Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Στα 18 μου, είχα πάθει και εγώ την «τρέλα της οδήγησης». Παρακαλούσα να μάθω να οδηγώ, η μοναδική μου έννοια ήταν να βρω μία καλή σχολή για να μάθω και να καταρτιστώ στα μυστικά της οδήγησης.

Με γοήτευε η οδήγηση, είχα πάντοτε την αίσθηση πως ηγούμαι σε ένα αυτοκίνητο, πως από εμένα κρίνεται η μεταφορά μου και όχι από κάποιο άλλο άτομο ή μέσο.

Τώρα που είμαι 26, χαίρομαι πολύ περισσότερο για το γεγονός πως δεν έχω αυτοκίνητο για να μπορώ να οδηγώ. Στην περιοχή που μένω, δυστυχώς, βλέπω συνέχεια να εκτυλίσσονται τροχαία δυστυχήματα, γεγονός που με φόβιζε πάντοτε αρκετά.

Η αλήθεια είναι πως πάντοτε αισθάνομαι ανασφάλεια στη σκέψη πως η ζωή ενός άλλου ανθρώπου, ακόμα και η δική μου, βρίσκεται στα χέρια μου επειδή οδηγώ εκείνη τη στιγμή. Φοβάμαι το ενδεχόμενο ένας άνθρωπος να τραυματιστεί από εμένα, δε θα μπορούσα να αντέξω στη σκέψη πως κάποιος χτύπησε ή έπαθε κάποια σοβαρή βλάβη εξαιτίας μου.

Δεν είναι πως δεν είμαι προσεκτική ή υπεύθυνη. Φυσικά και δε θα έπινα, φυσικά και θα ήμουν ήρεμη, φυσικά και δε θα μιλούσα την ώρα της οδήγησης. Όμως, ποιος μου διαβεβαιώνει πως δε θα έρθει μία <<κακιά στιγμή>>, ή πως και ο άλλος οδηγός θα είναι το ίδιο ενσυνείδητος; Ποιος με διαβεβαιώνει για την αίσθηση ευθύνης που φέρουν οι άλλοι οδηγοί;

Δεν ξέρω αν είμαι σωστή, προτιμώ να μετακινούμαι πλέον με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, διότι αυτή η αίσθησης ευθύνης, εμένα πάντοτε με τρομοκρατούσε.

Και αν έχω τέτοια αγωνία και δεν οδηγώ τώρα, πόση αίσθηση ευθύνης πρέπει να έχουν εκείνοι που πιάνουν ένα τιμόνι στα χέρια τους; Πόση πνευματική καλλιέργεια να διαθέτουν ώστε να μη θεωρούν πως ένα τιμόνι είναι μαγκιά ή εξουσία; Πόση γνώση για να το χειρίζονται σωστά και όχι να οδηγούν υπό την επήρεια μέθης ή για να κάνουν επίδειξη σε κάποιο ρομαντικό πρόσωπο;

Μακάρι να αποκτήσουν συνείδηση όλοι οι οδηγοί…