Αριστείδη επειδή βαρέθηκε να ακούει ότι ήταν δίκαιος!

Να καλλιεργούν την αγάπη στην Πατρίδα, στην Ορθοδοξία, στις παραδόσεις μας. Επίσης, να καλλιεργούν την αγάπη των νέων στις τέχνες και στον αθλητισμό και να αναδεικνύουν ταλέντα! Επίσης, ιδιαίτερα, να διδάσκουν τα αίτια των διχασμών που ανθελληνικοί κύκλοι ανέκαθεν καλλιεργούσαν και καλλιεργούν για ευνόητους λόγους συμπεριλαμβανομένου του γλωσσικού (καθαρεύουσα-δημοτική, μονοτονικό-πολυτονικό). Και να σταματήσει, επιτέλους, η εγωπάθεια, η άλογη απορριπτικότητα των άλλων,  και η αρχομανία που θυμίζουν το: «δώδεκα Παλουμπαίοι, δεκατρείς καπεταναίοι»! Επίσης να τους διδάσκουν πως να προστατεύονται από τη σύγχρονη μάστιγα της υποκουλτούρας που καλλιεργεί ακραίο ατομικισμό, ναρκισσισμό και παραφυσικότητα. Όμως, αυτό θέλουν τα παρασιτικά ντόπια κυκλώματα και ξένοι «προστάτες».

Οι αποικίες είναι απαραίτητες για τους ιμπεριαλιστές! Το ίδιο ισχύει και για τα ιδιωτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα, που επίσης πρέπει να στοχεύουν  ιδανικά και όχι το κέρδος. Και όχι να συμβαίνει, όπως έχει αποκαλυφθεί από ΜΜΕ, να «πουλάνε» πτυχία ανάλογα με το χρηματικό τίμημα αναξιοκρατικά. Ιδιαίτερη έμφαση πρέπει να δοθεί στην ενίσχυση της ελληνικής παιδείας στη διασπορά με προτεραιότητα την ελληνική γλώσσα! Τέλος, να διδάσκουν τι σημαίνει «πολίτης» και τι ιδιώτης (γιατί, ο «ιδιωτισμός» περισσεύει στη χώρα) και το τι σημαίνει «διπλωμάτης» για να μη το συγχέουν με το «διπλό» και τα «διπλά μάτια» που κάποιοι θέλουν να μας  βγάλουν. 

6) Για την αναβάθμιση και ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων και των Υπηρεσιών και Σωμάτων Ασφαλείας απαιτείται ιδιαίτερη μέριμνα από το κράτος ώστε να μπορούν να αντιμετωπίζουν τις σημερινές σοβαρές προκλήσεις. Γι’ αυτό απαιτούνται αξιοκρατικά κριτήρια για τη στελέχωσή και εξέλιξή τους, και οπωσδήποτε η οικονομική κ.λπ. ενίσχυση για την αυτοδυναμία σε παραγωγή των απαραίτητων οπλικών συστημάτων και όχι να διαιωνίζεται η εξάρτηση από τρίτους! Και, επίσης σημαντικό, χωρίς κομματικές δοσοληψίες και επεμβάσεις. 

Να τηρείται πιστά, εκτός εξαιρέσεων, η ιεραρχία χωρίς πολιτικές παρεμβάσεις. Το Στράτευμα πρέπει να είναι στο απυρόβλητο κομματικών κ.λπ. επιδιώξεων για να έχει το δικό του υψηλό φρόνημα και κύρος! Μια δε σημαντική παράμετρος που φαίνεται να μη λαμβάνεται σοβαρά υπόψη από τους αρμοδίους ηγέτες, αντίθετα από άλλες χώρες όπως η Αμερική, είναι η αξιοποίηση ανώτατων στελεχών, εν ενεργεία ή αποστρατεία, των Ενόπλων Δυνάμεων σε συμβουλευτικές θέσεις σε κρίσιμες κρατικές υπηρεσίες. Στη σημερινή απαξίωση των παραπάνω στελεχών συνέβαλε η ανώμαλη περίοδος της Δικτατορίας, όπου κάποιοι επίορκοι, ανόητοι, εκούσια ή ακούσια όργανα «άσπονδων φίλων», συνέργησαν στην τραγωδία της Κύπρου κ.λπ. Όμως, θα ήταν τραγικό λάθος να υπάρχει γενίκευση «και μαζί με τα ξερά να καίγονται και τα χλωρά».

Υπάρχουν στελέχη με ευρεία μόρφωση και εκπαίδευση, με γνήσιες δημοκρατικές πεποιθήσεις, που μπορούν συμβουλευτικά να πλαισιώνουν δημόσιες υπηρεσίες όπου οι ειδικές γνώσεις τους θα είναι εποικοδομητικές. Τα Σώματα και Υπηρεσίες Ασφαλείας πρέπει να ενισχυθούν ποικιλοτρόπως ώστε να μπορούν ν’ αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις των καιρών και να μην υποκαθίστανται από άσχετους, κομματικά κ.λπ. εγκάθετους που μεριμνούν για ίδια ή κομματικά κ.λπ. οφέλη και διχάζουν. Και δεν νοείται δημοκρατία όταν οι πολίτες δεν αισθάνονται ασφαλείς οπουδήποτε ζουν και εργάζονται. Δεν νοείται δημοκρατία όταν γνωστοί - άγνωστοι κουκουλοφόροι κ.ά. διαπράττουν εγκλήματα. QUID PRODEST? (Ποιόν εξυπηρετεί;)

Προφανώς η παρανομία εξυπηρετεί αδίστακτα εγκληματικά κυκλώματα, το παρακράτος, που επενδύει σε αυτά. Το ίδιο ισχύει και για την Πυροσβεστική και την Τροχαία που πρέπει να ενισχυθεί ποικιλοτρόπως και να ενταθούν τα προληπτικά μέτρα και μέσω παιδείας.

7) Θεσμοθέτηση αξιοκρατικού πλαισίου εξετάσεων, προσλήψεων, προαγωγής και ανάθεσης αρμοδιοτήτων στελεχών σε όλα τα κλιμάκια και σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες. Μόνον όταν θα πρυτανεύσει αξιοκρατικό σύστημα και κοινωνική δικαιοσύνη οι Έλληνες, που λόγω καταγωγής και πολιτιστικών κ.ά. ευσήμων, δεν ανέχονται την αδικία, την υπερφαλάγγισή τους από κατώτερους λόγω ρουσφετιού, δεν θα αντιδρούν αρνητικά και θα διακρίνονται! Επίσης, επιβάλλεται θέσπιση δίκαιου φορολογικού συστήματος. Και τέρμα στη γραφειοκρατία! Πως θα προσελκύουμε επενδύσεις;

8) Οι εκκλησιαστικοί ηγέτες οφείλουν επίσης ν’ αρθούν στο ύψος των ευθυνών και περιστάσεων, και εμπνεόμενοι από τον ίδιο το Θεάνθρωπο, τους Αγίους, και Μάρτυρες, να τους μιμηθούν (χωρίς, βέβαια, να παραβλέπουμε τις αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης) και να δίνουν περισσότερη σημασία στην ουσία, που σημαίνει έμπρακτη εφαρμογή της διδασκαλίας του Χριστού, γνήσια λατρεία και όχι τυπολατρία και ακραίο δογματισμό, καθώς και στην κοινωνική προσφορά, με θυσία και αυτοθυσία για τη λύτρωση όχι των «καταδικασμένων» από επιτήδειους «δούλων» του Θεού, αλλά τέκνων του Θεού! Και να σταματήσει ο τελετουργικός διχασμός («ευσεβέσι»- «βασιλεύσει» κ.λπ.) Και να αρχίσει ένας καλοπροαίρετος  διάλογος με τους ηγέτες άλλων δογμάτων μήπως μπορεί να βρεθεί, τελικά, έδαφος πραγματικής ειρηνικής συμβίωσης όπως διδάσκει ο Χριστός και όχι να «διαμελίζονται τα ιμάτιά Του»!

Επίσης, θα πρέπει να δημιουργούνται ηθικά κ.ά. κίνητρα ώστε ν’ ακολουθούν το ιερατικό λειτούργημα άτομα με πραγματικά προσόντα και όχι άσχετα και ακατάλληλα απλά για να καλύπτουν τυπικά θέσεις.

9) Το σπουδαίο Δημοσιογραφικό λειτούργημα θα πρέπει να μην επηρεάζεται από κομματικά, συντεχνιακά και κερδοσκοπικά συμφέροντα για να εκπληρώνει στο ακέραιο την υψηλή αποστολή του. Ειδικά τα ΜΜΕ διαδραματίζουν καίριο ρόλο στην πληροφόρηση και διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Αποτελούν άδηλη «υπερεξουσία». Γι’ αυτό το κράτος οφείλει να στηρίζει δημοσιογραφικές σχολές που διαθέτουν την απαραίτητη υποδομή σε ανθρώπινο δυναμικό κ.λπ. ώστε οι δημοσιογράφοι που αποφοιτούν να έχουν τα δεοντολογικά ηθικά και επιστημονικά εχέγγυα για να είναι πραγματικοί λειτουργοί και όχι «πλασιέ» άκριτων, αντι - δεοντολογικών «προϊόντων» διαφημίσεων, κομματικών κ.ά. υποπροϊόντων που διαφθείρουν, διχάζουν, κατακερματίζουν.

Επίσης, οι δημοσιογράφοι πρέπει να δείχνουν το παράδειγμα αξιοκρατίας  αλλά και απλότητας και προσήνειας, και όχι-πολλοί-να έχουν έπαρση,  αλαζονεία και να κάνουν διακρίσεις εξαιτίας κομματικών κ.ά. αναξιοκρατικών σκοπιμοτήτων και έτσι να πάσχει η σωστή και πλήρης ενημέρωση. Ιδιαίτερα στα κανάλια ανακυκλώνουν τους ίδιους και τους ίδιους αποκλείοντας καλύτερους. Βέβαια, κυρίως υπεύθυνοι είναι οι ιδιοκτήτες επιχειρηματίες που ενδιαφέρονται μόνον για το κέρδος θυσιάζοντας αξίες, ιδανικά. Γι’ αυτό χρειάζεται δημοκρατικός έλεγχος από το κράτος όσον αφορά τη δεοντολογικά σωστή λειτουργία τους σε γνήσια δημοκρατικά πλαίσια άμιλλας και όχι στυγνού ανταγωνισμού που στοχεύει τον αποπροσανατολισμό, τη στρέβλωση της αλήθειας, την παραχάραξη γεγονότων κ.λπ. Και όχι οι διαφημίσεις να καθορίζουν το πρόγραμμά τους!

Σημειωτέον, είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο στην οποίαν κυκλοφορεί υπερβολικός  αριθμός εφημερίδων και περιοδικών σε αναλογία πληθυσμού. Και είναι γνωστό ότι πολλά έντυπα «λάθρα βιούν», «παρασιτικά» με άδηλη χρηματοδότηση κ.λπ. Είναι δε θλιβερό ο συρφετός, με «φασιστικό» τρόπο, διαφημίσεων να υποκαθιστά το κράτος και να «ελέγχει» τα ΜΜΕ κ.λπ.

10) Η χώρα αντιμετωπίζει σοβαρό δημογραφικό πρόβλημα που οι αρνητικές επιπτώσεις του θα φανούν δραματικότερα στο μέλλον. Πως, όμως, μπορεί να υπάρξει λύση όταν η ανεργία έχει χτυπήσει κόκκινο και οι νέοι δεν έχουν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν οικογένεια, που σημαίνει μελλοντική αυτοκτονία της χώρας; Θα πρέπει να δημιουργηθούν κίνητρα, να μειωθεί αισθητά η ανεργία και η απασχόληση των νέων να προταθεί  ως πρωτεύον εθνικό θέμα. Επίσης θα πρέπει να ενισχύονται παντοιοτρόπως πολυμελείς οικογένειες! Το καίριο αυτό ζήτημα το έθιγαν σπουδαίοι επιστήμονες (Βαλαώρας, Πολύζος) και εξακολουθούν (Μπέλιος), αλλά το κράτος αδιαφορεί!

11) Επιβάλλεται ολοκληρωμένο σχέδιο στρατηγικής αποκέντρωσης ώστε, με οργανωμένη συγκράτηση των νέων και επιστροφή άλλων στην επαρχία, να τονωθεί ο πρωτογενής τομέας που μπορεί να συμβάλλει καίρια στην ανάπτυξη της οικονομίας με καλά οργανωμένες εξαγωγές κ.λπ. Η ελληνική επαρχία διακρίνεται για τον πλούτο των αγαθών της που αν αξιοποιηθούν θα κάνει θαύματα. Επίσης θα ενισχυθεί δημογραφικά και ποιοτικά ώστε να σταματήσει η νοοτροπία αντανάπτυξης που, εξαιτίας τής μετανάστευσης εγκεφάλων και εργατικών χειρών, καθώς και των κομματικών κ.λπ. διχαστικών παραμέτρων, έχει κατακερματίσει κυριολεκτικά την επαρχία. Το «επιστροφή στη φύση» πρέπει ν’ αποτελεί αξίωμα!

Όμως, παράλληλα, χρειάζονται ριζικά μέτρα και έργα υποδομής όπως  αγροτικοί δρόμοι, αναδασμός, εύκολη πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, κ.λπ. Και όχι η δασική υπηρεσία να έχει μεταβληθεί σε υπερ-κράτος και να καθορίζει, πολλές φορές παράλογα και «φασιστικά», την περιουσία των κατοίκων για την οποίαν οι πρόγονοί τους, αλλά και οι ίδιοι έχυσαν πολύ ιδρώτα! Ιδιαίτερη μέριμνα πρέπει να ληφθεί για την ανάπτυξη αγροτικού, θρησκευτικού, ιστορικού κ.λπ. τουρισμού. Ο σπουδαίος Καθηγητής Κυριάκος Βαρβαρέσος από τη δεκαετία του 50 υπογράμμιζε την ανάγκη αποκέντρωσης και δημιουργίας αγροτοπόλεων, αλλά «φωνή βοώντος εν τη ερήμω». Στην απέραντη «έρημο» της κομματικής και παρα-κομματικής περίπλοκης διαπλοκής!

12) Όσον αφορά την πολιτισμική κατηφόρα, ιδιαίτερα ανησυχητική είναι η παρακμή της ελληνικής γλώσσας και ειδικότερα στη διασπορά όπου, κατά κανόνα, η δεύτερη και μετέπειτα γενιές είναι αποκομμένες από αυτή. Χρειάζεται, συνεπώς, στρατηγική του κράτους και όσων φορέων μπορούν να συμβάλλουν στην αναβάθμιση της γλώσσας με τη συνεργασία της εκκλησίας, πανεπιστημιακών κύκλων στο εξωτερικό, ΜΚΟς κ.ά.

Η παρακμή της γλώσσας ιδιαίτερα στον ελληνισμό της διασποράς οφείλεται και στο γεγονός ότι ορισμένοι προβληματικοί, ρευστής συνείδησης, εξαγοράζονται από ανθελληνικά κυκλώματα και προσπαθούν να διχάζουν. Γι’ αυτό χρειάζονται τα κατάλληλα άτομα στις πρεσβείες, εκκλησίες, συλλόγους κ.λπ. για να διαχειρίζονται το ζήτημα αποτελεσματικά. Πρέπει δε να δημιουργηθούν κίνητρα για την παλιννόστηση Ελλήνων του εξωτερικού που με την τεχνογνωσία τους να βοηθήσουν στην ανάπτυξη της χώρας.

13) Επίσης, χρειάζεται ενίσχυση, αξιοκρατικά, των λογοτεχνικών και καλλιτεχνικών φορέων, όπου κομματικά κ.ά. κυκλώματα θριαμβεύουν προβάλλοντας μετριότητες ενώ άξιοι δημιουργοί περιθωριοποιούνται και ισχύει το «όποιος πληρώνει» και «ό,τι πουλάει»!

Όμως, για να υλοποιηθούν τα παραπάνω, πρέπει να προϋπάρχει η κατάλληλη εθνική υποδομή καθώς και η αίσθηση μέτρου, λογικής και πρόληψης. Πρώτιστα χρειάζονται  κατάλληλοι πολιτικοί-νομοθέτες που να αναθεωρήσουν το Σύνταγμα ώστε να υπηρετείται ο λαός γνήσια δημοκρατικά και αξιοκρατικά, και να θεσπισθούν νόμοι που ν’ ανταποκρίνονται στα σημερινά εθνικά και διεθνή δεδομένα, και-το σπουδαιότερο-να εφαρμόζονται!

Και όχι απλά να γίνονται «κουρελόχαρτα» όπως, σε ορισμένες περιπτώσεις, ο Χάρτης και οι αποφάσεις του ΟΗΕ, η Διακήρυξη του ΟΗΕ για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου κ.λπ. Δεν νοείται δημοκρατία χωρίς πειθαρχία, χωρίς αυστηρούς νόμους όπου επιβάλλεται, και όχι η χώρα να έχει πλημμυρίσει από παράνομους που μπαινοβγαίνουν σε φυλακές και απειλούν τη νομιμότητα, την ειρήνη και γαλήνη των νομοταγών πολιτών. Η ακραία επιείκεια δεν εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, αλλά το «παρακράτος» και όσους αποκτούν προνόμια από αυτό έστω παράνομα και ανήθικα απειλώντας με διάρρηξη του κοινωνικού ιστού!

Ίσως, όμως, αυτό επιδιώκουν  οι «γνωστοί-άγνωστοι»! Επίσης, αν δεν αλλάξει η νοοτροπία σε όλα τα επίπεδα ηγεσίας και δεν σφυρηλατηθεί η εθνική ενότητα και ομοψυχία, θυσιάζοντας το κομματικό ή συντεχνιακό κόστος, και με γνώμονα το συμφέρον του λαού, θα καρκινοβατούμε σε διλήμματα επιλογών «προστατών» δίκην αποικίας. Μετά την «απελευθέρωση» (στην ουσία ο λαός δεν έχει εντελώς απελευθερωθεί) υπήρχαν τα φίλο-Αγγλικό,  φίλο-Γαλλικό και φίλο-Ρωσικό κόμματα. Αργότερα, η Αμερική διαδέχθηκε τη Μ.Β. και εξοστράκισε τα υπόλοιπα και μονοπωλεί την «επικυριαρχία».

Όμως κάποιες ενδείξεις υπάρχουν για ανώμαλη επιστροφή στο απώτερο παρελθόν, αλλά ίσως είναι στα σπάργανα και ένα φίλο-Κινεζικό και πάει λέγοντας. Σε παραλληλισμό με τους «βάρβαρους» του Καβάφη, θα λέγαμε κωμικο-τραγικά: Τι θα κάναμε δίχως «προστάτες»; Όσον αφορά στους «φίλους» και «σύμμαχους», το ερώτημα  επανέρχεται διαχρονικά: Ποιοί μερίμνησαν για τη Μικρασιατική καταστροφή, την απώλεια της Βορείου Ηπείρου, τμήμα της Κύπρου να είναι υπό τουρκική κατοχή, Ίμια, τα Σκόπια να ονομασθούν «Μακεδονία», η Τουρκία να απειλεί απροκάλυπτα κ.λπ.;

Ίσως πρέπει  ηγέτες και λαός να ξαναμελετήσουν το Θουκυδίδη! Πρώτος επισήμανε ότι οι σχέσεις μεταξύ κρατών βασίζονται στο συμφέρον! Αλλά, πέραν από «σύμμαχους» και «φίλους», άλλοι από Ανατολάς, που παρουσιάζονταν «φίλοι», τι έπραξαν όταν τα τουρκικά στρατεύματα εισέβαλαν στην Κύπρο; «Εποίησαν την νήσσαν»!

Και τώρα τι κάνουν για τις νέο-ιμπεριαλιστικές προκλήσεις εναντίον της Ελλάδας;  Συνεπώς, χρειάζεται μεγάλη φιλοσοφία για να συνειδητοποιήσουμε κάτι που άλλες επίσης μικρές χώρες έχουν προ πολλού, ότι εκείνο που προέχει είναι η εσωτερική συνοχή, συναίνεση και ορθή στρατηγική για την αντιμετώπιση των καίριων εθνικών προβλημάτων; Επίσης, ότι παγκοσμιοποίηση σημαίνει την πολύπλευρη, πολύπτυχη και με κάθε τρόπο διάχυση, διείσδυση και επιβολή της εξουσίας και των συμφερόντων των ισχυρών. Και ότι η ισχύς μοιάζει με τον αέρα που όταν και όπου βρει κενό το καλύπτει! Κι αλλοίμονο στα κράτη που έχουν «κενά».

Επίσης, μια ειδοποιός διαφορά: Το λεγόμενο «εθνικό συμφέρον» είναι πάντα πραγματικό ή είναι με εισαγωγικά που σημαίνει, συχνά, το συμφέρον οργανωμένων εξουσιαστικών, κερδοσκοπικών κυκλωμάτων και όχι ολόκληρου του λαού και ο λαός απλά χρησιμοποιείται και είναι αναλώσιμος, «περισσεύει»;        

Τελικά, το διαχρονικό ερώτημα τίθεται από όλους: «Υπάρχει φως στο τούνελ»; Υπάρχει λύση; Ποιοί θα ακούσουν το SOS και θα ανταποκριθούν;

Όταν μάλιστα υπάρχει κοινωνικός κατακερματισμός και ανασφάλεια και για ένα τμήμα του λαού ισχύει το λαϊκό «όπου τρώει το σκυλί γαυγίζει»! Δεν υπάρχουν μαγικές ράβδοι ούτε αυτόματες συνταγές.

Η σωστή ενημέρωση, οργάνωση, εγρήγορση και αντίσταση του λαού αποτελεί τον καλύτερο οιωνό!  Κι ας δείξουν το παράδειγμα οι πολιτικοί. Ας αναδειχθούν οι πραγματικά άξιοι και έντιμοι, ας εξουδετερωθεί η αδιαφάνεια που τόσα δεινά έχει προκαλέσει, ας σταματήσει ο κομματισμός που έχει «κομματιάσει» την Πατρίδα και ο νεποτισμός, ας μειωθούν σημαντικά τα κόμματα και ο αριθμός των βουλευτών, ας  περικοπούν οι μη απαραίτητες δαπάνες, οι μισθοί και οι ρουσφετολογικές προσλήψεις, ας σταματήσουν να θεωρούν την πολιτική σαν εμπόριο, αλλά να τη θεωρούν ως υπέρτατη τέχνη και να λειτουργούν σαν ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ με την αρχαιοελληνική σημασία του όρου!

Και, επιτέλους, ας συναινέσουν στα ζωτικά θέματα με γνώμονα το εθνικό συμφέρον, το συμφέρον του λαού γενικά, και όχι το ατομικό, κομματικό ή συντεχνιακό. Κι ας σταματήσουν οι δήθεν απεργίες, που σύμφωνα με παρατηρητές είναι ορισμένες φορές οργανωμένες από τους ίδιους τους κυβερνώντες για αποπροσανατολισμό, που σημαίνει απλά απεργία για απεργία χωρίς αποτέλεσμα. ‘Η, μάλλον, το αποτέλεσμα είναι η κομματική εξαγορά και προώθηση συνδικαλιστών και ξανά τα ίδια.

Εκείνο που χρειάζεται, εφόσον εξακολουθούν τα προβλήματα και οι αρμόδιοι κωφεύουν, είναι μια καθολική, πανελλαδική απεργία με ελληνικές σημαίες (που το κάψιμό τους να επισύρει αυστηρή ποινή!) με αίτημα, εδώ και τώρα, εθνική πολιτική συναίνεση αξιοκρατικά για τη λήψη αποφάσεων που να βγάλουν τη χώρα από την γενικότερη κρίση, την αντιμετώπιση, αποτελεσματικά, των εθνικών ζητημάτων, και το άνοιγμα του δρόμου για ανάπτυξη και ευημερία.

Άραγε, χρειάζεται, να θυμηθούμε και μιμηθούμε τον σοφό και πάντα επίκαιρο Γκάντι, που κατόρθωσε να εμπνεύσει το λαό του και να «νικήσει», δίχως καν πυροβολισμό ή όποια βία, ολόκληρη αυτοκρατορία; ‘Η μήπως χρειάζεται ένας Καποδίστριας, Κολοκοτρώνης και Νικηταράς, που, όμως, ο λαός ν’ αγρυπνεί και να τους έχει ως «κόρην οφθαλμού» και εικόνισμα; ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ!