Το Ελληνικό πρόβλημα και οι «παπαγάλοι» των ξένων Καθόσον δεν είμαι πολιτικός, βλέπω τα πράγματα από μια πιο αποστασιοποιημένη σκοπιά. Μου δημιουργεί, λοιπόν πολλά ερωτήματα ο τρόπος που η σημερινή κυβέρνηση αντικρίζει τη λειτουργία της δημοκρατίας στη χώρα. Ο πρωθυπουργός ζητά ενότητα και στήριξη, διαβάζουμε, κι όχι διαφορετικές φωνές. Θάνατος στον πλουραλισμό, λοιπόν... Πρέπει να στηρίξουμε όχι τη δημοκρατία, αλλά τα... λεφτά που μας δάνεισαν οι ξένοι. Διαφορετικά, η Ελλάδα έχει πρόβλημα. Τι πρόβλημα άραγε έχει η Ελλάδα σήμερα; Το πρόβλημα είναι ότι η Ελλάδα δε συμμορφώνεται με τις εντολές των ξένων... δεν στηρίζεται επαρκώς από τους ξένους... τι ακριβώς;

Το πρόβλημα είναι ότι η Ελλάδα πάσχει από πολιτική συμπεριφορά.Πρώτα από αυτή που χαρακτηρίζει την κυρίαρχη δημοσιογραφική σκέψη στη χώρα σήμερα.

Δημοσιογραφία που υπηρετεί ξένους αφεντάδες και παπαγαλίζει ξένα πρότυπα.  Προβάλλονται συμμαχίες φιλελεύθερων κομμάτων και οργανώσεων, οι οποίες συνήθως ακολουθούν το δόγμα μιας εθνομηδενιστικής πολιτικής και διακατέχονται από το σύνδρομο της έξωθεν σκέψης. Οι πολιτικοί της καρέκλας και της έξωθεν σκέψης επίσης κυριαρχούν σήμερα στην Ελλάδα. Πολιτικοί που δε γνωρίζουν από πρώτο χέρι την ιδιαιτερότητα της ελληνικής κατάστασης, παρά ακολουθούν αβασάνιστα και πιστά, τυφλωμένοι από μια ιδιότυπη ξενομανία και μιμητισμό που φτάνει στα όρια του απόλυτου θαυμασμού, κάθε προϊόν της δυτικής σύγχρονης σκέψης, που όμως τώρα τελευταία φαντάζει ψεύτικη. Δε λείπουν οι φωνές που μιλούν για διαφορετικά πλέον μοντέλα σκέψης, ακόμη και στο οικονομικό ζήτημα που κυριαρχεί πλέον στην παγκόσμια πολιτισμική σφαίρα.

Μεγάλο πρόβλημα της σύγχρονης δυτικής σκέψης είναι ότι, στο βωμό μιας κοντόφθαλμης πολιτικής, η οποία, ως σύνηθες όραμα έχει μόνο την εξασφάλιση οικονομικών συμφερόντων, έχει χάσει τη δυνατότητα να ερμηνεύει ιστορικά και πολιτικά τα τεκταινόμενα. Μόνον έτσι μπορεί να ερμηνευθούν προτροπές του τύπου «οι ΗΠΑ πρέπει  να συνεργαστούν στενά με έθνη όπως η... Τουρκία, ώστε να χτίσουν τη λεγόμενη «ευρύτερη Δύση» (sic)!!  Ανίκανη να αντιμετωπίσει τα συστημικά προβλήματα που τελικά έχουν αρχίσει να διαφαίνονται έντονα, προσεταιρίζονται όποιον βρουν, ακόμη και εταίρους με πολλαπλές αντιθέσεις πολιτισμικής φύσης, αρκεί να υπηρετούνται τα εντελώς στενόμυαλα σχέδια και οι επιδιώξεις, κυρίως οικονομικής φύσης.

Η σύγχρονη οικονομική σκέψη, με τη σειρά της,  στηρίζει μια απάνθρωπη μηχανή, απρόσωπη και υλιστική. Κυριεύει την ίδια την κοινωνία, περιθωριοποιεί την εθνική ιδιαιτερότητα, εξαθλιώνει και απαξιώνει τον άνθρωπο, θυσιάζοντάς τον όχι για το κοινό καλό αλλά για το συμφέρον κάποιων λίγων και των κεφαλαίων τους.
 
Το πρόβλημα, λοιπόν δεν είναι η κρίση χρέους. Είναι η κρίση πολιτισμού. Και το πρόβλημα αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα δεν είναι οτι οι σκεπτόμενοι πολίτες και διανοούμενοι επιθυμούν πραγματικά να γυρίσουν στη δραχμή ή να φύγει η χώρα από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το πρόβλημα είναι πως η Ευρωπαϊκή Ένωση, από μια προσπάθεια συνασπισμού πολιτικής κυρίως φύσης και με όχημα μια κοινή πολιτισμική πορεία διαχρονικά, κατάντησε μια μεγάλη τράπεζα που καταλαβαίνει μόνο από οικονομική πρόοοδο και ευημερία.

Υπάρχουν όμως και οι απλοί πολίτες, οι πνευματικοί άνθρωποι (όχι απαραίτητα προβεβλημένοι από τα μέσα που ενημερώνουν την άκριτη... μάζα, όπως μάλλον θεωρούν όλους μας) που αντιτίθενται σε τέτοιες καταστάσεις και τέτοια προϊόντα σκέψης. Που δε θεωρούν κάθε τρόπο λύσης που προτείνεται έξωθεων εξ ορισμού καλό. Που δίνουν ιδιαίτερη βαρύτητα στον πατριωτικό τρόπο πολιτικής σκέψης και δράσης και προάγουν διαφορετικά πολιτισμικά πρότυπα ανθρώπινης δραστηριότητας που δε βασίζονται μόνο στην οικονομική δήθεν ευημερία.

Αν, λοιπόν οι ξένοι κάνουν λόγο, ανοιχτά πλέον, για επιβολή ιδιότυπης οικονομικής κατοχής στη χώρα που γέννησε το Δυτικό πολιτισμό, πώς δεν αντιλαμβάνονται οι δικοί μας... φωστήρες ότι αυτό εξαγριώνει κάθε λογικό άνθρωπο που πιστεύει σε αξίες και ιδανικά, όπως δημοκρατία και ελευθερία; Αν οι ξένοι απειλούν εμμέσως με χρεοκοπία και δηλώνουν «έτοιμοι», γιατί νομίζουν ότι ο κάθε έλλογος νους αυτής της χώρας, ακόμη και απλός πολίτης, «τρώει» τούτη την κενή απειλή, όταν γνωρίζει όποιος διαθέτει έστω μια στάλα λογικής, τι θα σημάνει η χρεοκοπία για τη... Γερμανία, για παράδειγμα, αν χάσει περίπου το 20% της αγοράς των εξαγώγιμων προϊόντων τους, που αποτελεί σήμερα η Ελλάδα; Για τόσο ανόητους μας έχουν; Αν οι ξένοι χάνουν την υπομονή τους με το ελληνικό πολιτικό σύστημα, πόσο υπομονή πρέπει να διαθέτουν οι Έλληνες που «πληρώνουν τη νύφη», διαπιστώνοντας ότι τα μέτρα που παίρνουν οι ξένοι δεν αποδίδουν, απλούστατα διότι τα έχουν λάβει δίχως ιδιαίτερη γνώση της ελληνικής πραγματικότητας. Είναι σα να προσπαθείς να ντύσεις μια γυναίκα μικρού μεγέθους  με φόρεμα σε μέγεθος  extra large. Όσο και να τεντώσεις τη γυναίκα, όσο και να μικρύνεις το φόρεμα, τούτο θα είναι πάρα πολύ μεγάλο για να φορεθεί...

Δύο πράγματα οφείλουμε να παραδεχτούμε. Πρώτον, ότι η εξυγίανση της χώρας, η αλλαγή νοοτροπίας και οι μεταρρυθμιστικές προσπάθειες πρέπει σήμερα να αποτελούν βασικό στοιχείο αναφοράς σε κάθε πολιτική δραστηριότητα. Δεύτερον, ότι το κοινοβουλευτικό σύστημα όπως αυτή τη στιγμή δραστηριοποιείται στη χώρα, βρίσκεται όντως σε πραγματική κρίση. Όταν υποψήφιος πρόεδρος κόμματος εξουσίας και υπουργός Οικονομικών της χώρας υιοθετεί συνθήματα που αντικρίζουν την πολιτική ως ποδόσφαιρο. Όταν υποψήφιος πρόεδρος ενός κόμματος εξουσίας παραδέχεται δημόσια ότι δεν είχε διαβάσει αυτό που ψήφισε, αλλά πως ουσιαστικά υιοθέτησε πρακτική προβάτου που ακολουθεί τον ποιμένα και δε συνοδεύει τούτη την παραδοχή του με ταυτόχρονη παραίτησή του από την πολιτική του σταδιοδρομία, αυτό δείχνει πολλά για την ποιότητα του πολιτικού μας βίου.

Προσοχή όμως: κάθε γενίκευση βλάπτει. Δεν είναι όλοι έτσι. Το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας δεν είναι διαφορετικό από αντίστοιχα των Ευρωπαίων εταίρων μας, κι ας προσπαθούν τα ξένα «παπαγαλάκια» να μας πείσουν για το ακριβώς αντίθετο. Διότι είναι τα ίδια τα παπαγαλάκια που μας «προτείνουν» νέες... συνιστώσες φιλελεύθερου χώρου, φωνάζοντας στα... παλιομοδίτικα, κατ’ αυτούς, πολιτικά σχήματα «για όνομα του θεού, φύγετε!» (για όνομα του όποιου θεού πιστεύετε εσείς, σταματήστε να... παπαγαλίζετε, λέω εγώ), που... απειλούν ότι η Ελλάδα θα χρεοκοποήσει, αν οι Έλληνες δεν φροντίσουν να μειώσουν το βιοτικό τους επίπεδο για να πάρουν οι ξένοι τα λεφτά τους πίσω, σαν να είναι όχι πολιτικοί Εταίροι, αλλά... τράπεζα! Είναι τα ίδια τα παπαγαλάκια που, με λόγο εθνομηδενιστικό, απαξιώνουν κάθε κίνηση αντίθεσης στην παγκοσμιοποίηση, θεωρώντας την τελευταία ως αναπόφευκτα συνδεδεμένη με την εξέλιξη της τεχνολογίας και μόνο.

Αποσιωπούν όμως τα παπαγαλάκια αυτά ότι η παγκοσμιοποίηση λαμβάνει ευρύτερα πολιτισμικές διαστάσεις και δεν διαθέτει μόνο οικονομική ή τεχνοκρατική διάσταση κι ότι αυτό, στο οποίο αντιτίθενται πολλοί πραγματικοί διανοούμενοι και πνευματικοί άνθρωποι (κι όχι απλοί «παπαγάλοι» και μιμητές σαν του λόγου τους) είναι η πολιτισμική εξομοίωση που επιθυμούν να επιβάλλουν οι ευαγγελιστές της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας, θέτοντας τα οικονομικά τους προνόμια και συμφέροντα στην κορυφή των δραστηριοτήτων τους και ρίχνοντας στη  φωτιά της απάνθρωπης οικονομικής εκμετάλλευσης όχι μόνο τους αδύναμους, αλλά και εκείνους που προσφέρουν διαφορετικά πολιτισμικά πρότυπα. Για το λόγο αυτό τους ενοχλεί ο εκκλησιαστικός λόγος της Ορθοδοξίας, που πρεσβεύει μια τελείως διαφορετική κουλτούρα απ’ αυτή που τους μάθανε στα ξένα σχολεία που φοίτησαν.

Τους ενοχλεί η εθνική ιδιαιτερότητα, που τη θεωρούν «επαρχιώτικη», επειδή δε συνάδει με τις... αστικές μεγαλομανίες που απόκτησαν στην αλλοδαπή. Τους ενοχλούν οι πολυφωνίες στο πολιτικό επίπεδο, καθόσον μάλιστα δηλώνουν ότι δυσκολεύονται να... ταξινομήσουν  τις πολιτικές παρατάξεις στην Ελλάδα (αφού το πρότυπό τους, οι ΗΠΑ, δε διαθέτουν ουσιαστικά καν παρατάξεις, ενώ η όποια πολυφωνία υπάρχει μεταξύ των δύο κομματικών μηχανισμών εξουσίας εξαντλείται στον τρόπο χρήσης των οικονομικών τους πόρων και εκμετάλλευσης των... δήθεν συμμμάχων τους). Τους ενοχλούν οι πνευματικοί άνθρωποι που εκφράζουν μια διαφορετική θέση από τη δική τους.

Πράγματι, η Ελλάδα χρειάζεται λύσεις στα προβλήματά της και μεγάλες αλλαγές. Λύσεις όμως που απλώς μιμούνται ξένες συνταγές και αλλαγές που οδηγούν σε μιμητικό τρόπο συμπεριφοράς κάποιων άλλων ούτε δυνατές είναι, ούτε ευκταίες. Η δική μας παράδοση και ιστορία μπορεί να μας προτείνει λύσεις, μπορεί να προάγει αλλάγες που θα διαθέτουν ουσιαστικό χαρακτήρα και θα είναι βιώσιμες. Αρκεί να πάψουμε να ακούμε τους παπαγάλους και βλέπουμε μόνο το χρήμα...