Ελλείψει λύσεων, μαζεύουμε ... υπογραφές! Υπό κανονικές συνθήκες, η παρουσία ενός πρωθυπουργού στο ιδρυτικό συνέδριο ενός νέου κόμματος, όχι μόνο δεν θα κινούσε υποψίες. Απλώς  θα αποτελούσε ένα είδος «γραφειοκρατικής διαδικασίας» στο πλαίσιο της λειτουργίας του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος.

Δεν ζούμε, όμως, υπό κανονικές συνθήκες. Και επομένως η παρουσία και η μακροσκελής ομιλία του κ. Γ. Παπανδρέου στο ιδρυτικό συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς του Φώτη Κουβέλη, είναι φυσικό να κινεί τις υποψίες περί μελλοντικών συνεργασιών.

Άλλωστε, ο κ. Παπανδρέου δεν το έκρυψε. Έκανε από το βήμα του συνεδρίου πρόταση για ανάπτυξη ενός «πολιτικού διαλόγου», τον οποίο προσδιόρισε ως «γόνιμο» και «χωρίς προκαταλήψεις».

Έθεσε μάλιστα και το πλαίσιο του διαλόγου. Με αναφορές που παραπέμπουν στις θέσεις της Δημοκρατικής Αριστεράς (όπως αυτή της σταθερής ευρωπαϊκής κατεύθυνσης της χώρας) και βάζοντας τις βάσεις για μια σειρά «συνεργασίες», όπως η έκδοση του ευρωομολόγου, η επιβολή του περίφημου Φόρου Τόμπιν στις χρηματιστηριακές συναλλαγές και η συλλογή υπογραφών κατά της χρήσης πυρηνικής ενέργειας.

Από εκεί και πέρα, ακούστηκαν και διάφορα γενικά θέματα όπως η… αντιμετώπιση της ξενοφοβίας και του ρατσισμού (ενώ το πρόβλημα αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη είναι εντελώς διαφορετικό και αφορά στην εισβολή μεταναστών από την Β. Αφρική), η ανάγκη για μια ανεξάρτητη Δικαιοσύνη (η οποία, βέβαια, καλείται να εφαρμόζει νόμους παραγραφής που ψηφίζει η νομοθετική εξουσία), η προώθηση Χάρτας Κοινωνικών Δικαιωμάτων στη χώρα μας (άγνωστο τι σημαίνει αυτό σε μια χώρα όπου καταργείται το κοινωνικό κράτος), η ενίσχυση της συνεργασίας για την προστασία του περιβάλλοντος (ολίγον περιβάλλον ποτέ δεν βλάπτει), η προώθηση της ισονομίας και της ισοπολιτείας για την προστασία των αδυνάτων (ούτε αυτό κολλάει στον καιρό της τρόικας).

Μάλιστα, κατά την ομιλία του (και αυτό ενισχύει τις υποψίες για μελλοντικές συνεργασίες), αναγνώρισε δυνατότητα συνεργασίας μόνο με την Δημοκρατική Αριστερά, αφού την εξαίρεσε από τις επιθέσεις του προς τα άλλα κόμματα της Αριστεράς.

Όλα αυτά, μαζί με όσα διαμείφθηκαν χθες στη Βουλή, με αντιπαραθέσεις επί παντός επιστητού – αλλά δυστυχώς χωρίς πολιτικό βάθος και περιεχόμενο – αποδεικνύουν ότι το πολιτικό μας σύστημα δεν προσπαθεί πραγματικά να αλλάξει, αλλά απλώς προσπαθεί να μας πείσει ότι άλλαξε.

Για παράδειγμα, ακούμε κάθε τόσο προτάσεις περί συλλογής υπογραφών. Πότε για το ευρωομόλογο, πότε για την πυρηνική ενέργεια, σε λίγο ποιος ξέρει για τι άλλο.

Είναι σαφές ότι πρόκειται για κινήσεις εντυπωσιασμού. Είναι επίσης σαφές ότι κάποια πράγματα λέγονται επειδή δεν υπάρχουν πραγματικά καινούργιες ιδέες. Δεν είναι δυνατόν να φανταστεί οποιοσδήποτε εχέφρων αυτής της χώρας πως στο μέλλον δεν θα κάνουμε τίποτε άλλο από το να μαζεύουμε υπογραφές.

Πόσες υπογραφές πρέπει να μαζέψουμε τελικά για να βγάλουμε τη… νόρμα μας;

Και επιτέλους, οφείλουν να αντιληφθούν όλοι ότι δεν υπάρχει χρόνος για τέτοιες πολυτέλειες. Μπροστά μας βρίσκεται η αναδιάρθρωση. Θέλουν να το καταλάβουν ή όχι; Προφανώς όχι.

Ο Φώτης Κουβέλης είχε την ευγένεια να καλέσει, για λόγους αβροφροσύνης, όπως συνηθιζόταν στο παρελθόν, εκπροσώπους των κομμάτων στο ιδρυτικό συνέδριο του κόμματός του.

Αλλά ο κ. Παπανδρέου χρησιμοποίησε το βήμα του συνεδρίου του για να στείλει προς τα έξω το μήνυμα πως… «τι κι’ αν μας στέλνετε δημοσκοπικά στα τάρταρα, εμείς θα συνενώσουμε τις δυνάμεις μας. Και πάλι εμείς θα σας κυβερνήσουμε».

Η λογική ότι στις δύσκολες εποχές απαιτείται συνένωση δυνάμεων, είναι κατά βάση σωστή. Το πρόβλημα είναι ποιες δυνάμεις συνενώνονται και αν έχει απομείνει σ’ αυτές οποιοδήποτε ίχνος αξιοπιστίας.

Και στο κάτω-κάτω της γραφής, είναι διαστροφή να σκέφτεσαι τρόπους για να διατηρηθείς στην εξουσία ή να αποτελέσεις τμήμα της εξουσίας μιας χώρας που έχει χρεοκοπήσει αν δεν σκοπεύεις να την βγάλεις από το αδιέξοδο.

Και προτάσεις περί συλλογής υπογραφών, χάρτας δικαιωμάτων και αντιμετώπισης της ξενοφοβίας ούτε τις υποβαθμίσεις ανακόπτουν, ούτε τα spread κατεβάζουν. Ας αφήσουμε που δεν τις ακούει κανείς.