Γράφει ο
Νίκος Γιαννιός

Και οι τρεις αυτές λέξεις μας, μπορούν να αποδώσουν τον νέο όρο: Ιναπτοκρατία, Inaptocratie και στην Αγγλική Inaptocracy, τον οποίο εισήγαγε πρόσφατα ο Γάλλος ακαδημαϊκός Jean d' Ormesson..

Το δεύτερο συνθετικό, καθαρά Ελληνικό, το αναγνωρίζουμε εύκολα. Το πρώτο από το Λατινικό Inepto το οποίο στην Ιταλική γίνεται Inetto, στην Γαλλική Inepte και στην Αγγλική Inept: αδέξιος, ανίκανος, ανάξιος, ανεπιτήδειος, άχρηστος, ανόητος, γελοίος, κλπ.

Ο ορισμός της λέξης, σύμφωνα με τον δημιουργό της είναι: 

"Σύστημα διακυβέρνησης, όπου οι λιγότερο ικανοί να ηγηθούν εκλέγονται από τους λιγότερο ικανούς να παράγουν και στο οποίο σύστημα τα μέλη της κοινωνίας που είναι λιγότερο  ικανά να αυτοσυντηρηθούν ή να πετύχουν, επιβραβεύονται με αγαθά και υπηρεσίες που πληρώνονται με την κατάσχεση του πλούτου τον οποίο παράγει ένα συνεχώς συρρικνούμενο πλήθος παραγωγικών ατόμων".

Εύστοχος ο κύριος D’ Ormesson. Αυτό συνέβη στην χώρα μας μέχρις ότου αυτοί οι λιγότεροι έγιναν τόσοι λίγοι που στέρεψε πλέον ο πλούτος και δεν υπάρχει τίποτα να δοθεί στους ανίκανους να παράγουν, ψηφοφόρους των αχρήστων.

Οι πολλοί, οι περισσότεροι μιας κοινωνίας σε παρακμή. Εκείνοι που δεν διάβασαν και δεν κοπίασαν για να πετύχουν. Εκείνοι που τεμπέλιασαν ή δεν είχαν από την φύση τα προσόντα. Εκείνοι που ονειρεύτηκαν μια θέση στο Δημόσιο για να μπορέσουν να ζήσουν. Εκείνοι που ζήλεψαν την επιτυχία και τον πλούτο των άλλων, των εργατικών και προνοητικών. Εκείνοι που αναζήτησαν την ηθική τους ολοκλήρωση σε εύπεπτες και ευτελείς ιδεοληψίες και παγιδεύτηκαν από δόλιους λαϊκισμούς. Αυτοί είναι που ψηφίζουν και εκλέγουν τους ακατάλληλους, τους αδέξιους και ανίκανους που έχουν όμως το χάρισμα του λόγου και τους παραπλανούν με συνθήματα που χρησιμοποιούν το ψέμα και την υπερβολή και τέλος τους αποπλανούν και τους οδηγούν στην μιζέρια και την απελπισία.

Και οι λίγοι. Εκείνοι που κοπίασαν και δημιούργησαν. Εκείνοι που κέρδισαν με τον ιδρώτα τους το δικαίωμα να ζήσουν μια καλύτερη ζωή. Εκείνοι οι οποίοι εκ του λόγου τούτου και μόνον έγιναν αντικείμενο φθόνου, έγιναν στόχοι και υπέστησαν την πίεση των πληβείων με τις κατευθυνόμενες απεργίες. Που έγιναν στόχοι του άχρηστου κράτους και υπέστησαν την άγρια φορολόγηση του πλούτου που δημιούργησαν για να ταΐσουν οι αδέξιοι κρατούντες το πλήθος των ψηφοφόρων τους. Που έγιναν επίσης στόχοι των οπλισμένων ζηλόφθονων αποτυχημένων και πλήρωσαν με την ζωή τους.

Οι λίγοι. Η μεσαία αστική τάξη υπήρξε ανέκαθεν εύκολος στόχος των λαϊκιστών, κομμουνιστών και των ρεβιζιονιστών τους αλλά αυτό που έγινε στον τόπο μας στα 40 αυτά χρόνια της φθοροποιού παρακμής δεν έχει ξαναγίνει πουθενά αλλού στο βάθος του ιστορικού χρόνου. Έπεσαν με τόση λύσσα επάνω στους ανθρώπους που παρήγαγαν πλούτο που δεν άφησαν περιθώριο κανένα στην ανάκαμψη της οικονομίας του τόπου μας. Πρώτα τους συκοφάντησαν με μίσος, έπειτα φρόντισαν να τους τιμωρήσουν, επειδή τόλμησαν να είναι καλύτεροι. Μετά λεηλάτησαν τον πλούτο τους και τους υποχρέωσαν να κλείσουν τις επιχειρήσεις τους. 

Βιομηχανίες και Βιοτεχνίες έκλεισαν, ή πουλήθηκαν σε ξένους και έγιναν οχήματα μεταφοράς πλούτου στο εξωτερικό, ή απλώς μεταφέρθηκαν από τους ιδιοκτήτες τους αλλού, εκεί που ξέρουν να σέβονται τις δημιουργικές πρωτοβουλίες των ικανών. Ελεύθεροι επαγγελματίες, από τον Μηχανικό έως τον εργολάβο σοβατζή, από τον Γιατρό έως τον οδοντοτεχνίτη, από τον φορτηγατζή μεταφορέα στον ταξιτζή, από τον έμπορο του κέντρου έως τον ψιλικατζή της γειτονιάς, όλοι έγιναν στόχος και υποχρεώθηκαν να γίνουν φτωχοί.

Από το αμαρτωλό Πασόκ ως την μετάλλαξή του σε Σύριζα ο λαϊκισμός μοιράζει τον πλούτο των ολίγων στους πολλούς ανίκανους να παράγουν ακόμη και το ελάχιστο αναγκαίο για την επιβίωσής τους. Ναι χρειάζεται και πρέπει να λειτουργεί η κοινωνική αλληλεγγύη αλλά αν η φοροκλοπή φθάνει μέχρι το σημείο να σταματήσουν οι μηχανισμοί παραγωγής πλούτου τότε δεν υπάρχει πια τίποτα να μοιραστεί στους μη ικανούς να παράγουν.

Η προς τα κάτω δημοκρατική δήθεν εξίσωση. Το ίδιο έκαναν και με τις συντάξεις. Τελικά την ζημιά την πλήρωσαν τα υγιή Ταμεία των Ελευθέρων Επαγγελματιών. Τους έκλεψαν τον πλούτο που είχαν δημιουργήσει, λεφτά και ακίνητα, για να πληρώσουν τις συντάξεις των κρατικοδίαιτων που το άθλιο και αποτυχημένο Κράτος του Λαϊκισμού δεν είχε να πληρώσει, όταν δεν είχε πλέον την δυνατότητα να δανειστεί. Εξακολουθούν όμως και κλέβουν την μισή σύνταξη των ελευθέρων επαγγελματιών αφού τα λεφτά που τους παρακρατούνται πηγαίνουν στον κοινό κορβανά για να πληρωθούν και οι συντάξεις των άλλων. Ναι την κρίση που δημιούργησε ο λαϊκισμός που γιγάντωσε αυτό το άθλιο και αναποτελεσματικό κράτος την πληρώνουν οι νοικοκύρηδες του τόπου μας. Τους γονάτισαν και δεν τους επιτρέπουν πλέον να παράγουν πλούτο. Άντε να δούμε πως θα σηκώσει κεφάλι αυτός ο δύσμοιρος τόπος.

Βλέπω κάποιους νεόκοπους δημοκράτες να κουνούν το δάκτυλο από έδρας, να ψεύδονται χωρίς αιδώ, να συκοφαντούν, να υβρίζουν και να απειλούν τους πολιτικούς τους αντιπάλους ενώ το πρόσωπό τους φωτίζεται από το ηλίθιο χαμόγελο του ξερόλα, του αλάνθαστου, του αποκλειστικού τιμητή του Λαού και στον νου μου έρχεται μια φράση από το μάθημα των Λατινικών της  5^ης Γυμνασίου:

Risu inepto res ineptior nulla est

(Ουδέν γελοιότερο του γέλιου του ηλιθίου)

Το επαναλάμβανε η καθηγήτρια μας σε κάποιους συμμαθητές που χασκογελούσαν όταν τους έπιανε αδιάβαστους. Άντε παλικάρια μου, τα μοιράσατε όλα στα ίσια και τελειώσαμε. Τώρα να δούμε τις θα μοιράσετε: κρεμμύδια, σαφρίδια ή ……… μια από τα ίδια.