Γράφει ο
Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος

Ο Ήλιος Γιαννακάκης, ένας από τους γνωστούς διεθνώς αγωνιστές της ελευθερίας στις χώρες του αυταρχισμού και του ολοκληρωτισμού, απεβίωσε στις 16 Ιανουαρίου 2017. Είχε γεννηθεί τη 13^η Σεπτεμβρίου 1931 στο Κάιρο. Νεαρός ακόμη εντάχθηκε στο ΚΚΕ, έλαβε μέρος στον Εμφύλιο και μετά το 1949 κατέφυγε, ως πολιτικός πρόσφυγας, στην, τότε, Τσεχοσλοβακία.

Στην εν λόγω χώρα εξελίχθηκε σε διδάσκοντα του πανεπιστημίου του Όλομουτς και στη συνέχεια εξελέγη καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Πράγας. Με τις εμπειρίες και τις γνώσεις, που απέκτησε  αγωνίστηκε στο να αποκτήσουν οι πολίτες των κομμουνιστικών χωρών ελευθερία και ανθρώπινα δικαιώματα. Συμμετέσχε ενεργά στην Άνοιξη της Πράγας, το 1968 και μετά την εισβολή των σοβιετικών τανκς στην Τσεχοσλοβακία, ζήτησε και έλαβε πολιτικό άσυλο στη Γαλλία. Εκεί ανέλαβε καθηγητής της σύγχρονης ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Λιλ και συνέχισε να αγωνίζεται να ανοίξει μια σχισμή στο σιδηρούν παραπέτασμα και να φανεί το πραγματικό πρόσωπο των ολοκληρωτικών καθεστώτων.

Ο ίδιος σε ένα στρογγυλό τραπέζι του «Κόντινεντ» (Ευρωπαϊκή Ήπειρος), – περιοδικού  ελευθέρου βήματος Ρώσων και ανατολικοευρωπαίων συγγραφέων, που διεξήχθη στο Παρίσι στις 15 Σεπτεμβρίου 1977, εκδήλωσε την πικρία του, που ο δυτικός άνθρωπος, αν και γνώριζε την αλήθεια για την Ανατολική Ευρώπη και για τη Σοβιετική Ένωση, απομάκρυνε « με έναν παράδοξο τρόπο» τις αρνητικές μνήμες από τη σκέψη του... Και πρόσθεσε: « Αν αυτό δεν το παραδεχτεί κανείς σημαίνει πως δεν θα εκτιμήσει τις προσπάθειες, που πρέπει εμείς να καταβάλουμε στη Δύση, όχι μόνο για να πάψει η ανατολικοευρωπαϊκή μας πραγματικότητα να είναι κάτι το εξωτικό...αλλά για να γίνει μια μόνιμη πηγή σκέψεων για τον δυτικό άνθρωπο γύρω από το δικαίωμά του να υπάρχει. Να γίνει πηγή σκέψεων για τον άνθρωπο, που δεν υποκύπτει  στην πίεση του κατεστημένου και των ιδεολογικών ψευδαισθήσεων, αλλά είναι ελεύθερο υποκείμενο της ίδιας του της ιστορίας».

Για το πόσο δίκιο έχει ο αείμνηστος Γιαννακάκης το βιώνουμε στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι πολίτες- και οι λεγόμενοι δεξιοί –, διακατέχονται από σύνδρομο ενοχής έως και ενδόμυχης αποδοχής όσων διέπραξαν οι στρατευμένοι στον ολοκληρωτισμό. Το αποδεικνύουν οι έξι φορές πλειοψηφική ψήφος στο ΠΑΣΟΚ και οι δύο στον ΣΥΡΙΖΑ, η ιδεολογική προσαρμογή των συντηρητικών ΑΝ.ΕΛ στην νεοκομμουνιστική ιδεολογία, η αποσιώπηση των εγκλημάτων κατά εκατομμυρίων αθώων πολιτών στην ΕΣΣΔ, στις χώρες δορυφόρους της και στη χώρα μας και η μονομερής προβολή γεγονότων στη μεταπολεμική Ελλάδα.

Είναι λυπηρό ότι στα 100 χρόνια από την επικράτηση των μπολσεβίκων στη Ρωσία και ιδιαίτερα στα 28 μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού εξακολουθεί να έχει επιρροή στην Ελλάδα η ολοκληρωτική νοοτροπία. Ο αγώνας του Ήλιου Γιαννακάκη μπορεί να δικαιώθηκε με την κατάρρευση του κομμουνισμού, αλλά ακόμη δεν μπορούμε να το πούμε αυτό για την πατρίδα μας.