Oι ρίζες της διμερούς Ελληνο-Γαλλικής Φιλίας και συμπόρευσης στα Διεθνή και Ευρωπαϊκά δρώμενα ανάγονται, κατά βάση, στα «έργα και τις ημέρες» της ιστορικής Συνόδου Ειρήνης των Παρισίων, ανέφερε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος κατά την ομιλία του στην επιστημονική ημερίδα με θέμα «1919: Η Σύνοδος Ειρήνης Των Παρισίων Μέσα Από το Πρίσμα των Ελληνογαλλικών Σχέσεων των Αρχών του 20ου αιώνα», που συνδιοργανώθηκε από το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών και Μελετών Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος και τη Γαλλική Σχολή Αθηνών στο Γαλλικό Ινστιτούτο μετά την επιστροφή του από τα Καλάβρυτα.   

Ο κ. Παυλόπουλος αναφέρθηκε αναλυτικά στην εμβληματική παρουσία του Ελευθέριου Βενιζέλου στη Σύνοδο Ειρήνης των Παρισίων του 1919, σημειώνοντας ότι τα συστατικά στοιχεία του ηγετικού προτύπου, που ενσάρκωσε, έχουν έντονα τα στοιχεία του θεσμικού και πολιτικού κλασικισμού, και μάλιστα πέρα και έξω από τα σύνορα της Χώρας μας.

Όπως εξήγησε, η διπλωματική δεινότητα και πληρότητα του Ελευθερίου Βενιζέλου ήταν τέτοια, ώστε η επιτυχία του εθεωρείτο από πολλούς συμμετέχοντες στη Σύνοδο δεδομένη, πέρα και έξω από τη συμπάθεια και τη συμπαράσταση της Γαλλίας, παρά το γεγονός ότι ο Βενιζέλος αξιοποίησε στο ακέραιο, τις εξαιρετικές του σχέσεις με την Γαλλία, και κατ' εξοχήν με τον τότε πρωθυπουργό της Ζωρζ Κλεμανσώ.

Από πλευράς Εθνικής Στρατηγικής, ο Ελευθέριος Βενιζέλος χρησιμοποίησε ως κυριότερη αντηρίδα διαπραγμάτευσης -συνακόλουθα δε και ως κυριότερο επιχείρημα- την εθνικότητα. «Δοθέντος ότι η γλώσσα δεν ήταν δυνατό, κατά τα δεδομένα της εποχής, να είναι το καθοριστικό κριτήριο ταυτότητας αναφορικά με τους κατοίκους των εδαφών, τα οποία διεκδικούσε η Ελλάδα. Και τούτο διότι, πολλές φορές τουλάχιστον, η εθνική συνείδηση δεν συνέπιπτε με το γλωσσικό ιδίωμα, συγκεκριμένα δε η συνείδηση αυτή ξεπερνούσε, και μάλιστα κατά πολύ, το ως άνω ιδίωμα» διευκρίνισε ο Πρόεδρος.

Αναφερόμενος στο διεθνές κύρος του Ελευθερίου Βενιζέλου κατά τη Σύνοδο, τόνισε ότι ο μεγάλος Ηγέτης, το είχε «χτίσει» επιμελώς τα προηγούμενα χρόνια της πρωθυπουργίας του, καθώς από το φθινόπωρο του 1917 και μετά, βρισκόταν, σχεδόν συνεχώς, στο εξωτερικό, ερχόμενος σ' επαφή με όλους τους κορυφαίους πολιτικούς του Δυτικού Κόσμου.
Τόνισε, επίσης, ότι «οι μεγάλοι Ηγέτες αναδεικνύονται, κατ' ανεξαίρετο σχεδόν κανόνα, μεσ' από το "καμίνι" της λήψης εξίσου μεγάλων αποφάσεων. Ήτοι αποφάσεων οι οποίες, ιδίως υπό εξαιρετικά κρίσιμες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, καθώς και ανάλογες συνθήκες διεθνούς συγκυρίας, επηρεάζουν καθοριστικώς το μέλλον ενός Λαού, προς την κατεύθυνση της εκπλήρωσης της ιστορικής του αποστολής».