Γράφει ο
Νίκος Γιαννιός

Σε μια σειρά άρθρων εκφράσαμε την άποψη ότι με την αδιέξοδη εξωτερική πολιτική την οποίαν έχει επιλέξει, ο  κ. Ερντογκάν επιδιώκει να υπερκεράσει τους στόχους των πολιτικών του αντιπάλων και να κυριαρχήσει στην πολιτική σκηνή του τόπου του. Αυτό φαίνεται πως το πέτυχε σε υπερθετικό βαθμό, αλλά αυτό του το κατόρθωμα θα δυσκολέψει πολύ, μα πάρα πολύ τους πολιτικούς που θα τον διαδεχθούν αφού ο πήχης των προσδοκιών των εγχωρίων σανοφάγων βρίσκεται πλέον πολύ υψηλά. 

Πράγματι η Τουρκία δεν έχει τον απαιτούμενο πλούτο να στηρίξει μια πολιτική μεγαλοϊδεαλισμού ούτε την δύναμη να επιβάλλει δια των όπλων απόψεις που θίγουν ξένα και ισχυρότερα συμφέροντα.

Ο νέο-οθωμανισμός αποτελεί μόνο τον τίτλο ενός αφηγήματος χωρίς περιεχόμενο που σαγηνεύει το ακροατήριό του αφού αναφέρεται σε ένα ένδοξο παρελθόν ή δε διεκδικήσεις από τους “εχθρούς” γείτονες ικανοποιούν τα βάρβαρα ένστικτα που κληρονόμησε ο όχλος των φανατικών Σουνιτών από τις στέπες της Μογγολίας.

Έτσι ο κ. Ταγίπ κατόρθωσε να παραμείνει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην εξουσία, να μεθύσει από την δύναμη που αυτή του δίνει, να ζήσει μια υπέροχη ζωή και να κάνει και τις μπάζες του όπως λένε οι κακές γλώσσες.

Ο κύκλος όμως τώρα κλείνει όπως άλλωστε κλείνουν όλοι οι κύκλοι στην ζωή και μένει να δούμε πως σκέφτεται να φύγει από τα φώτα της πολιτικής ράμπας.

Προς το παρόν δεν φαίνεται να έχει οργανώσει την αποχώρησή του εις τρόπον ώστε να μην γίνει εύκολη λεία, στα νύχια αυτών που αδίκησε.

Βέβαια κατά καιρούς μας εντυπωσιάζει με τις στρατηγικές υπαναχωρήσεις του και τους πολιτικούς ελιγμούς με τους οποίους διαχειρίζεται τις όποιες ειλικρινείς ή υποκριτικές αντιδράσεις της διεθνούς σκηνής, όμως τους πολιτικούς του κληρονόμους, αν έχει, δεν τους είδαμε και αν υπάρχουν, θα κληρονομήσουν ένα πολύ δύσκολα διαχειρίσιμο αδιέξοδο.

Να φύγει ως Λουδοβίκος αδιαφορώντας για το τι μέλει γενέσθαι μετά την αποχώρησή του, μάλλον δεν το μπορεί γιατί δεν έχει που να πάει να κρυφτεί.

Να πέσει με θεαματικό τρόπο στις επάλξεις για να δημιουργήσει μια ηρωική υστεροφημία, θα πρέπει να κάνει πόλεμο, μα η ζημιά θα είναι τόσο μεγάλη που δεν θα μπορέσει να εξυπηρετήσει μια τέτοια εκδοχή.

Τελευταία ο κ. Ερντογκάν αναφέρθηκε τουλάχιστον δύο φορές, εμμέσως πλην σαφώς, σε μια ιστορική πραγματικότητα που σηματοδοτεί την διαφορά στην πολιτική αξιολόγηση της μεγάλης σύγκρουσης Χριστιανών και Μουσουλμάνων που εμείς την είπαμε «Ελληνική επανάσταση» και οι Τούρκοι «εξέγερση» που διαμόρφωσε την κατάσταση που υπάρχει σήμερα στις δύο απέναντι αντίπαλες ακτές του Αιγαίου.

• «Εμείς δεν είμαστε φυλετικό κράτος» είπε μόλις χθες ο κ. Ταγίπ, χωρίς να υπάρχει λόγος να το πει αφού μιλούσε για το θέμα των 10 πρεσβευτών που ήθελε να απελάσει. Δεν είπε είμαστε πολυφυλετικό, ούτε μίλησε για μειονότητες. Είπε δεν είμαστε φυλετικό για να δώσει έμφαση στην θρησκευτική υπόσταση της Τουρκίας. Το κράτος των Νεότουρκων είναι πράγματι κράτος Σουνιτών Μουσουλμάνων. Αυτή είναι η αλήθεια.
• «ένας είναι ο Αλλάχ και προφήτης του ο Μωάμεθ, μου είπε ο παππούς μου»,  ήταν η απάντησή του όταν ερωτήθηκε προ τριετίας για την Ποντιακή του καταγωγή, αποφεύγοντας να αρνηθεί ότι ο παππούς ήταν Έλληνας, αλλά αποδεχόμενος την συνειδητή επιλογή της νέας θρησκείας. 
• «Η Αγιά Σοφιά είναι πολιτιστική μας κληρονομιά» είπε χρησιμοποιώντας το Ελληνικό όνομα της εκκλησίας κατά την μετατροπή της σε Τζαμί, υπογραμμίζοντας με αυτόν τον τρόπο το δικαίωμα τους να αλλάξουν την χρήση του Ναού αφού είναι απόγονοι εκείνων που την έχτισαν και επομένως δικαιούνται και σήμερα να την χρησιμοποιούν ως Ναό, με την καινούρια πίστη τους φυσικά.

Είναι γεγονός ότι οι Οθωμανοί είναι απόγονοι των Βυζαντινών πληθυσμών, κυρίως Ελλήνων αλλά και άλλων εξελληνισμένων κατοίκων της μεγάλης ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αφού οι 400 οικογένειες των Ουιγούρων Μογγόλων που απετέλεσε των πυρήνα τους δεν ξεπερνούσαν τις 2.500 ψυχές στο μακρινό 1.235.

Με την ελληνική λέξη Τούρκος (ο φέρων τούλην) ονόμασαν οι Χριστιανοί της Ιωνίας του φτωχούς Μουσουλμάνους, εργάτες και υπηρετικό προσωπικό. Την λέξη χρησιμοποίησαν σαν εθνόσημο οι Σουνίτες Νεότουρκοι επαναστάτες στην προσπάθειά τους να δώσουν εθνοτικό χαρακτήρα στους πληθυσμούς των εδαφών που έθεσαν υπό της κυριαρχία τους εκεί γύρω στο 1920.

Εμείς βέβαια κακώς δεχθήκαμε τον όρο και ονομάσαμε Τούρκους όλους τους Έλληνες Μουσουλμάνους ειδικά τους Πελοπονήσιους και τους Κρητικούς, που ακόμα φωνάζουν «εμείς δεν είμαστε Τούρκοι, είμαστε Ρωμιοί», αλλά και πρόσφατα τους Κυπρίους.

Αποτελεί ιστορικό λάθος και πολιτικό ατόπημα που επιτρέπει την διαιώνιση του μίσους ένθεν και εκείθεν των κοινών συνόρων, μεταξύ Χριστιανών και Μουσουλμάνων Ελλήνων.

Αυτό αποτελεί μια προκλητική τραγική πραγματικότητα που κάποτε πρέπει να τελειώσει. Μήπως προς τα εκεί το πάει ο Ταγίπ. Αυτό το αδιέξοδο που μυρίζει μπαρούτι, με προβληματίζει. Μήπως έχει μεθοδεύσει πράγματι κάποια λύση με χρήση όπλων, ή μήπως ωρίμασε η αναγκαιότητα να υπερπηδήσουμε τα αδιέξοδα και να δώσουμε τα χέρια προς το κοινό συμφέρον όλων των Ελλήνων. Είδομεν.