Γράφει η Μαρίνα Κουρμπέλα

Η Χρυσανθούλα έφυγε. Έφυγε λίγο πριν φύγει η Κυριακή. Αθόρυβα, και για όσους ελπίζαμε, απρόσμενα. Όταν ήρθε το ΕΚΑΒ στο σπίτι για να πάμε στο νοσοκομείο, είχε λυγισμένο το κεφάλι , όπως το κλωναράκι που περνώντας ο αέρας το έσπασε. Έμεινε, έτσι, λυγισμένο, να μαραίνεται.

Η Ζωή της Χρυσανθούλας ήταν απλή και όμορφη, με όλα τα σύν και πλην  που έχει η Ζωή κάθε ενεργού πολίτη. Με επαίνους σε όλα τα στάδια της εκπαίδευσης, τακτική και συνεπής.

Η ζωή της άλλαξε, ριζικά, όταν ο γιός της, ο Κωνσταντίνος, το μονάκριβο παιδί, οδηγώντας ένα βράδυ μηχανάκι, Ιούλιο μήνα, στην παραλία,  χτύπησε. Ένα όμορφο, ξανθό παλικάρι. Δεν πρόλαβε να φθάσει στα 20. Είχε και το έδειχνε υπερβολική αγάπη για τον Κωνσταντίνο. Δε δέχθηκε το γεγονός. Όταν  κάποιος με ερωτήσεις σκάλιζε το θέμα άλλαζε κουβέντα,  δεν απαντούσε καθόλου, η θύμωνε. Κράτησε σφιχτά μέσα της, τον πόνο της Μάνας. Με αυτόν ξυπνούσε, και με αυτόν κοιμόταν.

Αγαπούσε, όμως  τη ζωή,  ευγνωμονούσε αυτόν που τη βοηθούσε να ξεπερνά μια αρρώστια. Και σίγουρα, δεν θα ήθελε να φύγει.

Η Χρυσανθούλα, είναι η αδελφή μου.