Γράφει η
Ελένη Καρασαββίδου

Ήταν δεν θαταν ένα παιδί 7 - 8 χρονών το πολύ στην ουδέτερη ζώνη μεταξύ 2 κρατών. Ένα παιδί δίχως πατρίδα. Κρατούσε από το χέρι το μικρότερο αδερφάκι του. Γλυκά μπισκότα και φρούτα, στάλες από παράδεισο, του προτείναμε στην κόλαση.

Μας κοίταξε σταθερά. Πήρε το αδερφάκι του, πήραν όλα τα μικρότερα παιδάκια τριγύρω. Αυτό τίποτα. Περίμενε. Και τότε. όταν πήρε και το τελευταίο, μετά την τρίτη παραίνεση της Σεβαστής, άπλωσε δειλά το χεράκι να πάρει το μερτικό του.

Αυτό το παιδί, που θα το πάρει αύριο από το χέρι η φανατική θρησκεία, η ψευδής ιδεολογία, η ανθρωποφαγική οικονομία, η κυνική καθημερινότητα ακόμα, και θα προσπαθήσει να το αποκτηνώσει και να του φορέσει την πανοπλία του εχθρού, πόση αξιοπρέπεια σε σύγκριση με τόσους επώνυμους κι ανώνυμους που ξέρω, μας δίδαξε σήμερα...

Ανθρωπάκι Καλό Ταξίδι στον δύσκολο και μακρινό σου προορισμό και κοίτα μην ξεχαστείς και μην ξεχάσεις...