Γράφει ο
Θανάσης Παπανδρόπουλος

«Αν δεν υπήρχαν ο πόλεμος στην Συρία και η ανάδυση του Ισλαμικού Κράτους, η Ελλάδα θα είχε χάσει τα περισσότερα από τα διπλωματικά της ερείσματα στον δυτικό κόσμο, χωρίς να έχει φίλους εκτός αυτού».  Αυτά τα απλά λόγια μάς υπογράμμισε με έμφαση μη Ευρωπαίος διπλωμάτης, που τονίζει «κατάπληκτος από την αφέλεια και την ιδεοληψία» υπουργών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τους οποίους γνώρισε.

Μία κυβέρνηση η οποία το μόνο που την ενδιέφερε στο οκτάμηνο που βρέθηκε στην εξουσία ήταν να ζητιανεύει χρήματα από αντιδυτικές και αντιευρωπαϊκές χώρες και να παρακαλάει για την στήριξή τους, με σκοπό να μπορεί να εκβιάζει τους εταίρους και δανειστές μας.

Βέβαια, μέσα από αυτή την πρωτοφανή επαιτεία, κάποιοι κομματικοί εγκάθετοι θεώρησαν σκόπιμο να ζητήσουν και κάποια λεφτά για το κόμμα, δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ –τα οποία, ωστόσο, δεν μάς έγινε γνωστό αν δόθηκαν ή όχι. Από την άποψη αυτή, πάντως, παρακολουθούμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την πορεία της Λαϊκής Ενότητας του κ. Παν. Λαφαζάνη και της οικονομικής της υποδομής.

Ενδιαφέρον θα έχει επίσης να παρακολουθήσει κανείς την πορεία της συμφωνίας που υπέγραψε η χώρα με την Βενεζουέλα –η οποία, παρά το πετρέλαιο που έχει, βρίσκεται ένα σκαλοπάτι από την χρεοκοπία και σύμφωνα με πληροφορίες μας δεν διαθέτει συνάλλαγμα ούτε για αγορές στοιχειωδών ειδών πρώτης ανάγκης. Το πώς, λοιπόν, η χώρα αυτή θα στηρίξει την ενεργειακή μας πολιτική, μόνον στο αρρωστημένο μυαλό ενός στελέχους της Αριστερής Πλατφόρμας μπορεί να υπάρχει ως υπόθεση εργασίας.

Κατά τα λοιπά, τί γίνεται άραγε ο ΥΠΕΞ κ. Νίκος Κοτζιάς; Υπάρχει ακόμη;